И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет...  и ќе се распрсне дел по дел од мене...  и ти не ќе можеш да ја најдеш...  ќе те сеќаваат само минатите времиња...  и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица...  по која и јас еднаш чекорев..  можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна ,  но ќе ме нема...
               
             
           
            
            
              „Разминувања“
               од Виолета Петровска Периќ 
              (2013)