нивен (прид.) - живот (имн.)

Старецот: Ценета публико, вечерва му оддаваме признание на човек за кој многу дами од високото друштво воздивнуваат!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На човек од кој многу угледни луѓе бараат совети во најделикатните моменти од нивниот живот!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа се покажа во идниот нивни живот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа живееше за музиката, а самата го живееше нивниот живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што се однесува до другите, тоа зборува, симболично, Смртта гледам како се немирни, ги придвижува на кредит, за тоа дека смртта е пред сè амбицијата, нивниот живот плата за живот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во однос на нивниот живот истакнува дека е многу едноставен и нивна единствена грижа била да обезбедат доволно храна за да се задоволат себеси и своите фамилии преку зимата.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Чаршилиите се затвораа во домовите, каде се одвиваше целиот нивни живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Денешниов ден беше нешто исклучително во нивниот живот...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Колку нивниот живот е вистински? Веројатно онолку колку што е остварлива нивната цел.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Наместо тоа, наративната метафора вели дека индивидуите ги живеат своите животи преку приказни - приказните го обликуваат нивниот живот, тие имаат реални, не имагинарни, ефекти - и на тој начин му даваат структура на животот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оваа перспектива не би требало да се меша со онаа која вели дека нарациите функционирааат како одраз на животот, или како негово огледало.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во секој друг поглед на нивниот живот, геј-луѓето си се исти како сите други. (Оваа склоност може, всушност, да одразува еден скорешен меѓународен развој на настаните, односно она што Роџерс Брубејкер го нарече „враќањето на асимилацијата“.)79
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивниот живот е посветен на злото што го шират околу себе како вирус, како епидемија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Стоејќи на ридот под кој длабоко лежи бездната на Котелската Кула, ете, само се обидувам да си ја вообразам сликата за нив, но таа е бледа, далеку е од онаа вистинската во која војната беше дел од нивниот живот, од која едни останаа на вечна стража, други од неа излегоа осакатени, а трети го фатија неочекуваниот, но принуден егзил и голем број од нив засекогаш останаа во туѓи земји и меѓу туѓи народи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А за некои Ташкент беше последната станица во нивниот живот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите кои поминаа низ менѓемето на времето пред и по поразот, со најголеми желби сакам да ги оставам со нивните мисли, со нивните спомени и болки кои не се само дел од нив, туку се нивен живот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Додека ја гледав како е препуштена на некоја празнина, се сеќавав на зборовите на Сара: „Те молам, не заборавај ја Клара, и помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само кога ќе ѝ ја споменев Сара, се насмевнуваше со насмевка каква што имаат оние кои се помириле со пустошот во кој се претворил нивниот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Организаторската работа не е толку мачна затоа што организаторите често, мислејќи оти нивниот живот е поважен од животот на селаните, ги поставуваа на најмачните работи простите работници или народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеше да биде сведок и посреден учесник на тоа, како најубавата работа во нивниот живот се престорува во најлошата работа, што можело да ја има во нивното село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За нивниот живот не мора и нас да нѐ боли глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствено важни беа нивната врска и нивниот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овој секојдневен џагор на животот зад ѕидот создаваше во него илузија дека меѓу него и оние таму не постои камена преграда што ги дели и, едноставно, тој е неразделен учесник во нивниот живот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Плеснува со рацете и почнува да вика по Параскева и децата, за час на чардакот дојдуваат сите Акиноски, а од некаде, од визбата бездруго, заедно со Карамана и Васил Митрески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим, гледајќи го расплакан Лазора, толкав маж, многу се разжалостува - над Лазора, над Јосифа, над себе и над сите потковичани и над сиот нивни живот; со двете раце се удрува на колена и станувајќи вели Го нема Васила, за да им кажеше на твоите дека си оздравен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За сите нив, по нив, остануваа само добри зборови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Треба живи да горат, вели Маса Ќулумоска, може во нивниот живот е и животот на болеста...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Фацијалната експресија ми беше хоби. Согледував дел од нивните животи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И кога ќе почнеш да ги разгледуваш можностите, ќе почнеш да си викаш, не можам да го направам тоа, ова нема да ми успее - ништо нема да успее!“ Т.е. ништо освен компјутерите и телефоните. И иако се на маргините на технологијата - или, подобро речено, висат врз нејзиниот мев како отровни полипи - пионерскиот дух провејува и низ другите области од нивниот живот. Тие ги идеализираат привилегијата на населениците од 19 век да ја ограничат својата земја и предизвиците со кои се среќавале при нејзиното претворање во плодоносен дом кој ќе им овозможи да преживеат и да напредуваат. Сајберспејс-от (Cyberspace) е простор што постојано се шири.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Му кажа дека поминала убав живот со него, дека бил идеален маж, нежен и внимателен, сè додека не запознал друга жена, сè додека таа не го завела и не им се замешала во нивниот живот и тој не почнал секоја втора ноќ да ѝ доаѓа: една ноќ да спие кај неа, а втората кај другата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја очекуваа вистинска карта, како дар на судбината, која требаше да им поврати нешто засекогаш изгубено, за да се смири, урамнотежи во нив во блискиот залез на нивните животи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нивниот живот е рамна и високо дигната тепсија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сакајќи да ѝ остане во сеќавање овој посебен ден во нивниот живот, тој почнува да пее песна за неа, на што таа се надоврзува и завршуваат во дует: „Ох, љубовта е толку слатка напролет, кога две срца пеат во мај....мила, мила, мила, ќе ме сакаш ли некогаш?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Следниот ден станува најубавиот ден во нивниот живот: прекрасен светол, сончев мајски ден, во кој тие се забавуваат на панаѓурот, се шетаат низ расцутената природа, се смеат, танцуваат, пеат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа, иако многу помлада од него, прва забележа дека промената во нивниот живот не е промена само зашто тој се потурчил и се оженил за неа, или затоа што тие го смениле местото на живеењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој им беше единствената надеж... Смислата на целиот нивни живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само Јован Ѓуров му беше трн во очите и на Колобана, и на Ристета, бидејќи, во младите години на Бојана, се замеша малку во нивниот живот, ама ете и од него, даде господ се куртулисаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не ми зборуваше ни за многу други тајни од својот живот, како и Татко, оставајќи сам да дојдам до клучните вистини за нивните животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко како да се приспособуваше на присуството на грофот Чано, во приказната на нивниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше и времето кога Татко и Мајка конечно се договорија да им ги кажат на своите деца тајните од нивните животи кои, доколку биле кажани порано, можеле да бидат опасни за иднината на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да беше дојдено времето, токму пред залезот на нивните животи, задоцнето, да си израмнат некои од нивните етапи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нивната силна љубов создаваше рамнотежа, до крајот на нивниот живот, во нивните различни наклоности.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Татко и Мајка, на различни начини, беа обземени, во залезот на нивните животи, со големото прашање на нивните животи – што ќе стане со нас, децата, кој ќе бдее над нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Тоа ти е приказната на нивниот живот.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се разбира, го фотографирала и местото што некогаш било населено со нивниот живот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Повеќето уметници го менуваат само стилот, што всушност не ги одразува промените во нивниот живот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ова внатрешно чувство, таа внатрешна душа веќе не постои во модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Па, колку што јас можам да сфатам, луѓето кои ги знам во основа не ја сакаат и никогаш не ја сакале авангардната музика и знам многу луѓе... разговарав со нив и им ги свирев тие работи, но поголемиот дел од нив не беа заинтересирани; а тоа се повеќето од луѓето кои ги познавам.  К: Не, но тоа не е така и во останатите видови од нивниот живот: да речеме во она што го јадат и останатото?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Помладите возрасни поретко ќе поддржат забрана на книги во јавни библиотеки или отпуштање на професори затоа што се хомосексуалци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите судови се, разбирливо, честопати нагласено претерани и еднострани (прашање е дали младината навистина така сама од себе разбира дека составен дел на културните пораки се и претерувањето и шокантноста), а и покрај тоа бројните податоци што ги наведува се мошне важни за расправата за ефектите на популарната култура: “Според податоците на ревијата American Demograph- ics, помладите возрасни се полиберални од своите родители - вклучувајќи ги и припадниците на бејби-боом генерацијата, од којашто произлегува поголемиот дел од денешните новинари на централните медии.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби младината е навистина глупава, но не до толку да ги употребува оние медии што тврдат дека најинтересните работи во нивниот живот се глупави и опасни. Katz повеќепати докажал дека е сигурен апологет на популарната култура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, бидејќи Французте беа добро засолнети, малку можеше да се види, но според прикаските, нивниот живот во споредба со животот на оваа страна на линијата на фронтот беше скоро оперетски.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Знам мило, знам, - рече божем навредено тетка ми – но што можам кога сум била најмала и доцна сум се вклучила во нивниот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Љубе добива нервни напади поради тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие двете дури сега, откако сме возрасни „ ме играат„, порано бев невидлива за нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите ги знае напамет, да ги пее, одлично умее да ги имитира, а што албуми има излепено со нивни сликички и со текстови за нивните настапи и нивниот живот, чудо едно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За тие што му се најомилени знае во детали сè за нивниот живот и не може да се случи да не оди на концерт на таква музика, или да пропушти емисија на телевизија со нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)