Во тие опишувања на самиот себе, тој, секако, доследно лажел и правејќи го тоа се забавувал: херметички ги запечатил своите директни изјави како и својата идеализација, одредувајќи го што е можно повеќе своето размислување за тие желби.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Па, како да не веруваме дека секој од нас во крвта носи траги и од некој свој директен предок од некоја Голгота и како да не ја запееме онаа песна која уште никој ниту ја испеал ниту пак ја чул?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)