Се работи за вишок на естетизација и уметничка трансформација на секојдневното: машината, според вообичаената претстава, е неуморен конструкт, „дига рака“ на самата себе, се уништува, а притоа насилството го           извршува на што е можно поестетски, сетилно привлечен начин.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)