На прв поглед, овде виновна е повеќе неверојатната случајност така што нејзината        психолошка оправданост е во тоа, што ситуацијата детално коинцидира со основната        позиција на самиот субјект, со што е искажан некој означувач што го застапува истиот        пред останатите и го презема врз себе неговиот „симболички мандат”: се наоѓа пред        некакво „che vuoi?”, пред некое барање на другиот што не може конститутивно да го        приреди; инаку речено, другиот му се обраќа како субјектот да поседува нешто сокриено,        некоја скапоценост, некакво Х за кое ниту самиот субјект ништо не знае.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 21“
              
              (1995)