За разлика од светло-сината боја на неговите очи и белата, речиси проѕирна кожа, тие имаат маслинести очи и боја на испотената кожа и уморни лица исцрпени од неизвесноста, гладот, жедта и четириесетгодишното талкање низ пустината.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Од Чаршијата појдов кон Автобуската.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Но наместо бројки, имаше златни цртички, по една за секој час, а две за 12. и стрелките личеа на издолжени цртички, а секундарникот – уште подискретен, речиси проѕирен, на „Orient“ му даваше извесна источна минималистичка привлечност, како на своевиден хаику часовник.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Како што почнаа да се топат ситните мразулци по лицето на дојденецот, неговите сини, речиси проѕирни очи минуваа лево и десно по голите камени ѕидови на колибата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
За миг запреа на масата и на столчето, наместени спроти единственото прозорче во колибата, прошетаа по неуредните купчиња папирус, по наострениот пердув, по мастилницата и по столчето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)