намуртен (прил.) - лице (имн.)

Таа се двоумеше да му го даде тоа што сакаше да му го даде, наместо тоа, таа зјапаше во неговото намуртено лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доколку Митра излегуваше пред неа со љубезна насмевка, дотолку Доста ја пречекуваше со намуртено лице и очевидна надуеност.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не можеше да ми избега, слепиот ѕид ги затвораше патиштата што водеа в свет а јас бев испречен пред него, со стиснати тупаници и намуртено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)