Со преполнетата вреќа пиперки, се истркалува на перонот пред мене, иако и јас итам кон дома, да стигнам на неделниот ручок: по кејот, па по „Илинденска“ до семафорите, потоа, по препознатливите сокачиња, што, гледајќи пред себе, ги минувам по навика, со забрзан чекор.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)