јасно (прил.) - ми (зам.)

Јасно ми е со какво негодување ќе се однесат мнозина кон овој мој предлог.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Основната противречност што отворено и јасно ми се наложуваше во скорешната мисија, како писател во театарската делегација беше: како да се избегне да се избере драма со утилитарна соц-реалистичка ориентација која сигурно не би имала успех на сцената на Албанскиот театар во Скопје.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, како и тогаш и сега, се лажеш себеси. Јасно ми е како ден.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Откако ќе нè заробеа, нè врзуваа со јажиња за чкрипавите, осакатени, но сè уште цврсти врати од камионот, секоја нога и рака поодделно (чин во кој победничките Апачи очигледно уживаа!).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А кога ти вечерта дојде од некаде и влезе кришум внатре, чувме плач во одајата, чувме дека дете „се роди“, и тогаш јасно ми стана зошто мајка ми редеше дипли на мевот и зошто седеше затворена во одајата чекајќи те тебе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)