ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа е средство преку кое можеш да си ја заземеш повисоката положба што ѝ прилега на општествената елита, заедно со критичкото држење кон обичниот народ што го овозможува таа положба, без притоа нужно самиот да им припаѓаш на повисоките сталежи.

Аристократското идентификување, на крајот на краиштата, одамна им овозможува на припадниците на буржоазијата, или на секој што нема врховен статус и авторитет, средство за оспорување на општествената моќ на сериозните луѓе – односно, на луѓето чија општествена положба им налага на другите да ги сфаќаат сериозно и чија стаменост е начин да се спроведе наложеново.

Аристократската идентификација зазема еден вид естетска или замислена надмоќност во однос на таквите луѓе. ‌Аристократството, така, им овозможува на обезмоќените еден заменски идентитет: таа претставува симбол, фигура, поза (или противпоза) чија функција е да ги изземе оние што ја заземаат од абјектноста на која инаку би ѝ подлежеле.

Како што досега имал многу можности да види секој што го одживеал вториот бран на феминизмот, секоја наводно позитивна слика за жените која се обиделе да ја промовираат феминистките, нашето општество бргу ја преуредува во навредлив и угнетувачки стереотип.

Не ти требаат пари за да имаш вкус и не ти требаат многу пари за да го задоволиш (иако ти требаат колку-толку).

Но една хиерархија на вредноста не повлекува општествена хиерархија и економска повластеност.

На пример, штом угледниот, достоинствен и способен лик на „силната“ жена, толку сакана од феминизмот, ќе се пресели во Холивуд, веднаш станува или невозможен, недостижен урнек (Чарлиевите ангели: до даска, од 2003 година) или неженствено чудовиште што жедува за моќ, кастрира и гладува за љубов (Фатална привлечност, од 1987 година).

Иако некаква аристократија на вкусот можеби претставува елита, таа се разликува од традиционалните аристократии по тоа што не се воспоставува ниту врз основа на општествената моќ ниту врз основа на економската моќ.

Значи, нема ништо безбедно во таканаречените позитивни претстави – особено кога ја немате општествената моќ да ги зацврстите.

Но, на самото присвојување на таа честита женска улога може да се гледа и како на машка кражба на женската повластица, како на веќе виден пример на машки културен империјализам.

Потребни се други стратегии на отпор.

Присвојувањево е типично за машката настојчивост да си бара статус на универзален субјект – статус на некој кому никогаш не му се строго забранети ниедно искуство и ниедна општествена улога.

А, кога зборуваме за геј-порнографија, поуката што ја извлеков од Мелвил сега сјајно, иако не сакајќи, ја илустрира упадот на Крис Ворд од 2008 година во каубојското порно, До последниот маж (To the Last Man), „вестерновски еп“ во кој сижето е наточкано со низа драматични убиства – нешто ново во геј-порното – небаре ништо помалку од тоа не можело да ја гарантира машкоста на машките ликови кои на платното имаат секс еден со друг. (Ворд, меѓутоа, објавил и ненасилна верзија од филмот за оние поситничави или морално построги гледачи, кои си сакаат геј-сексот да им биде машки, но не баш до точка на убивање).250 ‌Поларноста на настраниот сензибилитет и на сексуалната желба ги потсетува тие што учествуваат во машката геј-култура дека се неизбежно заплеткани во родовите вредности, еротски дихотомии и други општествени значења.

Понатаму, бидејќи вдовичлакот е една од малкуте родово особени, конвенционални женски улоги што нашироко се многу почитувани и бидејќи носи одредена општествена моќ и престижност, кога геј-мажите ќе ја запоседнат, тие ги лишуваат жените од монополот на неа и од општественото достоинство што им се згрнува бидејќи се нејзини единствени сопственички.

Дали е тоа епистемологијата на плакарот и нејзините многукратни двојни врски, продорниот режим на хетеронормативноста и на хомофобијата, врховното значење на родот, неспорната заводливост на мажественоста, незгасливата желба за убавина или невозможноста хомосексуалноста наивно и невино да се искуси како нешто сосема природно, светот во кој суштествуваат геј-мажите постојано ги потсетува на нивната неизземеност од животинските стварности на сексуалното раслојување, на културното значење и на општествената моќ.

Се разбира, сосема е во согласност со логиката и со имплицитната политика на машките геј-културни практики да се смета дека никому природно и автоматски не му следува право на такво достоинство и дека е нечесно да се бара општествена повластеност на туѓа сметка во свет во кој некои луѓе се дисквалификуваат од сериозна размисла поради нивната општествена обележаност.

Идентификувањето на машката геј-култура со аристократските вредности или ставови е стратегија на отпор кон конкретни форми на обезмоќување што произлегуваат од општествената подреденост.