необично (прил.) - гласен (прид.)

Брзината е сосема пристојна, сѐ додека не ѝ заѕвони телефонот на бирото. – Ало? – се слуша нејзиниот необично гласен сопран.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Асан ѓуптино на уушто му кладел трубата, а тај вира му љепе стоденарки. - Баш убаво.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, гласот му беше необично гласен... и брз: Носимедутеатаро.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во таа мрачна долгнавеста валкана барака, „бившоста“ беше очигледна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)