покриен (прид.) - со (предл.)

Најпосле стигнавме до бунарот. Беше покриен со четири подебели штици и камуфлиран со зеленило. Лесно ги отстранивме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ниска, камена зграда, покриена со слама. А сламата поцрнета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се стрчавме надолу сопинајќи се и паѓајќи одненадеш во грмчињата покриени со снег.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зад една подгрбавена, стара жена одеше друга помлада жена со жолто, испиено лице, со светнати мали очиња, со ситни, речиси детски рачиња и рамена покриени со тешка алова свила, што како магнет ја впиваше светлоста од петролејките и силно блескаше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Надвор е студено. Стаклата на прозорците се покриени со иње. Бели се и преку нив ништо не може да се види надвор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Своите посетителки од селото Паца ги седнуваше на стол покриен со простирка со реси и ги послужуваше со по лажиче слатко во едни тантелести чинивчиња како напрстоци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Речиси цела визба ја преоравме. остануваше уште оној дел покриен со дрва.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На крцкавата маса, покриена со зеленикава мушама, чаша со светло - румена крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Под неговата мечешка снага, покриена со тежок кожув од црна јагнешка кожа, болно закрцкува расклатен стол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Беше покриен со чаршаф до гркланот. Ноздрете му беа свртени кон таванот како двоцевка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стане беше дуќанџија во чиј излог висеа жолти хартии покриени со лепило за муви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ѕидот е покриен со голема сенка чие движење вешто го прави точно во исто време и татко ми.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Паметам дека „мојата” куќа, нека ја наречеме така, зашто навистина беше таква што тогаш и сега, ја чувствувам како своја, беше ниска, само со приземје, покриена со керамиди, опкружена со висока авлија и голем двор со многу разновидно цвеќе и тукушто расцутени трендафили.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го паметам како многу сиромашно село со куќи градени со плитар и покриени со ’рженица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наоколу голи ридови, сив крш. Ниски, стари куќи, градени со камен и покриени со камени плочки и стари керамиди.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тага ѝ зрачи од очите, образите ѝ се покриени со болка. Жали. Некој од најблиските ѝ го нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но јас знам. Се лажеш, бајченце, ако мислиш дека не знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А вие изедете го моево добиче и запалете го копитото, грејте се и раскажувајте за царски синови.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жими очиве, се лажеш. - Жити едното око, другото ти е покриено со крпи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежев на танко веленце и умирав покриен со нешто. Сепак се тресев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ги криеше солзливите очи од нас. Зад него, сиот покриен со маслени крпи, офкаше во својата двоколка Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш бев сам и сепак не чувствував осаменичка возвишеност на волк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одвај малку покриено со пердувчиња, тоа сето трепереше и беспомошно зинуваше цивкајќи премалено.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Во салонот, покрај левиот ѕид, маса покриена со чаршав на која се ставени три леба, подредени еден на друг; две нови шарено водени стомни со вода; чаша со мед; авланка со вино и здиплена шамија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Позади нив е кумата со сито под левата мишка покриено со шарена свилена шамија, вади од него овес помешан со бонбони и фрла над главите од младенците.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Одајата е наместена мошне арно, старовремски: десно насреде огниште, горе јашмак под кој оџакот е завиткан со завеса од шарена басма; од страните на огништето камари, исто така покриени со завеси од истата басма; назад два прозорци со завеси од истата басма, собрани до горе на плисе и прикачени на една шајка на средината, така што имаат изглед на плисиран полукруг.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И таму лежи човек и плашливи одблесоци од батеријата отскокнуваат по лицето и рамото, се лепат на каскетот, покриен со танок слој земја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога излезе неговото височество „ФИЌО“, Телевизорот „Мајор 67“ и домашниот телефон покриен со плетено миленце со една игла, поставен во претсобје врз сандачето за чевли. Тука скопјаништата ги прегазија дојденците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Очите полека свикнуваат на темнината, полека во нив се палат искри - влага на неврат, далечен спомен покриен со копрена на живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие очи гледаат и само едно забележуваат: суво, ситно лице, фантастично покриено со густа мрежа брчки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеше на сува слама, покриен со старо, искрпено гунче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Главите им се покриени со железо, со некакви шлемови што им светкаат ко тикви - видимки, ко црпки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Русата коса ѝ паѓаше по рамената покриени со сивкаста карирана кошула, а лицето ѝ беше ишарано со црвени пеги, кои можеа да се видат дури и во слабо осветлената малечка бина на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потоа ќе дојдат со замисленост на лажни лингвисти да ме изнесат покриен со чаршаф а од просектурата, играјќи си со секакви ножици, пилички и скалпети, ќе соопштат дека се случило без нивна вина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се изненади - бакарот беше покриен со темнозелена ’рѓа: пред него стоеше насилникот Мирон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Моите зеници се покриени со мраз. Јас сум месечар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знаеше, отпорот на гаменот ќе е страшен; сеќавајќи се на неговите долги раце со тешки шепи, беше сета со Ивана, со неговите бистри, жолти очи покриени со сенка на густи кадри врз челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еден дел од широкиот двор беше покриен со лозници и насекаде имаше цвеќиња: во предниот дел од дворот во март месец по земјата се ширеа бели и розови зумбули, во април потокалови и црвени лалиња, а над нив се извиваа тенките но густи како букети - бели и лилави јорговани кои расцутуваа во мај, додека преку целото лето низ дворот се ширеа бели маргаритки.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Лицата и на двајцата им беа дебело покриени со прав од вар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ што забележа беше дека во просторијата има две мали маси точно пред него, секоја покриена со зелена чоја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја кренав главата и над сивите кадели магла ја видов судијката со необично бела и несредена коса пред која стоеше бокал покриен со салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Приквечерина е. Костадин сам и замислен, седи на миндерот со глава потпрена на прозорецот.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На левиот ѕид прозорец, под него миндер покриен со черга.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Иако село — оддалеку личи на град. Куќите му се покриени со ќерамиди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јаката на палтото му беше крената, челото покриено со тешка, влажна коса.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тестото спласна, острите светилки во многуте очи изгаснаа, далеку планините беа меки и проѕирни лисја момирок и покриени со водникавомлечна пара.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Денеска пред анчето на Петко стоеја неколку германски камиони, покриени со шаторски крила. Пред камионите стоеја два, а зад нив еден моторцикл.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Целата пештера беше покриена со зелен мов како кадифе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секоја од фиоките во орманот што се лизна напред можеби содржеше тетки и роднини и баби покриени со прав.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И ние сакаме румени образи, медени усни покриени со превез од свила!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Под високите борови - земјанки. Некои покриени со шаторски крила, други со ќебиња и черги.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Други скраја од огнот, исполегнати на камениот црковен под и покриени со старите италијански и англиски шинели, спијат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влегва нимнио комесар, цел замрзнат и покриен со мраз и му вели на тие шо седее околу огно: - Аре, не пулите ка ви се смее подбивно тие од зидо?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговата колипка беше од груб камен и покриена со шевар, а овде, додека се приближуваше до бегот, бос, газеше по скапи персиски килими што го покриваа душемето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бегот седеше скрснозе на еден од миндерите покриени со црвени килимчиња и со снежно бели перници во штиркосани калафи, а под него имаше меко душече исполнето со памук.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многу оџаци почнаа да стрчат од анот покриен со олово, или куршум, како што го нарекуваа Турците.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Куќата убава, со железен балкон, сино бојосан, дворот поплочен, авлијата кружно соѕидана со камен и покриена со керамиди.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мода во ротата беше купчето земја пред окопот да се зајакнува со што повеќе камење покриени со земја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Внатре има исто толку светлина колку и надвор и покрај проѕирната завеса, ѕидовите бели како млеко, широк кревет од горната страна на прозорчето, а од другата, стаклена витрина со четири фиоки во долниот дел, долу светнати штици покриени со килимче какво што имаше кај тетка Евдокија во Прилеп, на средина маса со плетена покривка и модра стаклена вазничка со цвеќиња од градината.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Застануваат крај масичката која е покриена со прекривка и врз прекривката голем буќет цвеќиња во убава порцеланска вазна. И вазната нашарана со цвеќиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го зеде Филип Хаџиевски и го скри во една грамада камења, покриена со грмушки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Главите им се покриени со долги коси и завиткани во бради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)