Дури и оние медии (да ги наречеме „младински”, не именувајќи ги бидејќи нивната „непрофесионалност” лежи пред сè во неискуството) кои експлицитно го градат својот имиџ околу вредностите на урбаната култура, многу често не нудат ништо друго освен егзибиционизам, дилетантизам и ескапизам, кои не само што го зацврстуваат режимот (што не е ни битно), туку, поважно, оневозможуваат некои подлабоки и поавтентични форми на протест, оневозможуваат создавање на високи медиски критериуми кадешто одговорноста и знаењето се врвни категории.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)