негов (прид.) - гледиште (имн.)

Дерида ни даде едно објаснување на јазикот, за тоа како тој има значење, а како не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но самиот Дерида го користи јазикот за да ги изрази своите гледишта, така што ние можеме неговите гледишта да ги примениме врз неговите сопствени списи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Загрижен, тој нѐ замолува да си одиме. 6.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои ова можат да го сфатат како едноставно отфрлање на неговите гледишта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како и ТВ-то, и тој реши да остане овде (иако неговото гледиште е пошироко: ТВ-то ќе владее 50 години и ......ќе исчезне......).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како второ, мораме да разгледаме каква последица има таа за Деридините гледишта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Првиот, И покусиот, е мошне општ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас не можам да се согласам со оваа линија на мислење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој е престапник кој се преобразува (Дишан).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Јас бев налутена на почетокот“, се уфрли Борини, објаснувајќи дека таа прво чула една карикатура на Фаерабендовата порака од некој непријателски расположен физичар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури откако го сретнала и ги прочитала неговите книги таа сфатила колку биле суптилни неговите гледишта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но ниедно од овие две тврдења не следи од првото, ниту пак разлозите за нивното порекнување ја повлекуваат невозможноста на првото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова, заедно со паралелните поенти извлечени во врска со првите две прашања, сугерира дека е можно да се раздвои Витгенштајновото гледиште дека значењето на изразите во јазикот, главно конституирано од правилата за нивна употреба, мора да биде јавно по карактер, од неговото гледиште дека не е можно нечие разбирање на некој израз или правило да се состои од една внатрешна когнитивна состојба на таа личност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Молчи“, ми шепоти во едното уво Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, во мислите му реплицирав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и си замислив дека му го поставувам неизбежното прашање: „Дали навистина вие досега ниту еднаш не се посомневавте во своите наоди и тврдења?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)