Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Двете страни на границата не можат да останат „неизвалкани“ една од друга, бидејќи секогаш едната страна на границата ја „инфицира“1 другата.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)