мој (прид.) - прадедо (имн.)

Во моментот јас од родословното стебло, знаев по нешто сѐ до предокот Никола Поцо, дека се работело за моќно и старо стебло, но со целосна сигурност можев да зборувам само за последните колена, дека, на пример, дедо ми по татко се викал Стефан, а по мајка Славко и дека татко му на Стефан, мојот прадедо, се викал Митре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така татко на Трајко, мојот прадедо Иван бил природно бистар, доста умен човек, кој водел благородствен живот и доживеал длабока старост.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ќесето со камчињата, школките, сувата дрво-рака, според зборовите на баба, ни ги испратил мојот прадедо Стефан од Божји Гроб, но самиот не се вратил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Клучот од онаа страна на бравата двапати крцна, во празнината останаа само куќните шумови обесени на ѕидовите како ненужни крпи. „Дојди вечер да пееме“, му викна Отец Симеон. „Го славам роденденот на мојот прадедо.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од сите мои прадедовци силното патриотско чувство (читај: верност спрема Организацијата).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)