Токму во таа смисла самиот бродвејски мјузикл почнал да ги претставува, како што тоа го срочи Милер, „самотијата, срамот, таинственоста со кои најпрвин се интернализирала невозможноста на општествената интеграција“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Милер идентификува три сродни настрани афекти кои геј-култот кон бродвејскиот мјузикл некогаш ги изразувал, дестилирал, чувал, а сега безмилосно ги изложува на виделина: (1) „самотноста, срамот, таинственоста со која немвозможноста на општествената интеграција најпрвин се интернализирала“; (2) „прекумерната сентименталност што била нужна состојба на сентиментите не дозволувала вистински објект“; и (3) „силната, безумна радост што, иако не е идентична со тие немаштии, не може ни да се ослободи од нив“ (26).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)