денес (прил.) - не (чест.)

Штом таа денес не се бори. Утре таа ќе мора да работи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Денес не излегоа надвор. И, се разбира...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа „Келнише васер“ е знаменитост не само по специфичната миризма, која денес не може никој да ја произведе, туку и по бројката „4771“, која има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Денес не само што ќе бидеш моја гостинка, туку и ќе бидеш старосватица. - Старосватица! - се изненади Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изразот национална книжевност денес не значи бог знае што; ѝ се приближуваме на епохата на универзална книжевност и секој треба да се потруди да го забрза доаѓањето на таа епоха“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Физички не постои, ебате беља! Не постои на начин на којшто диносауруси денес не постојат!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ти млад остана до денес не познавајќи ги ни болката на поразот ни пустошта на староста.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Вистина било она дека човек денес не знае што ќе биде утре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знаете, за денес не планирав да ја донесам.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
До денес не бев свесна дека имам муза. Третина од моето постоење, била покрај мене. Ми била животна инспирација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И ако денес не стигнам, секако утре ќе си дојдам пак, понавреме од денес... едно час, час и пол пред да отворат, па ќе си бидам меѓу првите дваесеттина...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А и ќе се напие, па и ќе поврати, божем ти и денес не го правиш тоа двапати неделно. А тоа е пострашно!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денес не патував со „петка“ Со двојка од нозе допешачив на работа низ центарот на градот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Денес не знаеш што останало и на нас наше, вели и му ја трга од уста дојката на детето, го легнува да спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ТРОШЧЕЈКИН: Бладања. Измислици. Ако денес не ми донесат пари, јас не ќе ја преживеам ноќта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Што можеш денес не оставај за утре. Лесно ти е тебе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кажете му на Проказник што ќе сторите. Бесен е, за ништо денес не простува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- За каква слама говориш? - За сламата на неговата кола. Таму му е скриена пушката...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Патем го сретнав Нацка, кој денес не беше дојден в училиште и немаше поим што се беше случило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поминуваа низ селата кои денес не постојат, а дека постоеја сведочат црквите и по некоја надгробна плоча во оскрнавените гробишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Задачата на уметникот сигурно и денес не е неа да ја премолчува туку отворено и вистинито да ја кажува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас и денес не разбрав што бара од мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А колку лесно пишував тогаш семожни предолги дипломатски депеши и извештаи кои, сите заедно, денес не вредат речиси ниту една страница од писмо напишано од Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но пред да ѝ го даде на Билјана рече: - А детето што се вика Цане, денес не си купи сладолед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)