мој (прид.) - канцеларија (имн.)

Ја гледав птицата која неколку мига стоеше на една гранка на разлистаното дрво пред прозорецот на мојата канцеларија, а потоа се вивна кон синото небо во кружен лет и побуди кај мене чувство на радост од слободата на летањето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тој миг се сетив на онаа рана пролет, почеток на април, да, тоа беше сончево претпладне со многу минувачи по шеталиштето на кејот под прозорецот на мојата канцеларија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Преспиваше во мојата канцеларија, без оглед дали ноќта тука останував и јас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш наполно го сфатив и постариот колега што, еден ден влегувајќи во мојата канцеларија, ми рече: - Многу прав ми се насобра во грлото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас сум сам во мојата канцеларија и тука има два компјутери на кои што може да се пишува сценариото и да се монтира снимениот материјал.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ако ветувате, тогаш вака. Во сиот обид и напрегање да наслушнам на што точно ме потсетува звукот кој постојано доаѓаше во мојата канцеларија преку цевките на парното греење, кои протегајќи се низ целата зграда, се спуштаа по ѕидот, близу до моето работно биро, си направив многу интересни и необично инвентивни претпоставки.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Бидејќи никогаш дотогаш се немав заинтересирано каде е влезот на зградата во која работев, иако луѓето кои честопати грешејќи ќе влезеа директно во мојата канцеларија, мислејќи дека тоа е вистинскиот влез, јас ги упатував странично, каде што и беше логично да биде влезот на зградата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За несреќа, преносувачот на ова зло беше овде, се наоѓаше сосема блиску, во ходникот што води во мојата канцеларија, но истовремено беше и негде далеку, незабележлив, затскриен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ја паметиш сликата на Загорка Пеперутката што виси во мојата канцеларија? – ме праша.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но да се вратиме на случајот со индивидуата од пред мојата канцеларија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоеше мирно и навидум сосема отсутно речиси пред вратата на мојата канцеларија..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во донесувањето на одлуката да постапам цивилизирано и да го одминам спомнатиов без да му обраќам внимание, ми помогна и тој самиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, нели, сврдлињата во потсвеста работат по туѓи наредби но и со посебен ритам и притоа бркаат и некои свои интереси!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но натрапникот овојпат ми се причини (или јас така оценив) како трпелив, сериозен службеник на угледна државна установа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И тоа во моментот кога втасав во коридорот на чиј свршеток се наоѓаше мојата канцеларија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби беше и насмевнат, но мене ми беше оневозможено дури ни да го забележам тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, зачекорив во мојата канцеларија со чувство на задоволство и добра волја. Самоуверено.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наближувајќи кон отворената врата на мојата канцеларија не знам зошто наеднаш ме опседна помислата дека кога ќе влезам ќе треба да му пристапам со разбирање барем на колегата Зоре Вртанов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се стопија и исчезнаа кога на вратата од мојата канцеларија повторно се појави Росана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира , тоа не е причина да се надвикувам со кого и да е, особено не овде, во мојата канцеларија, кадешто отсекогаш сигурноста ја сметам за најблизок соработник.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)