залудно (прил.) - го (зам.)

И овде, автору, ние ги напуштаме нашите херои.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од нивната венчавка (регистрација) во Скопје, пред земјотресот во 1962 година, остана само споменот на две работи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа знаеше дека е оставена засекогаш, знаеше дека залудно го моли.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се насетуваше во дадени моменти и ситуации предизвикани од нашите силни емоции (на деца растурени по светот кои постојано и постојано се враќаат дома, а таму постојано некој фали, го нема, заминал или залудно го чекаат) дека не баш го планирале бракот, арно ама се случило!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Злите јазици ќе речат, ние тоа залудно го правиме, дека за нас не е лошо самите таму да си останеме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Други велеа за Татко дека залудно го потрошил времето и младоста, за книги, за обични книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не. Не е точно. Залудно го трошиме за таа намена. Особено што не можеме да го вратиме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стариот мајстор се сврти кон талкањата како кон пријател, што залудно го чекаше меѓу луѓето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Ќе ми ги вратиш!“ залудно го убедуваше. „Мавни ми се, брат!“ му рече луто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)