Од камен соѕидани, од едно одделение, немалтерисани ни однатре, а камо ли однадвор, без никакво душеме, со две врати: една голема на средето на ѕидот, обично на источниот ѕид, другата малечка, само човек да може да се протне со наведена глава, на спротивната страна од големата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Туѓа мака не јади, себе и друг не мачи.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: Не, не можам.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ако сакаш арен живот, биди арен.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Само човекот може да се смее и весели.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Си видел ли некое говедо, коњ, магаре или друг ајван да пие? Само човек пие.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Таа дарба ја има само човекот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Само човекот убива човек. – Кога е човек ранет, тој е готов за носила, но кога е ранет лавот, тогаш тој напаѓа со сите сили – дополни татко ми. – Зошто е така? – праша Чанга. – Човек кога е во смртна опасност, помислува на бога!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)