свој (прид.) - порта (имн.)

Во тие соништа тој ниеднаш не влезе во својата порта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа време тој всушност продолжуваше само да се искачува по нагорничавиот сокак од средселото до неговото маало, сиот престорен во лизгавици од децата, што се санкаа по мразот, а успеваше секогаш наново да достаса само до пред својата порта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
4. СЕКОЈ ДА СИ МЕТЕ ПРЕД СВОЈАТА ПОРТА - но ѓубре да не расфрла по сиот град така како да е нов претставник на старата сорта општествено битие: правам сѐ што сакам...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Го запре Стојана пред својата порта и почна сега да го гледа со други очи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)