А тогаш дедо велеше: - Дедо ми, Бог, да го прости, книга од рака не испушташе.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Цело време ја учевме молитвата, а таа почнува вака: „Патер имон...“ – тогаш дедо се искашла, јас го погледнав и во неговите очи ист укор како пред неколку недели. Не продолжив, зашто ја заборавив.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тогаш дедо Спасе ќе ја викне мајка му на Васко, која работи нешто низ куќата: - Елено, море, детето заспа. Ела, земи си го!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Паметам тогаш дедо ми Крстин на поп Донета му го рече ова: - Како да било, ти си попе, неписмен.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Само во зима, на студ и голомразица, бастунот ја преземаше својата основна функција, да го потпира патот, но и тогаш дедо ми не запираше, не се колебаше, туку со одмерен чекор стигаше секое пладне да го испие своето „горко, накај средно“ кафе во „Метропол“ со пријателите-пензионери, во просек петнаесет години помлади од него.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Тогаш дедо Ангеле се сети нешто.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Тогаш дедо Ангеле им раскажа сѐ и им рече дека вечер треба да го чекаат Лумана на патот преку река.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш дедо Геро му смислил: „Добро, штом сакаш смешка, смешка ќе ти кажам, туку дај да седнеме да ручаме, па нека ти биде“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш дедо Геро почна со своите смешки со кои беше прочуен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш дедо им рекол: „А сега, јунаци, ако го сакате златников, фрлете се по него во езерово!“
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)