секогаш (прил.) - бев (гл.)

Во главава прелистувам, дали од секогаш бев ваков меланхолик од тешка категорија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас речиси секогаш бев сам откога нè разделија со Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Владејачките групи секогаш беа до извесна мера заразени од либерални идеи и со задоволство ги оставаа работите недовршени, обрнувајќи внимание само на она што нивните поданици го прават, а не и на она што го мислат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа секогаш беше најсилна по природа и општество.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Последните недели од животот на Сара толку беше видливо нејзиното исчезнување од овој свет, а сепак сите верувавме дека тоа е нешто што ќе мине.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И затоа што таа секогаш беше фер кон него и навистина не заслужи вакво нешто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако секогаш бев зависна од другите, секогаш бев како дете кое бара внимание, никогаш животот не ме галеше премногу.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секогаш траеја долго, цел ден такаречи, се среќаваа со сестра си Пандора и браќата кои веќе беа оженети, со многу пријателки, со братучетките, секогаш беше многу весело.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Заминувањето на Ѓупците од селото секогаш беше со кавги, но штом ќе ги немаше подолго време, луѓето чувствуваа некаква празина во себе, некаква штурост и нестрпливо го очекуваа нивното доаѓање.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А секогаш беше рана зора Кога ги потпалуваше злите мисли, А секогаш беше рана зора Кога го поткревав моето тешко тело За да се измолкне змијата, Да блесне како молња, Да се крене и да зине Како отровен цвет Пред изгрејсонце.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Птиците и другите мали животни, кои секогаш беа гласни кога уживаа во бавчите на Адам, се повлекоа во своите гнезда и легла и му дозволија на дождот да го опсади нивниот рај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За тие кои беа на бој секогаш бевме оптоварени со најлошата мисла, со најголемиот страв, а за тие, малите, што ги собраа не потхрануваше мислата дека таму каде што ги однесоа нема бој, нема пукање, нема убивање, дека се живи и здрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите се боцкаа точно во вената, освен (а кој друг) Дачис која се боцкаше под кожата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А во куќата имаше постојано гости кои секогаш беа добредојдени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мајка речиси никогаш не била во средиштето на нарушената тишина во семејството, секогаш беше некако скраја, да нè подзадржи на работ од животот, да нè понесе, а сега таа сакаше да замине сама преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Шефот ми ја земаше само кога одеше да им покажува на другите единици да видат како треба оружјето да се одржува.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко му секогаш беше намуртен, дури и кога му кажуваше најблаги зборови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сепак, и покрај сѐ, беше очигледно дека од јадењата подготвени од снаата не остануваше ништо; секогаш беа таманети до крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но пред да просудиме треба да се потсетиме на следново.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ширењето на сопствените учења и идеи за Кејџ никогаш не беше постапна и лесна работа бидејќи неговите концерти и предавања неретко завршуваа со сканда­ли, што денес на оние кои го проучуваат и познаваат им изгледа чудно и беспричина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Што си се „расцимолила“ краво една? - праша штотуку станатата разбушавена Ана, за која пладнето секогаш беше доброутро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Девојките во Калифорнија веројатно беа, во стандардна смисла, поубави од девојките во Њујорк, но мене и понатаму ми се допаѓаше начинот на кој Њујорчан­ките беа убави - чудни и невротични (девојките секогаш се поубави кога се на работ од нервниот слом, а нашите девојки секогаш беа тука некаде).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никогаш никого не искара, секогаш беше добра. А зборот нејзин за нас беше сѐ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овој збор се премолчуваше со години, со децении, но секогаш беше тука, во тишината, меѓу нив, и тој посилно од кој било друг, ги поврзуваше низ трајното разбирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бојс сакаше да ја пренесува енергијата, силата, моќта, вистинската моќ на уметноста, којашто е универзална и космичка, којашто е поврзана со еволуцијата на природата и човечкиот вид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Леле, ама ви е средена визбата!“ се почуди Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Правото за мене секогаш беше нешто страшно, нешто невозможно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На последниот состанок на општинскиот одбор не дојде, а секогаш беше меѓу првите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нејзините совети и предавања, речиси, секогаш беа масовно посетувани.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Облачни или ведри, тоа секогаш беа небесни простори, хоризонти и видокрузи што се простираат без крај, горе, високо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Секогаш беа разубавувани со црвени мушкатли кои Ленче и ќерките со љубов ги негуваа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Под таа јаболкница често се правеа семејни собири, пијанки, ручеци, зимници, романтични вечери, интимни средби..., а она со кое секогаш беше украсена е лулашката на која пораснаа децата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Пред нас одеше некое момче од дваесетина години, а покрај него одеше висока, сензационална, плава dragqueen, со многу високи потпетици и фустан со една намерно спуштена пертла од рамото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зборот гозба за Рада беше најсмирувачката комбинација зашто во последно време секогаш беше гладна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите во Сан Франциско беа загрижени заради купот амфетамини што можеа да се најдат тоа лето во градот - посебно беа загрижени децата на цвеќето, бидејќи спидот луѓето ги okno.mk | Margina #15-16 [1995] 127 правеше агресивни, а тоа беше токму она против кое беа тие.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќето негови писма се самодоволни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Питите на Бланш беа правени тука и секогаш беа ровки, тазе и вкусни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзината мајка се отсликуваше според Цвета, која секогаш беше неиспрана, неисчешлана и често се помочуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кон него таа повеќе изразуваше стравопочит (тоа можеше и да се глуми) отколку искрени интимни чувства, но со благодарност кон него секогаш беа исполнети нејзината душа и нејзината уста од која можеа да се чујат најубави зборови за сè што тој направи таа да се вклучи меѓу неколкумината соработници со врвушката на Центарот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само праската од Билјана секогаш беше залеана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А јас секогаш бев свртен кон Исток Оти оттаму се покажуваше ликот на Мајка Или само така ми се чинеше Во погледот што завршуваше слепо Од силна светлина Додека ме крштеваа во бунило И ме наговараа да го минам прагот Да станам Свет во Светот Што сега како жарче ми свети Додека сам самувам во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Според тоа, неопходно е во еден ваков простор, водени од едно вакво прашање, писмото буквално ништо да не сака да каже (l’ écriture à la lettre ne-veuille-rien-dire).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Инаку, сите постилавме јамболии во конбинованата соба, во која никој жив не влегуваше ама вратата секогаш беше отворена за да се види високиот сјај на витрината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Често ме немаше дома по неколку дена. Кога се враќав гомното пасивно, секогаш беше тука.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А не кажа поради што!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А татко им, па и дедо им Коце штом ќе речеа: утре ќе е ветровито, или, утре ќе заврне снег, тоа скоро секогаш беше така.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Секогаш беше исто. Вртеа крукчиња на паркингот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама не секогаш беше вака.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Признавам, убаво ми беше додека Љупчо така ми зборуваше пред другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Илона милуваше Деница да ја нарекува пица и тие два слога, извлечени во рима на тросложното име, кажувани бистро, со мали, едвај чујни, префинети одгласи меѓу одделните гласови (Д-е-н-и-ц-а-п-и-ц-а), во звукот што произведуваше значење, секогаш беа природно синхронизирани со движењето на двете сочни, умерено пополнети усни развлечени во блага насмевка чиј свод беше сјајот на зелените очи, длабоки и проѕирни, очи без дно, складно сместени во ведрината на нејзиното лице.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа секогаш беше фер кон него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Трите тетки со носевите во вис јурнаа нагоре по скалите пред што било да изустам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој секогаш беше логичен, но и контра.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Слободата на движење од полноќ до сабајле скоро секогаш беше нарушувана од џандари у цивил кои хараа по скотските улици, но никогаш немаа мадиња да навлезат во пограничните скотски села каде наголемо се продаваа сите видови дрога.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дури и татко ми го давав во замена, иако секогаш бев под стрес што ќе правам без него!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние секогаш го имавме впечатокот дека јадеме нешто друго, а тоа секогаш беше истото шарено тесто на нашата сиромаштија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас секогаш бев покрај нив, како сведок на нешто што се случуваше зад изговореното, бев сведок на нешто што никогаш не си го кажаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стојан и Јован секогаш беа готови. Готови беа и нивните другари, пет од земските сејмени и двајца братучеди на Анѓа – еден од вујко, а друг од тетка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Можеш само да се туркаш додека влегуваш во определениот за твоето одделение автобус и да седнеш до прозорецот на прво седиште.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, заради неискуството секогаш беше надгледувана од будното око на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговиот живот ме потсетуваше на еден неколкувековен чинар, кој живееше и умираше во делови, но секогаш беше тука, со векови без да се предаде на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку дена по безизлезното прифаќање на неговите хирови и помирувањето дека со ваков човек треба да си го поминам остатокот од животот (личен став што не можеше да најде свое логично оправдување, но секогаш беше присутен), тој имаше смелост да ја избегне средбата предвидена за нашите вообичаено убави неделни прошетки низ паркот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Канцеларијата во која работеше мајка ми со уште една колешка и еден колега секогаш беше ширум отворена. Таму се слеваа сите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако секогаш бев имал добар сон никогаш не ќе имав напишано ниту еден ред.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дури и кога камерата се движеше во должина на платформата, тоа секогаш беше театар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Желбите секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој како и секогаш беше во Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со носењето, пак, на новиот ЗРО (2005), старата глава која гласеше „Права на работниците и нивната положба“ несмасно беше расфрлана во повеќе нови глави, кои не секогаш беа поставени на вистинското место, 16 а во доменот на положбата на вработените и нивните права се предвидоа повеќе промени, во различни области, кои соодветно ќе ги разработиме.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сепак, нејзините деца секогаш беа со неа. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиното трпение спрема нив секогаш беше големо како море.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш бев свесна за своите физички и карактерни мани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Животот крај реката беше извесна утеха за изгубеното езеро, но селидбите секогаш беа неизвесни и проклети, нешто одземаа, друго донесуваа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Кога велам визба, мислам сѐ нешто ветво нафрлано без ред.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Моите цртежи секогаш беа уредно средени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А секогаш беше сигурен дека тие ќе можат да го сватат него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кулата секогаш беше таму, пред неговите очи, за да го потсетува на она што не можеше да го заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас секогаш бев посакувана од тебе, но не и сакана. Тоа ме убиваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Онаа што му беше шеф Таа секогаш беше фер.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ама, како што велеше татко ми – секогаш бевме, вели коњоводци и на офицерите им ги перевме посраните гаќи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога таа се расправаше со нас секогаш беше на нејзина страна, па дури и кога знаеше дека таа не е во право.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Инаку, пред тоа јас за него секогаш бев - ништо. Малечок...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури ни оние во кои секогаш беа присутни искуствата на она мое грдо пријателче, што секогаш самото себеси се сожалува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сестрата на Томо, Ана, која секогаш беше некаде, но не и дома, овојпат беше седната на масата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рака на срце, во тоа време ионака во Сан Франциско можеше да се најде што и да се посака.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За маказарчани секогаш бев, и сега сум, само дете од нивното место, никако пророк или нешто слично, а сепак тајна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никогаш не ја покажуваше грижата, а секогаш беше загрижена, и истовремено цврста.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас би рекла дека секогаш беше сурово чесен и ненаметлив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За Даниел работата секогаш беше најважна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговите желби секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бојс го бараше овој универзален јазик во уметноста. Тој не беше езотеричен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговото молчење беше елоквентно - Едносложниот yes-man до медијот, тврдоглавиот дрдорко во својата козерија, Енди Ворхол секогаш беше верен на својот збор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност тоа секогаш беше само едно од тие дрвја, кое ќе стореше само едно движење, едно такво движење како кога се сонува тежок долг и морничав сон, и секогаш тоа беше само една ветка, што се исправаше нагоре како празна дланка во несвесно замавнување што оттурнува нешто од пред своето лице, додека под неа се ронеше истресениот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со господин Барбашин јас секогаш бев малку во познанство и, се разбира, тој сигурно ќе направи нешто ужасно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За разлика од неа, Рада секогаш беше тивка, рационална и одмерена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше неколку ВЦ-а во Билиевиот оддел, лавабо и фрижидер кој секогаш беше преполнет со грејпфрут и оранж џус - луѓето на спид просто умираат за Це витамин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секогаш беше со едната рака во џебот, а пак сега со двете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цвета секогаш беше кај мене и плетеше чорапи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да можеше да им каже ќе им се заблагодараше, затоа што таа толку многу сакаше да умре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ што беше старо, па според тоа убаво, секогаш беше на некој начин сомнително.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа што ваквата игра на љубовен триаголник секогаш беше поинтересна, се чини поради тоа секогаш завршував сама.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште поопасен изгледаше Богоја и затоа што тој секогаш, ама секогаш беше во друштво на двајцата свои помали браќа, близнаците Петара и Павлета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но таа, за Мајка, секогаш беше света, книга отаде овој нејзин живот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ликот му беше посветол, често се смееше, и на своја и на туѓа сметка, и секогаш беше толку полн со енергија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ме гледаше со очекување дека ќе ја препознаам неговата желба, јас ја препознав и ја премолчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Требало главата да ми ја расчука, па да ме почитува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
-Ееее...... тогаш беа празници во сите станови на Борис Кривошеев што тој горделиво ги бараше од Сојузот на борците како што им се стеснуваше просторот откако се ожени чичко ни Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од младини беше чист како ангел, се оттргнуваше и избегнуваше од житејски сладости и секогаш беше со псалми и пеење и со духовни поуки.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Се колнам, така тој секогаш беше сам, на пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секогаш беше речиси ист.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема тука секогаш беше на заден план и јас бев немоќен да одам натаму во претпоставките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секогаш насмеан и дружељубив; секогаш беше тука да помогне во немоќ. Но, за сѐ друго мува не го лазеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можев да влезам во тебе додека спиеше. Секогаш беше спремна.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Нејзиниот мирис беше таму, но тоа не знечеше ништо, зашто собата секогаш беше исполнета со нејзиниот мирис, не само од парфемот на нејзината пудра за лице и помадата за лице што ги употребуваше, туку и од нејзиниот сопствен специфичен мирис, кој ѝ беше во здивот, на косата и кожата, и кој беше битен елемент за неговата страст кон неа, нешта што сега го револтираа, зашто и мирисот и нејзиното тело ја играа главната улога во неверството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оние што највнимателно ги слушаа неговите зборови секогаш беа тие што и без него почнале да ја разбираат суштината на материјалното – дека тоа човека го заробува наместо да го ослободи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој секогаш беше многу реален, можеби заради тоа што беше скулптор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што очекуваше Илија така и излезе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги одмеруваше сите свои движења и секогаш беше на она место, каде што беше неминовно неговото присуство, тоа му носеше некакво отворено, разврзано задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така и сторив: со туркање се изборив за тоа прво седиште до прозорецот - ама до мене седна Оливера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На лимената фирма двете танки, безизрасзни, шашливи човечиња секогаш беа исто вкочанети.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На секој круг погледнувавме нагоре за да бидеме сигурни дека е тој тука и ќе му мавневме со рацете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Иако навидум состојбата беше смирена, столчето на Рада во заедничката трпезарија за време на ручеците, секогаш беше празно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таму горе, во ровот... - зборува тој мачно и испрекинато и капе та капе под него крв - во бункерот, мене, кого го нарекоа херој, стравот, ужасот секогаш беа до мене,..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Шкафчерто каде што беше скриен локумот секогаш беше зааклучено, а клучот потоната во длабоките џепови од бечвите на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Стражата и патролата знаеја каде е буризанот, а тој секогаш беше, или заедно со муљазимот или во најблиската куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Коригираше и лекторираше километри ракопис...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Реши и замина на деведесет и четири години, шест месеци по смртта на син ѝ Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Горниот дел на масичката, што секогаш беше преполн со нејзини работи, сега беше празен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мајка секогаш беше за останување, за истрајба крај сините, бистри води на Езерото, а Татко беше за тоа да се следи текот на водите, еве сега и патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Никогаш не сум помислувал на тоа“, му реков, „зашто откако паметам нашата визба секогаш беше ваква средена, варосана.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Шо правиш тука, бре, клапче, волку рано? — го праша Шпиро, кој секогаш беше прв, а сега, ете, Крсте го преварил.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А микроскопот секогаш беше тука некаде.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мислењата за значењето и вредноста на неговата работа секогаш беа поделени, од поддршка полна со ентузијазам до неги­рање и отповикување на тие вредности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А тие секогаш беа тука... Сите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сите бракови меѓу членовите на Партијата мораше да бидат одобрени од една комисија именувана за таа цел, и - иако принципот никогаш не беше јавно соопштен - дозволата секогаш беше ускратувана доколку двојката оставаше впечаток дека физички се привлекува меѓусебно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој не беше научен на самостојност, неговите родители секогаш беа тука за да му ги покриваат грешките, да му ги плаќаат долговите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го слушнав дури од некој зааскитан дел на мојата загриженост и прашањето кое е тоа мое грдо пријателче?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми стана страшно незгодно што мојата препотеност ѝ ја препишаа на недолжната тетка Марија и не сакајќи да чујам повеќе од разговорот, почнав да си разговарам со братучетка ми Кристина, која секогаш беше расположена за муабет, смеејќи ми се низ млечните запчиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тие секогаш беа готови за акција, рација, ликвидација.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секогаш беше тешко да се одреди староста на некоја лондонска градба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тешко беше да ја излажам нешто, мислам затоа секогаш бев искрена со неа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мојата цевка секогаш беше толку светната што можеше на цевката да се огледаш, за чудо многу ме привлекуваше оружјето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Искрите кои секогаш беа присутни меѓу нејзе и Рада, наместо да се претворат во оган, сосема исчезнаа. За Рада ова како да беше олеснување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нѐ гледаше со очекување дека ќе ги препознаеме неговите желби, ние ги препознававме и ги премолчувавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ЉУБА: Ти секогаш беше плашливец.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но независно дали оди по леб или на гости кај чичко ѝ, таа секогаш беше дотерана, средена и изгледаше совршено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Рада која секогаш беше снаодлива, сега се најде во маѓепсан круг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во Тенеси, јас потекнувам оттаму, моравме да се преселиме од една куќа, затоа што мајка ми во неа секогаш беше болна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„И јас во тие години бев како тебе. Секогаш беше на живот и смрт. Знам јас.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Крај Богдана е застаната Видуша. Тие како соседи, секогаш беа заедно, не се делеа; заедно доаѓаа на училиште, заедно се враќаа, заедно играа во дворовите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ружа не забележуваше дека неизбежна штета при тие судири секогаш беше Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И ако разменеа по некој збор, тој секогаш беше далеку од тоа дури и да се потсети на она што мислеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но, што и да се случуваше во семејната метафизика на егзилот, секогаш беше присутна можната промена.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Џеки Кертис секогаш го нарекував „тој”, бидејќи го запознав кога не беше во dragqueen look, но затоа Кенди Дарлинг и Холи Вудлаун секогаш беа „таа”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од него се очекуваше кога не работи, не јаде или не спие, да земе учество во некој вид заедничка рекреација: секој обид за осамување, дури и самотна прошетка, секогаш беше по малку опасен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со изопачено задоволство болката ги контролираше своите касања и оставаше доволно безболни површини, не се движеше од еден дел на телото кон друг, секогаш беше насочена кон пределот на слабините, меѓу колкот и долното ребро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А понекогаш посакував да сум сведок и на она што се случуваше кога не беа заедно, она што им се случуваше во отсуството на другиот, во нивната самотија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Инаку таа секогаш беше многу слаба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Истите тие што со задоволство ги таманеше во станот во Скопје, за Ружа секогаш беа промашени, обична помија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од утро до доцна попладне собите интензивно беа користени во интервали од по половина или по еден час, во зависност од потребата на гостите, и тие секогаш беа пристојно средувани, благодарение на вредните собарки Кристина и Мери. Корисниците доаѓаа главно по појадокот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Даниел, кој секогаш беше сув и подвиткан, сега беше опустошен и не спиеше мирно, во сон стенкаше како да го измачуваше нешто.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сара секогаш беше болникава, а на болестите кај болникавите луѓе гледаме како на дел од нивното секојдневие, и ретко помислуваме дека една од тие болести мора да биде последна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не дека е апсурдно на оној начин на кој апсурдноста секогаш беше во солидарност со метафизичкото значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога сестра ми Роза за првпат дојде да ме посети, седевме на мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, секогаш бев единствен носител на последиците од самоволно однесување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)