забрзано (прил.) - дише (гл.)

Таа загрижено гледа во својот маж, му помага да седне. Тој забрзано дише.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Целиот исполнет со претчувства за она што допрва треба да се случи - набиен со енергија од некаква замислена иднина, несигурна и тешка но слатка во својата не-веројатност, чекори забрзано дишејќи шуткајќи ги оние мали бели-кафеави камчиња на патот во кои ги проектира своите замисли за деновите што изминаа, понеделник вторник и среда.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Просторот е интензивен, прета и забрзано дише, но сепак е контролиран: тука саксија со петунии, тука леа со момини солзи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Забрзано дишејќи, одвај чујно рече: - Држете! Го пушти едниот крај на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зашеметен и самиот, сети како таа забрзано дише.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ако не кажеш кој си, нема да отворам, - се осмелив да проговорам, забрзано дишејќи од возбуда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа забрзано дише со отворена уста. Се прегрнуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Или само бавно дишат, и со тоа вдишување и издишување поттурнуваат некоја болка која им стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постојат ако постојат вака, и среќни се сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушав во тие ноќи Клара како забрзано дише, како плаче, ја слушав како се моли иако не знае кому да ја упати молитвата затоа што од Бог се откажала одамна, откако тој се откажал од неа, ја слушав Клара како ја прекинува молбата, и како престанува со плачењето, ги шмркнува мрсулите и се издишува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во ноќите тие забрзано дишат, или плачат, или се молат иако не знаат кому да му ја упатат молитвата затоа што од Бог се откажале одамна, откако тој се откажал од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)