негов (прид.) - крв (имн.)

Тој ја осети навалицата на земјата - сѐ до под стапалата, и надоаѓањето на елементите - не веќе преку неговата крв.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И го сметал за познато или барем доживеано како кога работите проаѓале низ неговата крв а тој знаел за тоа од внатре и бил убеден во тоа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Неговата крв беше врелост на зол вепар. Нејзината кожа прскаше од напнатост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се напрегнува Антуш Крстин да ја најде вистината од многуте претпоставки на гласовите што се над него и во него, во неговата крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледни, тој е без облици, неговата крв не е сок од малини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше дека таа липа над неговата крв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тој имаше многу - три маслинки и една детска играчка, па ќе прскаа од нив, заедно со неговата крв, млечни трески кора и црвени парчиња памук, сите заедно за да умрат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но капка негова крв останала на небото. Се измешала со синилото и станала лилава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но од очите на лилавата птица капнала солза.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се разбуди некаде од најдлабоките длабочини во него и пливна низ целата негова крв, како некој црвен пламен, така што не можеше да биде изгаснато.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Татко му ги примаше парите и писмата и леташе од радост дека во син му заструила истата негова крв.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тие фрески се измиени со неговата крв. Не можам во нив да чепкам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Нешто се случувало со него. Со рацете на сонот што се распламнувал во неговата крв месел како од две бели теста величествени облици на двоимено суштество - Ганка-Фиданка!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не го гледал бавното движење на бубачката туку проценил: младите раце му биле калапи во грч за облици што ги сонувал тогаш и подоцна, со дни, со години, до крајот на младоста и до крајот на втората младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Казната на џезата, на тој див закон (отсекогаш право на неколцина старци) да се глоби, дури и да се тепа и да се претепува виновникот па и со негова крв да се мие срамотата што му тежи на селото, ја зел во свои раце Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Умрел ли туѓинецот во тој Онисифор Мечкојад, испарило ли од неговата крв сеништето со дамари на неспокојство и поттикнувач на бес и самоволност? Не, можеби тој нешто смислувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Вујко сум ти, Онисифоре. Не смееш да кренеш рака на набожниот Јаков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Доколку сакаш. Орлен Шумков со недоверба го гледал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За него е важно да помогне, го топли чувството дека некому му помогнал, дека неговата крв струи во жилите на други луѓе, а тие луѓе живеат, чекорат, работат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Замислете го тој добродетел ако бара признание, ако бара за неговата крв сите што ја добиле да му се оддолжат! Тоа веќе не би било добродетелство.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не зашто ќе мислат дека бил прав, туку зашто се крв од неговата крв.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)