а (сврз.) - човек (имн.)

А човекот оној беше трговец со две нешта, оти само две нешта видов на тезгата негова на пазарот: пајаци во разни големини и од сорти разни: страшни и отровни, нестрашни а отровни, страшни а неотровни, нестрашни и неотровни; и, клучеви многубројни, златни, за непознати клучалници.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со медитација тие се смируваат, а човекот искуствено го доживува самиот океан – длабоката вистина, апсолутната вредност, првиот извор на мислите – зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој го напипува чевелот под креветот и замавнува. Искршеното стакло звучно се распаѓа во ситни парчиња а човекот со мундир пак е таму и на тенките усни забележува жолчна иронија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче таа или будна е.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене господ ме остави, велам, а човекот бил амбар, сѐ можел да собере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А човекот мој, не гледа дека ми се врти собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А човекот со хармониката, спечен и со удови на инсект, се виткаше и пиеше вино со затворени очи додека еден младинец му ја држеше стомната на уста, куц, тој со години подвижноста ја пренесувал во колковите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Патеката е изгазена. ќе видиш уште колкумина овдешни Турци ќе се простат од својата колепка. а човекот е како цвеќе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Коњот се гледа во забите, а човек в очи!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ш
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Инсектот мува, како и кодошот, валкано се лепи на сѐ и сешто, за да се прехрани, опстане, а човекот кодош, односно мушар пренесува факти и постапки на некого, го поткажува, поради различни причини, најмногу за пари.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Но самиот свет е само зрнце прав. А човекот е ситен - беспомошен!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
16. ВОЛОТ ВРЖИ ГО ЗА РОГОВИ, А ЧОВЕКОТ ЗА ЈАЗИК - но вол ортомисан да скротиш и не е никаква беда, а човекот така врзан тебе јазикот ти го плази, небаре ти самиот, беда, во огледало да се гледаш...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
21. КУКАВИЦАТА КУКА ОТИ СВОЕ ГНЕЗДО НЕМА - а човекот, да не биде тратен, залче леб апне и се втурнува во полето дрва и кал да зема па такво гнездо, кукавичино, да направи запне...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Паднаа ѕидови, паднаа и влади паднаа кралеви заминаа в гроб отидоа едни, но дојдоа нови а човекот сѐ уште остана роб
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Сенката на јастребот паѓа кружно врз Земјата од која извираат води како забранети љубови а човекот ѝ се покорува на жедта и кога ја порекнува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Денот расте и паѓа во совршен ритам врши поправки на смртта а човекот е векот збунет и неупатен во пантомимата на времето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Ама јас колку имам слушнато, таму дечкото се маскира, а не женската.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А човекот продолжи да си зборува: Весел, весел, ама тава левото око никак да гу удљепа ут мене.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А понекогаш потсечено, потскокнува и наместо со врвот, паѓа со потсеченото стебло и стои... или погодено во средината, се цепи и само тресокот го продолжува неговото живеење се додека не падне и кутнато не се навали врз друго стебло... А човекот?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Добар ден и добро дојдовте, Кои сте вие? - Јаска - нашинец, а човекот е Американец...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А човеков.. - Јас сум му братучед нему.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се утарам така, а луѓето ми ги снемува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се истргале кошулите од појасот, а луѓето подзапираат и се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Михајло, викам, а човекот ни да мрдне, да ја поткрене главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кравите пасеа, а човекот лежеше крај нив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)