Таа постапка е чиста спротивност на машката геј-културна практика што ја изучувавме.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Третирајќи го кампот како свој стрејт-маж, како топовско месо за својата иронија – обидувајќи се да произведе кампска верзија на кампот, така што ја презапоседнува запоседнатоста на Милдред Пирс од страна на машката геј-култура – стрејтерската хипстерска култура ја претвора геј-културната практика во средство за афирмирање на сопствениот идентитет, односно антиидентитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Наместо да присвојува и да настранува главнотековни културни предмети, стрејтерското хипстерство ужива да презапоседнува малцински културни облици, заземајќи некои автентично настрани или дисидентски „симболи и икони“ и служејќи се со нив за да си го консолидира сопствениот идентитет, истовремено изземајќи се – благодарение на својата хетеросексуална повластеност и на својата шизичка свесност – од општествените дисквалификации што, како прво, воопшто и ги побудиле тие антисоцијални облици.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Во првата авторот ја внесува сета своја нежност; во втората, својот атавизам; во третата, својата иронија.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ја претвора оваа практика во средство со кое ќе си го заземе отуѓеното гледиште и ќе си ги зајакне документите во прилог на сопствената антисоцијалност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)