непостојан (прид.) - дупликат (имн.)

По пат на една одвај забележлива нужност, сѐ се одвива како поимот на писмото, престанувајќи да означува една партикуларна, изведена, помошна форма на говорот воопшто, (сфатен како комуникација, релација, експресија, значење, конституирање на смисла или мисла, итн.), престанувајќи да ја означува надворешната скрама, непостојаниот дупликат на еден главен означител, означителот на означителот, да почнува да ги пречекорува границите на протегањето на говорот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во него означеното секогаш функционира веќе како означител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)