навидум (прил.) - бев (гл.)

Мајка навидум беше смирена и даде знак да почнеме да јадеме, особено ние помалите деца.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тројцата навидум беа спокојни, се преправаа како нејпријателски да разговараат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа што за другите, гледано от страна, очигледно или барем навидум беше кавга, за нив, во неа, не беше ништо друго освен расправа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се разбира, навидум беше многу поразлично од писмото чијшто подробен опис ни го прочита префектот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога навидум беше смире­на, ја прашав: – Мајко, ти еднаш велеше дека секој има душа. – Има, има, синко, но само ако ја заслужи, ако дојде до неа! – А како, Мајко, се доаѓа до душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)