свој (прид.) - дете (имн.)

Еден ден стигна абер додека таа беше на нивата со своите деца.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Па заклучуваа оти е голем партиски фанатик, готов да го види умирањето на своите деца, само да не скршне од линијата на партијата во врска со прашањето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеа раководителите на градот од клетвите на мајките на своите деца, на сите детства и на младоста ако им се наредеше да кренат нож против козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, со судбина каква што имавме, не сакаше имињата на своите деца да ги врзува за светци, војсководци или други славни луѓе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Стариот газда посебно го сакал Григура, покажувал поголема грижа отколку за своите деца. Нико Кочо го одврзал ќесето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дедо ми умре 1984 година кога ние бевме веќе студенти.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Макс беше и место во кое почнав да сретнувам навистина млади клинци кои беа исфрлени од училиште и се муваа по улиците наоколу веќе со години - убави девојчиња со најнова шминка и совршена гардероба и дури тогаш дознав дека имаат само 15 години и свое дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа беше вистинско место каде Поп Арт и поп лајф се здружуваа во шеесетите - скулпторите и рок yвездите и поетите од Сент Марк плејс, холивудските актери, кои дошле да проверат што работат андерграунд актерите, сопствениците на бутиците и моделите, балетаните и го-го играчите - сите одеа во Макс и се мешаа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Родителите, ангажирани со секојдневните грижи, немаат време повеќе да се посветат на своите деца.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа беше самопонижувачки чин, се сеќавам, казна што себе си ја наметнав за бесните зборови коишто среде ноќ им ги извикував на своите деца.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мајката „вложува“ во своето дете.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А ако некогаш се случи да се сретнеме и да се видиме живи, пресреќен ќе бидам ако некој од овие - што како свои деца сум ги сакал - не ја свртат главата на друга страна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во нивната домашна музичка колекција ќе ги најдете најновите албуми од Аца Лукас и Сека Алексич, а на полиците за книги најновата книга од Хари Потер купена за своите деца.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Нивните мисли сѐ повеќе се оддалечуваа од тој настан или, ако повеќе сакате, од таа реалност. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 53 Петел се сети на своите деца и на сите оние жени на кои им рече -Не.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Многу родители несериозно гледаат кон “чкртањето” на своето потомство, некои дури се обидуваат да го миноризираат ваквиот порив на своите деца гледајќи опасност по хигиенските концепции етаблирани во нивните малограѓански кутии.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не се лаже. Не. Ги познава таа своите деца. Добро ги познава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како секоја добра мајка кога забележува црвенило или бледило на обравчињата на своето дете и инстинктивно со својата чувствителна дланка го допира неговото чело за да види дали има температура, така и Кети, додека газеше боса меѓу леите, го прегледуваше секое растение со љубов и испитувачко око.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како мајка која си ги сака сите свои деца, а сепак, од причина за која само таа знае, со посебна нежност кон едно од нив, таа секогаш го издвојуваше тоа прво лубениче за да му подари поголемо количество приврзаност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму тогаш малку од виното, со кое Зоја го поеше своето дете, му залетна во душникот и детето доби напад на грчовито кашлање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сигурно сум се чувствувала како мајка кога го тепа своето дете кога е многу инаетливо, многу тврдолгаво.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа пиеше вино, чаша по чаша, со својот маж и го хранеше своето дете, здраво тригодишно дете со костенлива кадрава коса и со темно-кадифени очи, како на мајка му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ете така му рекла на своето дете умната Шареноглавка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- А, што е тоа зима, - пак прашуваа ластовичките. - Зима е, зима е... - се мачеше да им одговори на своите деца старата ластовица, но не можеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пред своите деца и луѓе, свесност создава, со судбата не се мири.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тоа се работи што се длабоко лични.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем има нешто чудно во тоа некој да посака да му биде и мајка и татко на своето дете?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се мачеше таа отпрвин да разговара со него, како и со своите деца, да разбере зошто е толку повлечен и молчелив, да дознае нешто за неговите дома, но не успеваше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И макар понешто од тоа им остави на своите деца. За тоа му благодариме.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нему не му требаа перестројка или екологија - тој секогаш чесно заработуваше.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нејзиниот режисер, кој во сижето на филмот ѝ е и поранешен сопруг, откако проценува дека таа улогата ја толкува премногу политички, премногу феминистички и недоволно страсно, ѝ приредува средба со една млада Американка (чиј лик го толкува Елен Бирстин), која во Атина отслужува доживотна затворска казна за убиството на своите деца: не знаејќи ништо за класичната книжевност и за феминизмот, таа изгледа несвесно го реинкарнирала ликот на Медеја кога нејзиниот сопруг Грк, како Јасон во заплетот на оригиналната приказна, на родната грутка си ја оставил жената туѓинка за жена Гркинка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во Сон за страст, прочуената сопруга на Дасин, Мелина Меркури, игра извесна иконична глумица, многу слична на неа, која, по падот на воената хунта во 1973 година, се враќа во Грција од политички егзил за да ја одигра улогата на Медеја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Реакцијата на еден мој другар хетеросексуалец на филмот Сон за страст од Џулс Дасин од 1978 година – кој е сјајно испитување на возможните современи примени на Еврипидовата Медеја во феминистичката политика – е пример и примена на културната логика што дејствува тука.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Три години крвавеа, три години хранеа и даваа сув покрив, им ја дадоа својата постела и рогозина, своето веленце, своето возглавие, своите деца...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рече дека е учителка, ама грчки зборува многу слабо и толку колку што научила од своите деца и внуци кои се на печалба во Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како можел да се откаже од своето дете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И тој ден вечерта, како и повеќе пати другпат размислував зошто Вера немаше свои деца со татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако јас сум казнета од судбината да немам свои деца, си мислела таа жена, барем тој нека има свои.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги раскажуваше и убавите и грдите нешта, зборуваше за татко си кој сликал минијатури на плочки кои потоа ги украсувале кујните на богатите; тој умеел не само волшебно да слика, туку и да им раскажува приказни на своите деца за насликаното – за петелот и кокошката, за ветерната мелница и кравата, за млекарката и реката кои се појавувале на плочките под неговата рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам. Секоја судбина е приказна за себе,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тогаш и жртвата што ја прават некои мајки за своите деца не е жртва, затоа што она што го прават, го прават за себе, за нешто што го доживуваат како дел од себе?,“ се вмешав во разговорот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се опијанувал и ги претепувал децата и сопругата Ана, која тогаш заработувала рибајќи ги подовите во семејствата на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Својата способност им ја пренесуваа и на своите деца.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Според магиската формула според која кажаните зборови оживуваат, Петре Великанов ќе ги најде своите деца и внуци иселени во Австралија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По откривањето на тајната врска, по закана и строга наредба на Султанот и по барање на тогашниот Шеих Ул Ислам, ја задавил својата голема љубов и своите деца (од 4 и од 7 години) во одаите на својот Сарај.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш им зборуваше за она момче кое загина во Сплит и од нив бараше повеќе да не ги испраќаат своите деца таму да гинат за нечии други интереси, во некои краишта што веќе не беа нивни, туку туѓи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Комфорот во кој државата на братството и единството четириест и пет години ги лулкаше своите деца беше сѐ помал, а последиците на економската криза во која запаѓаше и земјата и сите тие со неа веќе беа видливи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега треба да побара своите деца да ги испратат да се борат, а можеби и да загинат, за интереси кои се само нивни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, сега од нив треба да побара да не ги кријат своите деца, да не ги враќаат од фронтот ноќе, како криминалци, со автобуси, по гаќи и по чорапи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Слушај, жено, помодрел. - Јас сум те затруднувал, јас ќе те породам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да, тој ќе стори нешто, Јаков не останувал должен, ќе капне крв пред неговите нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А на своето дете ќе му бидам и татко и кум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со издишувањето од црните ноздри чумата тогаш и огништата ги покривала со мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Раскажи им го тоа на своите деца. Тие ќе ти веруваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе ги стасам, им рекол на своите деца. - Пуштете ме да поспијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаат ли чувство кон своите деца?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Може дури да се гарантира дека секој, сакајќи им мир на своите деца и роднини, и ним ќе им влева почитување за мислењето што господари и, на тој начин, благодетните последици на таа преземена мера ќе се одразат не само врз современиците, но дури и врз најдалечното потомство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Телефонските компании живеат од мајки што им телефонираат на своите деца - луѓе што се запознаваат, што остануваат во контакт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со воведувањето на вакво раководно владино издание дури и злонамерните луѓе, само ако се дрзнат да бидат некојпат несогласни со посоченото мислење “што господари”, природно ќе се чуваат да му противречат на истото, да не се најдат под сомневање и под казна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А, пријателката те сака како свое дете и се грижи за тебе и ѝ е жал зашто некој како тебе, толку млад и толку убав, оставен сам на целиот свет, без родители и без татко на детето... грев е.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми зборуваше само за своите деца, со иста љубов со којашто и јас зборувам за моите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја гледам во очи и не ми е верно, знам и самата за своите деца да бидам бескрајно необјективна, ама до толку!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со часови седеше во детската соба слушајќи ги своите деца како на глас спремаат испити и беше горда што толку брзо читаа, дека на факултет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Почнуваш да го дружиш своето дете со детето на одбраниот „среќник“, па го оставаш детето на гости, прво по 2,3 часа, па секој ден подолго и подолго, до денот кога детето почнуваш плански да го оставаш на преспивање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе се сретнете вие уште еднаш, во некој темен тунел и ќе дуваш во свеќата да не те познаат како покриен со картон ја поминуваш ноќта додека шибаат со автомобилот брзајќи да стигнат дома, кај своите деца.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се жртвуваш и сега ти го чуваш своето дете заедно со детето на „разлигавениот“ и пријателка ти, па играш пинг-понг во четворка со мажот нејзин секоја среда и петок и баскет секој вторник и четврток.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е, што е убаво коњи да се потковуваат!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дворјаните околу царот се погрижиле детето што ќе се роди по секоја цена да биде машко, зашто царот ги застрашувал со смрт ако не му се роди наследник.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Имал, сѐ душа што му сакала, само немал свое дете.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајката се радува на своето дете, на првиот збор што ќе го изговори.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од невиден ужас сиот станал бел.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Несреќниот ѓавол црн ѓавол го зел.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во школата имал табла,сунѓер, креда, во своите деца низ ѕрцала ги гледал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гаврушевски Гавруш крај лединка гола на своите деца им отворил школа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А родилката вика и го бара своето дете.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во домот најмалку трипати во месецот доаѓаа одговорни другари, добротвори, благородни луѓе, граѓани, татковци, мајки во потрага по своите деца, задолжени активисти, предавачи, артистички трупи, поети, морнари, секакви гомнари, потоа некои си другар и другарка Лажоски, маж и жена или брат и сестра, чудовишта, инспектори по здравје и хигиена, едни вечно гладни луѓишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Човекот ги барал своето семејство, својата куќа, своите деца, мајката на своите деца. Проклет да бидам, тоа барал човекот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со треска во гласот потоа некое од децата ќе се осмелеше да праша: - Ами ги нашол ли човекот своите деца, чичко Лентен?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, мајките се без страв, имаат само еден страв, своите деца. Златните мајки, златната наша мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ни леб, ни вода, ни постелка, се колнам, ги бараше само своите деца.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледам Ромите ги ризикуваат своите деца и ги ставаат на патиштата за да питачат, по мостовите кога е најсурова зима, само да не одат да си го заработат лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа нема за цел да им ја пренесе власта на своите деца, како такви; и доколку не постои друг начин за задржување на најспособните луѓе на врвот, таа би била совршено спремна да регрутира една цела нова генерација од редовите на пролетеријатот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Семејството практично не можеше да се напушти, а луѓето беа дури и поттикнувани да се грижат за своите деца на речиси истиот старомоден начин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Белото езеро се разбудило од сонцевината, звуците на летото ги повикуваат своите деца.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој се свртел и им рекол: - Ќерки Ерусалемски, не плачете за мене, туку плачете за себе и за своите деца.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го чувствува како свое дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Јас, Хелвиг, сега најмногу би сакала свое дете, - рече, не одговарајќи директно на неговото прашање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со своето дете, без неговиот татко...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа, полевајќи ги со солзи, го бакнуваше детето, своето дете, својот малечок син на нив...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нормално е, да сака да има свое дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бедните мајки собираа плунки од јазиците и им ги плукаа на своите мили рожби во устите, колку-толку да им ја ублажат жедта, но и тие немаше од каде да најдат сокови во себе за да ги спасат своите деца.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во сето тоа јачење го разбра само името на своето дете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И тие ги гледаа во мислите своите деца претепани, измачени, гладни, голи и боси како газат во студената кал, како се тресат ноќе затворени во студените аништа, и... најпосле како сите ги обесил султанот во Стамбол.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И бабата Велика со малото Геле се прибра дома, но куќата и стана црна и темна, та по една недела се пресели кај свата си Ристета, за да и бидат пред очи и Анѓините деца. Co свекрва и на Анѓа – сваќата Митра Ристевица се загрижија околу внучињата, но тагата по своите деца не ги напушташе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Богородица, која за миг ги отвори очите токму кога се свртуваа и излегоа надвор во бувтежите на ветрот и дождот, почувствува болка и срам од своите деца и деверот, проломоти Требаше пат да им се направи до огнот, зар не видовте дека џуркаше вода од нив!?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но и тоа беше достаточно за да се почувствуваат тие родители Грци, оти преку Дима секој од нив добиваше по цела лира на месец што го пуштил своето дете да учи „вистинска наука".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јашмакот се колнеше во чеканот и калапите што го хранат; Милан куманџијата — во дувалото што го дува огнот за да се стопи среброто со кое ги посребрува павтите и скопците; Рампо чешларот — во биволските рогови од кои ги прави чешлите; Желче — во сите свои деца, макар да ја немаше уште видено мајка им; Даме кожуварот — во сите јагниња и брави, од чии кожи ги правеше кожувите, а Мамуд ковачот — во чеканот и наковалната, на кои ги шерпаше клинците и плочите за свадбарските коњи и магариња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Биди ербап сега — не пушчај го", — си зборуваше самата и гореше од желба што побргу да го види Крлета и да го избакне како свое дете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Арно вели попчето — се обрна Бојана кон Доста, — требе сете да и праќаат својте деца на училишче. Ама а де?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Деца! — се обрна кон двете свои деца, Мечето и Бучето, и им викна: — Гледате? Стрико ви Стеван ви донесол биено сиренце, да му се живи дечињата и стоката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но бидејќи чорбаџиите и своите деца не ги праќаа на училиште, па и ако ги праќаа сега беа слободни (а кој немаа свои деца, си главуваа такви уште на Ѓурѓовден; та секое лето имаше в село по десетина петнаееет што ленствуваа цело лето по реката и ливадите, ловејќи риби и вадејќи јајца на разни пупунци, чавки, страчки та дури и соколи по тополите и врбите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка се растревожи, ја навасаа семожни мисли, за родата таму, за своите деца овде, за нивната иднина. Тешко можеше да се соземе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можеше да се помири со неуспехот на кое било од своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше и времето кога Татко и Мајка конечно се договорија да им ги кажат на своите деца тајните од нивните животи кои, доколку биле кажани порано, можеле да бидат опасни за иднината на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во својот долг живот, целиот жртвуван на среќата на своите деца и на семејството, Мајка изли толку солзи, и тоа секогаш во молк и во самота што, ако се откријат поводите и причините на нивното пролевање, би можело вистински да се расветли, да се дооткрие и да се допише семејната историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа не сакаше да појде да живее со семејството на ниту едно од своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во нашето маало, со години, живееше легендата за мајката на Мајка Тереза која успеала да ги изгледа, со љубов и со достоинство, своите деца, а на ќерка си Гонџа ќе ѝ ја влее љубовта кон човекот и кон големата мисија што ќе ја оствари во текот на својот живот, во заштита на сиромашните.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да ја разбере историјата на својата земја, да ја совлада, да ја спитоми, да ја контролира, за да може да ја предвиди иднината на своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мене генералот ме сакаше како свое дете.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка требаше, и во мирот, кој траеше подолго од војната, да се бори со сите средства на својата тивка моќ за да истрае, за да си ги спасува своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Остана со сите свои деца, а најчесто сама.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со време, откривме уште една причина зошто Мајка не прифаќаше да ја напушти својата куќа и да живее со едно од своите деца, како што беше вообичаено речиси секаде, во тие времиња на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ја предводеше поворката на егзилот, со своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа немаше уште свои деца. Беше во цутот на младоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка живееше со успесите на своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Важен пункт во романот е оној, во кој се зборува за потребата на родителите да им го раскажат на своите деца минатото!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Освен тоа тој бил другар со татко ми и ме сака како свое дете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Разговараа за своите деца, за својата вера.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бидејќи освен да водат љубов, сакаа и да: го водат својот живот заедно, своите деца низ животот, себе да си оставаат слободен простор...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Па и разликите меѓу самите папоци: помеѓу оние коишто човек некогаш одамна возбудено ги бакнал во знак на запознавање и од кои сега мора нежно да се прости со бакнеж и оние во чијшто само помалку-повеќе невин изглед човекот уживал, во живо или на фотографии, на плажи или филмски екрани или на средните страници на „Плејбој” или во новин­ските реклами за долни алишта - не заборавајќи ги, во категоријата „еј, здраво”, милите папоци на своите деца, сеедно дали тие (папоците) се свр­тени навнатре или нанадвор, пред децата да го достигнат она доба на протест поради родителското папкољубие.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дали тој, тажно простувајќи се од едно свое дете (кога би ги имал повеќе, кога воопшто би ги имал, што кај Казанцакис не беше случај), би рекол: „Тоа е доста од плодовите на моите бедра”?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Така им рекол на своите деца. Нема веќе капење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Несфатливо како, но тие ги читаат мислите на своите деца и чувствата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Таа сакаше да знае како учиме, кој што направил, дали сме здрави, ни ги прегледуваше главите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една ги напушти своите деца и слезе во Скопје, каде што остана кај некои свои роднини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А се довикуваат мајките со своите деца плачат, колнат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останатите две мајки беа млади и немаа свои деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Би сакал, дедо Пандо, некогаш ова убаво да ти го раскажам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Многу мајки си ги сретнаа во Оровник своите деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За да почнам да ти верувам тебе треба да престанам да им верувам на приказните на татко ти, на дед Павел!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајките треба да им веруват на своите деца ама еве, јас не можам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, кога разговара мајката со своите деца, таа граница тешко се запазува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Би сакал да сум го измислил и веројатно сонувам дека му служам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да се избере некаков полу-псевдоним, близок до вистинското име, секако, но да биде типично француско, христијанско, едноставно име, значеше бришење на многу повеќе нешта отколку што можат да објаснат овие неколку зборови (и пак бескрајно би можеле да ги расчлену­ваме условите во кои една заедница како мојата - алжирски Евреи - во текот на триесетите понекогаш на своите деца им даваа американски имиња, некогаш имиња на филмски ѕвезди или актери како Вилијам, Џеки итн.).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттука, независно од комбинациите на субјективните и објективните причини, Бојсовите родители не ја исполнија својата прва должност како родители кон своето дете: кај него да создадат чувство на сигурност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Играјќи се овчар - со стапот (претходник на неговиот „Евроазијски стап“, како што тој и самиот признава), а „едно имагинарно стадо се собра околу мене“ - Бојс станал сопствен родител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уран и Геа имале многу синови и ќерки... но Уран бил тиранин кој ги угнетувал своите деца...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Меѓутоа, желбата да слyшне добра новина за своите деца беше посилна од црвецот на сомнежот што загриза во неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Возрасните никаде не брзаа, имаа доволно време за севбе, за своите деца, а ние пак децата бевме среќни и полни со живот .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мајка во есента на 1940 година ги води своите деца во еден ров за време грчко–италијанската војна во Поградец во потрага по излез, спас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
До пишувањето на оваа книга не можев никако да се ослободам од пораката на писателот Митруш Кутели (Димитр Паско) од родниот Поградец, тестаментот упатен до своите деца.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Секој ден заминував од дома за да заработам за живот, но ја мразев работата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Третирајте ги вашите деца како индивидуи, како личности.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Движењето на младите беше придвижено од страна на генијалниот детски психолог кој ги подучуваше двете повоени генерации родители да ги хранат своите деца кога тие ќе побараат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таму беше отидена да изучува модерен балет, тап, и балет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше најрадикалната, најсубверзивната социјална доктрина на сите времиња, и беше насочена кон единствената група што може да предизвика долготрајни промени: родители, педијатри, учители.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзиното бебе е завиткано во шал, истиот шал што таа еднаш го имаше постелено врз каучот во дневната соба на нејзиниот стан во Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, жената го натера своето дете да го подаде бебешкото раче кон нејзе како таа сега да е некој ѕвер без канџи до кој вашето дете може да се приближи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се омажив за човек кој со себе ги донесе двете свои деца. Многу ги сакаше. Остана дома да се грижи за нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, секоја мајка му се радува на подарокот што ќе го добие од своето дете.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И си помислувам: колку ли деца во светот гладуваат, колку ли деца сонуваат корка леб, колку ли татковци страдаат што не можат на своите деца да им го обезбедат насушниот леб!? А нашите деца го фрлаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се прашував: што родител е тоа кога на своето дете му купува средство за убивање!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се разбира, ни најбогатиот, ни најумниот, ни најмоќниот родител не е во состојба да ги исполни сите желби на своето дете.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сакам да позборувам со вас, добри мои, како родител што зборува со своите деца, онака како што често разговарам дома со своите деца.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Доброутро, убав цвете! - мама буди свое дете.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Но, тато, - се побунив, - како е можно родителите да не си ги сакаат своите деца, како може да не живеат со нив, да не ги прегрнуваат, да не си разговараат меѓу себе, да не...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја прегрнав и додека така едно време прегрнати седевме на работ од креветот, си мислев во себе: Ги прегрнуваат ли вистинските писатели своите деца?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа нешто им шепотеше на своите деца: најновата кукла Марија, веќе по малку распарталеното мече што го наследи од мене и една огромна чудна кукла од крпи што ѝ се вика Калина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Оваа работа нему му ја најде Васко Панчаревски од сервисот за миење коли кој го засака Еда како свое дете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку да звучи себично но чинам дека тоа уште повеќе не зближи и не здуши, заедничкиот живот ни го направи поубав, но не можам да се ослободам од чувството дека ме напушти кучката откако од мене направи свое дете во се зависно од неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа за Пелагија размислуваше како за свое дете, а и Пелагија ја чувствуваше како вистинска мајка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Ние, своите деца си ги сакаме, ни вели Димитриос Парцалидис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе одам и ќе го крадам, велам, било пишано и своето дете да го крадам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цветан му беше пријател на Никифор и ме чуваше ко свое дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Возрасните не го сакаа. Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Долго гледаа по неа, секој со мислите на својот дом и своите деца, на нивните радости што ќе им ги однесе првата Ластовица.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Никогаш кога излегувам надвор не си ми рекла кога точно да се вратам, па ако не те послушам, да се лутиш, да правиш проблеми, да не ме пуштиш следниот ден... сите така постапуваат со своите деца, само ти и тато не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немало потреба, секогаш сè било во ред – рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)