мој (прид.) - коса (имн.)

Еди, пријатели сме добри, а и знае дека не му доаѓам така често.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А кога неговите прсти ќе ја допрат мојата коса на оние квачки не им преостанува ништо освен љубоморно да се муртат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога си ја чешлам косата, влакната кои отпаѓаат никогаш не ги фрлам надвор, зашто пилците веднаш ќе ги разнесат, од мојата коса да направат гнездо.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Толку многу ми недостасува раката на дедо ми на мојата коса!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш кога ќе поминам покрај зградата спроти училиштето, која повеќе ни одалеку го нема истиот изглед, чинам како да го слушам отчукувањето на часовникот над зеленото креденче во собата, во која со часови игравме домино со Борис Кривошеев, во долгите зимски ноќи, додека баба ми ми плетеше ракавички во различни бои. Брзав да пораснам!!!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Овој прамен е од мојата коса”, рече девојката, гледајќи го Даниел како со внимание ја гледа косата, со своите замислени и загадочни очи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Топло, татковски ме држеше чичкото на коленото, очите му светеа, раката му поминуваше нежно преку мојата коса, а гласот му се лееше како топол галеж.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И од домашние и од професорот слушав шеги за мојата коса но кога чув дека на Ана ѝ личам на еж, сериозно се замислив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Најчудно од сѐ беше што подоцна сите посакаа да имаат како мојата коса, а јас ја мразев.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Симон ја сети мојата возбуда и направи некое движење како да сака да ја подаде раката кон мојата коса. Но не ја подаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
После, валканите, а најверојатно и вошлосани алишта, пикнати во една торба, им ги давам и им велам Ако не ги попарите веднаш оставете ги надвор! и таму на дневната светлост, мислам Лена, фрли поглед и во мојата коса.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Која Марија си ти? праша. Чу: гледај ги зелените вирови во моите очи, бакрените водопади во моите коси, треперењето во мојата кожа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Така се случи мојата коса да се престори дом за зборовите што ги шепотеше милувањето - се трудеше Јана да ја прераскаже приказната за една љубов што Зрновски веројатно ќе се обиде да ја игнорира со своето молчење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден љубопитлив зрак се гушна со моите коси и ритамот на бледите раце ги изненади градите уморени.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Многу бев горда на мојата коса.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Бранови на звуци струеа низ мојата коса како некој да ме милува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Попријатно беше пешачењето до станицата Е1 чувствувајќи како дождот ја мие песокта од мојата коса и нозете, додека тој единствено се чувствуваше во препоните на кратките пантолони и со секој шмрк на чевлите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Целата се шаренеев по просторијата од ламбадестото здолниште, кое не суптилно ме оцртуваше во задниот дел, и топло портокаловата тесна маичка која ги истакнуваше голите црни раменици под мојата коса.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па и онаа мајка ми, бетер од нив е, во „кома“ паѓа од восхит по мојата коса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најмногу ме нервира мојата коса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа не е коса, тоа е едно косиште, густо и диво како прашума.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вели, таа ми била прекрасен дар што особено ме краси и ме прави различна од другите, а кога ќе почнам да се поплакувам и да кажувам колку сум очајна, а никако не горда и задоволна, таа сè ќе стори да ме разубеди, но попусто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)