Шифрантот Петар Иваз беше на своето место. Сега бев јас на потег.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Водичите стоеја покорни на своите места, како и самите статуи.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Реши гостинот да го прифати и да го пушти самиот да си го бара своето место во неговиот дом.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Секој број од неа, ќе го најде своето место.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
По третиот најголем и најжесток, и пак безуспешен напад, командата на опсадата се откажа од други напади и бунтовниците останаа на своите места по тврдината да седат, да вардат и да јадат што имаше за јадење.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Како што гледате, сѐ си е на своето место.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Тој молчи, цврсто закован за своето место.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Последен станува Фезлиев и се упатува на своето место.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ТОМЧЕ: А мене ми се слатки и нејзкните нокти!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Човекот без брада отскокна кон своето место.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ги стиснува забите, ги затвора клепките и натамина оди на своето место, го крева веленцето, полека се мушнува под него иго моли господ што побрзо да ја заспие.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Кога собата стана онаква каква што беше порано, со сите нешта повторно ставени на своите места, таа дојде до креветот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И во оваа камена гробница Арсо сѐ повеќе ја губи способноста да го држи чеканот што му паѓа од раката. А своето место не го отстапува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некој нѝ ги украл, тоа беше јасно. И така почна авантурата.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
За време на селекцијата, повремено се отвораа големите прозорци на фискултурната сала за да влезе студен воздух и да ги облее голите тела на жените за да се види како на таа промена реагира нивната кожа: дали кожата ја менува бојата, дали таа на места се прошарува со модри вирчиња, дали намовнува како кожа на искубана кокошка.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Тој си стои на своето место и не се помрднува, јас сум се искачувал до високи цели, некоја сум дофатил, друга не, ме турнал животот долу.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Од десната страна на масата на која седевме со мојот адвокат, на долга клупа, поставена дијагонално, ги зазедоа своите места неколкумина сведоци.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Еден од селаните се издолжува немо, другите неподвижни на своите места, по движењето на неговата десна рака знаат дека тој извлекува сор од појасот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Оној плачеше со своите огромни, отпуштени раце, се препкаше по темелите, не наоѓајќи си го никаде своето место, а неговата црвена коса се посипуваше со прашина и се излепуваше од потта, гаснејќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потоа ќе го чујам Тате како со воздишка ја наместува бравата со електрично око на своето место.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Побледувал од претчувство дека сето патување, сите надежи и жртви биле попусти. Треперел. - Ќе нѐ пуштите да се вратиме со празни раце?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ако еднаквоста меѓу луѓето треба да биде одбегната засекогаш - ако високата група, како што ја нарековме, сака да го задржи своето место засекогаш - тогаш, преовладувачка ментална состојба мора да биде „ контролираното лудило“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Како со трн убодени, сите жени нарипаа од своите места и набрзина направија редица од двете страни каде што треба да помине кадијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
„Во вашето одделение секогаш вонредна состојба! Сите на места!“ конечно нѐ надвика.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
- Држејќи ја Рада за рака двајцата излегоа во ладната декемвриска ноќ, а штрокавата, која веќе беше зашеметена од моќта на алкохолот, тетеравејќи се, се врати на своето место.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јасно е дека за ваков систем на бележење бројни вредности се потребни минимум 27 симболи, а во класичниот грчки систем на писмо, имено, писмото од Атина од петтиот век п.н.е. оформено врз база на јонскиот алфабет, се присутни токму 27 графеми.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Оти десна рака на левата страна е полоша од лева на свое место: сѐ опаку пофаќа и опаки дејанија чини.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ги грабаа своите палта за јаките, налик на животни кога ги фаќаат за врат своите малечки, ги облекуваа и брзо се враќаа на своите места.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Спремни ли сте да се најдеме на своите места во Македонија? Не требаше друго ли да кажува.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Децата, едно по едно, доаѓаат и ги заземаат своите места на масата.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
„Го чувам своето место во редот“, рече момчето.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Секој седнат на своето место во дневната соба, гледавме телевизија или разговаравме. Обично беа тоа интересни муабети.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Таков е тој, за него сѐ да е чисто, сѐ на свое место и сѐ на време.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Откако е дежурна куќата многу поубаво ни е уредена. Секој предмет си стои на своето место.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој се врати на своето место и мирно продолжи: – Јас, мила, убаво ги проценив сите околности за да се патува во Италија или не.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
На еден од четирите исечени прсти заканувачки блеснал на прстен зелен камен.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И уште веднаш оној застојан мршар скокна од своето место и забега надолу, занесувајќи се и кревајќи со своето лудечко отскокнување по удолница една чудна виулица.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Сите настанаа од своите места, а поп Јаков отиде пред младоженците и почна да ги благословува, ставајќи по една од своите тешки раце на нивните глави: – Да сте благословени, од мене и од Ристоса.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Јасер Арафат како ретко кој друг успеа да ја ревидира судбината на својот палестински народ, да го обедини на патиштата на слободата по вековниот егзил и самиот да стане маченик на враќањето во Палестина, историска жртва, фатен во подготвената стапица од јастребот Шарон!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Внатре сѐ е на свое место, утлеисано, штиркано, бес прашинка, без набор.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И словата на блажен отец Лаврентиј се тука; ги исполнуваат празните страници на новите книги онака како што си биле сочинети, како ништо да не се случило.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
- Чекај, чекај, - се сепна Дедо Мраз. – Се што си рековме си е на своето место, освен она...
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Откако се отпоздрави по краткиот разговор, ја врати слушалката на своето место.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сите муштерии веќе беа дојдени и ги имаа заземено своите места по масите и долж шанкот. Марко како со сите да се знаеше.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Неговата светкавична работа така ги замаја, та не се сетија да му побараат некакви докази дека навистина е италијанскиот конзул.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сега Борко е таму, во Долнец. Ако не можеше низ сите последни години на животот да отиде во своето место, сега е таму.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Најмалку, во новата општествена средина тој ќе се чувствува не на своето место.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Имам впечаток дека таа го забележа моето изненадување и побрза да објасни дека не изградиле куќа затоа што местото не е нивно и сама се прашува – како да градиш куѓа на не свое место?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
И во следниот момент, вистинска поплава од познати букви го затрупува видикот: манастирот е поплавен од убави слова, што еве, влегуваат во празните книги и се враќаат на свои места, како што си стоеле запишани од раката на последниот македонски ректор.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Што стана потоа? Фигаро мјаукна и се пикна под креветот, а осата остана неподвижна на своето место.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се колнам занемевме сите кога од своето место, на предната клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна: - Проклето фашистичко куче, нема да бесиш, - го напери полниот револвер право во несреќното момче Методија Гришкоски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во лозјето тој си има свое место за седење, под крувчето.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
— Ах анани!... ах аврадини...!, се изнапсуваа сите Турци оти не ги видоа печени комитите и си отидоа сите по своите места.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Единствено брат ми недостасуваше. Влегов во неговата соба: пустош.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Го стегна уште посилно тагарецот и го напипа писмото. Тоа си беше на своето место.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Грмушките си беа на своето место. Велосипедите - не.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
За тоа време тој беше казнуван неколкупати.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Трепереше над виорењето на снежниот врнеж, тој колеблив ден, а тука некаде, до каде што достасуваше скусениот поглед, неговата виделина се спрепелкуваше во снежинките, што кружеа, се испрепелкуваше во нив, денот просто исчезнуваше, сопнат, и веќе го немаше, оставајќи ја на своето место само таа густа и мека ткаеница на снежинките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Во водурникавите очи на оној Адам Лесновец тивко живеела болест на вечно настинат човек - гледаш во него и не дишеш со мачен страв исчекувајќи да се распрсне и да остави на своето место жолта лочка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тој миг вревата стивна и сите брзаница си седнавме на своите места. Седевме исправени и занемени.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Децата како под команда станаа од своите места.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Оливера Срезоска, како член, и Трифун Трифуноски, исто член на најсвечен начин ги зазедоа своите места на испитната маса.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Помеѓу тие две сечива (треба да се биде субверзивен и конструктивен едновремено, или, како што вели Дерида, „одговорно анархичен“) „Маргина“ ќе треба да си го најде своето место. • Abbe Buzoni okno.mk | Margina #1 [1994] 5
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
- Разбирам, господине капетане! - одговори Гоце, поздрави и се врати назад во стројот на своето место.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Се чу само: послуга на своја места! Скидај капе са цеви! Лево - 2 5 0 . Како?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Татко само се насмевна, Камилски се врати на своето место и продолжи: Вие со вашето откривање на битолските сиџили ја задолживте балканската историја во нејзините јужни земји.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Откако сѐ беше ставено на своето место, дури и малку сон во нивните снаги додека се одомораа во нивните кревети, зајдисонцето освен што донесе освежување, најпрво пред вратничето го истопори целото семејство на Пена и на Танаско.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Но студено им е па брзаат дома и ги зафаќаат своите места крај прозорците.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кога ненадејно се појави на вратата од нашата спална, ние сите, од ред останавме како заковани на своите места.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Таа просто скокнала од своето место и извикала: „Јас сум учителка и не разбирам зошто Грета изгледа како проститутка!“
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Наеднаш врз нив легнала таква тишина што изгледало, ако некој се накашла, сѐ ќе се исчанчи од своето место - некои ќе попаѓаат, трупот ќе стане и ќе појде на скршени нозе да го бара гривестиот белец. За миг.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Велам: И соништата ќе се постават на своите места штом ќе излезам од ова време и влезам во другоно.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кртот веднаш го исклучува касетофонот. Оди на своето место.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Додека гостите, со помош на организаторот Ниротакис Алимакопулос, ги заземаа своите места крај масите, Ласте Думбаровски беше растрчан меѓу нив делејќи им најлонски кесиња на кои, од надворешната страна, веднаш под стилизираниот амблем на „Здравје“, беше напечатена негова фотографија, крупен портрет во погледот исполнет со грижа за здравјето на народот, а во секое кесе, во тенка лимена рамка со димензии 30Х30 сантиметри, беше сместена фотографија со мотив на трн, најчесто магарешки.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Дури сега сѐ си беше на свое место.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш, еден по еден, тие пак настануваа како месечари и си ги зафаќаа своите места на прозорците, сите со по еден грч што ги правеше голи, стегаше од под очите и им ги дигаше тие делови од лицето нагоре, нагоре.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Млад офицер се дигна од своето место и почна да чита со јасен глас. Салата се умртви.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Исто така, свое место на страниците на печатот нашла и информацијата која се однесува на борбите за Дебар од крајот на октомври до 3 ноември, кога бил одбиен нападот на балистите и Германците.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
И потем отец Мида запишал, дека не го интересирало што гледа нечестивиот во словото, и дека не застанал на местото негово, туку дека со умот и уката своја, познавајќи ги самаритјанските букви, со кои записот бил сочинет, прочитал вака, од свое место: ЖЕНО моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се вратија сите на своите места. Мајка ми го собираше негибнатото јадење.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Помошникот им додаваше батериска ламба на посетителите коишто приоѓаа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
За време на неговиот патронен празник, Свети Арханѓел Михаел, во нашата прва куќа во Куманово, која ти ја знаеш и си стои жива-здрава на своето место, во центарот на градот, се собираа голем број гости, како за Божиќ, така и за Велигден.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Низ прозорецот сѐ повеќе наудира светлоста и го чисти матнежот во собата, им ги враќа контурите на предметите и ги поставува секој на свое место.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Го сети сега како си е дојдено сето на свое место и знаеше дека било попусто сѐ друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Востаниците се спотаија на своите места и напрегнато чекаа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Какво топло време денес.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Кога се одржуваа јавни судења, таа си го заземаше своето место во одредите на Младинската лига, кои ги опседнуваа судовите од рано утро до доцна навечер, извикувајќи повремено „ Смрт на предавниците“ !
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога се смирија сосема секој на своето место, срнчето веќе не потреперуваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Махинално погледнав кон левата рака – по кожата на подлактицата се сјаеја влакната навлажени од пот, но „Nevada“-та не беше на своето место. Зошто?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Се колнам, тој час ги видовме сите мили слики, сите изгубени слики беа вратени, секој предмет пак си беше на своето место. Сѐ, сѐ беше вратено, дома.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Грубата дрвена масичка со лузни од разни засеци со белата прекривка како да ја зголеми светлината, а секојдневните шејови за готвење, јадење и пиење онака чисти и наредени секој на своето место, го зголемуваа пријатното чувство при влегувањето во одајчето.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Милиони и милиони луѓе секојдневно стануваат и го заземаат своето место како шрафови во тој огромен механизам.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Како да сум осуден на заминување. – Татко ти, спокојна му душа, беше храбар човек, ги издржа сите налети, остана силен на своето место! – Јас како да ги наследив мајкините гени, морам да ги истрадам нејзините заминувања. Ѝ реков пред некој ден оти ќе заминам преку границата, со жена ми и децата.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Земанек седеше на своето место; очигледно, и покрај сите физиолошки потреби за сон, што обично се викаат мамурлак, тој беше совладал еден физиолошки закон; на тоа го обврзуваа редот, поредокот, општеството.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во графите за критериуми свое место имаше и фазонот на подбрикнувањето на волната, како и миризбата на дундата, оти сите тие различно мирисаат, како што различен мирис има здивот на секој човек.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Публиката мораше да избере дали да им се приклучи на оние што чекаа ред или да остане на своите места гледајќи ги оние што го проучуваа цервиксот на Ани.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Секој човек си го има своето место, својот удел во изградувањето на општочовечката среќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Везири, припадници на султанската свита, обземени од безумната желба и жедност за власт, сите го нашле своето место.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој не им одговараше на закачките, Седеше на своето место и како да беше нем и глув.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Во каушот завладеа мртвило. Глигор и Арсо се вратија на своето место под прозорецот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Секогаш, сѐ си доаѓаше на своето место. И сега. Всушност, тоа секогаш и си било таму.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Денес речиси сѐ си е на своето место.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Томо беше воодушевен. Сѐ беше на своето место со германска прецизност.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Братучедите, одвај дочекаа да се повлечат на своето место над карпата каде што можеа да здивнат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Овде сега се вршат последните подготовки: хотелите се отвораат, собите се чистат и варосуваат, мебелот се проверува и поставува во нов аранмжман, хотелиерите се на своите места...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Бодликавиот тел секогаш стои на своето место“, одговори откај вратичето нагрнувајќи го сакото.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
ЛУКОВ: (Станува.) Но, нека оди сѐ по ѓаволите. (Пие долго.) Веќе утре, сите работи ќе си бидат на своите места.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Крчмарот тромаво и безволно го послужи, ги зеде парите и пак седна на своето место.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Цитирам од поглавје два: „Во природата нема тело, коешто апсолутно би мируело. Да се движиш значи да го менуеш своето место спрема средината каде што се наоѓаш.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Камилски живна, стана од своето место, го поклопи големиот речник пред себе и рече: Во право си, пријателе, животот останува првата и последна проверка за вистината...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Што е ова чудо!?“ удираше врз катедрата наставничката, со намера да забележиме дека е влезена и да нѐ смири.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Но студено им е па брзаат дома и ги зафаќаат своите места крај прозорците.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Ги приближуваше и ги подготвуваше и најодалечените трупци по ќошковите на таа просторија, ги прибираше пред себе како некое стадо, додека можеше да се оддели од пилата и да ја остави неа да беснее во срцевината на оној, што сега го работеше, а под неговите раце тие и по еден метар дебели трупци ги напуштаа своите места, вкопани во пилотината и почнуваа да се префрлаат еден преку друг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Притоа е мошне карактеристично, што знаците кои го загубиле фонетското значење како резултат на фонетските промени во грчките дијалекти, не се бришат од редоследот на системот на писмо, туку ги имаат сочувано своите места иако се лишени од секакво фонетско значење.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Па и преподавањето сказанија, собитија и истории, зарем не е траење на мрежа совршена, во која секоја нишка, секој конец треба да дојде на своето место кога времето ќе стигне за тоа, кога јазлите ќе се заврзат, и зарем и тие, сказанијата, не се ненужни и непостојани вселени?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Е сега доста беше, невесто- ѝ рече тој на мајка ми по што таа, како одвај да чекаше, ја грабна машата и почна со неа да штрака по нашите задници, нè натера кој да се пикнеме в постела на своите места и преку глава нè покри со ложникот.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Овие документи, кои ја немале судбината да се најдат во централните цариградски архиви, сметани од локален карактер, ќе бидат драгоцени сведоштва за некогашните времиња.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Секој си го знае своето место.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Седна на своето место. Мајка му ја постави диеталната вечера, месо со бамји и таратур.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Друже Србине на овие двајца не треба ни да им верува, некое утро нив не ќе ги најде на своите места оти ќе заминат скришум напикани во украдените шејови.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Кадијата се врати на своето место, зеде книга и орлово перо и почна да пишува: До пресветлиот господар калиф, падишах султан Сулејман, законодавец – Истанбул.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тргнав кон своето место, зад Луција. Таа го избегна мојот поглед, оти знаеше зошто ме викнал директорот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Отец Лаврентиј трча со солзи во очите и се смее, скока од радост, ја тегне камбаната и ѕвони пред утрински дожд.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
— Ќе гориме вас живи, жими вера, ако не теслимите, — пак се провикна кајмакамот и му ги преведе на турски своите зборови на бимбашијата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Човекот сепак е човек и го бара своето место меѓу луѓето. Како птица своето јато.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)