мој (прид.) - уво (имн.)

Госпоѓа Изабел се наведна над моето уво и тихо ми шепна: - Тоа е тој. Мојот син Оливие.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Некој му најде и тој пак нешто рече, но освен константното дување во моето уво „ајде да одиме надвор“ од Младичот кој ги мие рацете, не можев многу да разберам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас видов и со мои уши чув оти Едо, Уртето, се поврза таму со уште едни двајца во келијата и, обиди-најди, здуши се, за политика зборувај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нејзината несреќа, ако ми зборуваше за тоа, што не верувам, за мртвиот Борко, за коските и черепите горе во планината од еден злостор, за нејзината излаганост во сѐ што имала и што немала, врвеше крај моите уши неслушнато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мојата голема соперничка е музиката, заглавена е, се распаѓа на дното на моето уво... никако да приврши со својата агонија...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Многу пати кога ќе се приближеа до моето уво нејзините усни за да ми шепнат некоја тајна, со нејзиниот извезен шепот наидуваше и гризот за кого помислував дека остава и трага.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш сметав дека станува збор за екстаза во која највидно место заземаше токму страста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш жената која одвреме навреме заличуваше на тетка Боса ги приближи усните до моето уво и тихо ме предупреди: - Внимавај! Внимавај!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посебно ме стаписа забелешката што ми ја шепна (а другите не можеле да не ги забележат нејзините усни на моето уво) значи таа ми нашепна дека претпоставувала оти и случајот со ноќта на славеите е еден од оние мои соништа за кои таа нема ниту може да има некое објаснување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А каде е оној мојон, Бушавион – повторно се вознемирив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира немав причина да не им верувам на моите уши, затоа и не ја отворив вратата и не го повикав стражарот и тој да се увери дека шепотењето не доаѓа некаде од длабочините на моето вообразување туку дека е вистинито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И последниот траг на сомнението исчезна кога шепотот наеднаш се престори бисерно смеење што отсекогаш ми заличуваше на брзо течење на вода по бели камчиња.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секое утро тие денови ме будеше цвркотот на птиците на којшто моето уво беше толку многу чувствително.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Милувај, кажувај откорната штицо во моите уши шкрипни збор од стисок зад доцната есен клун твоето лице со тврда гримаса на одметнат врисок и блиску, сосем блиску во паднати лисја и стивнати птици од предзимска мисла се тркала бисер од поплака тивка стара колку слухот со воздушни уши кон ветерот со око што од себе се суши ќе одминам во ехо на чекор од чизма ти далечна, крцкава стрпи се и слушни од жлеб, клинец и чекан чука мојот призрак. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пристигнат од Исток цвет или бран во трепет сет; на ветрови нежни сплет - прилика во тивок лет - кон спирален плови тек зрак зад брегот модро мек ненадеен од недоглед сам се влева в суден след: ред сред буден непреглед.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ДИОНИСИЈА ПРВА
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)