И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Границите се само замислени поделби, конструирани низ митовите, историските наративи и искуства, а заедниците чиј идентитет тие го конструираат исто така се имагинарни.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Не се повтори веќе во животот и не ќе се повтори изгледа никогаш таа само замислена, незадоволена сладост.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Границите не само што ги оцртуваат постоечките 55 разлики, тие исто така и ги создаваат.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)