Ана, се уште жива, но веќе пијана, е убедена дека навлегува во еден од нејзините диви сништа, со животни што врескаат, и со неа сред тркалезниот плоштад - распнат Леонардов човек: жена што од смелата, мазохистичка изложеност бавно се враќа во положба на заштитен фетус.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Чатпат по некоја Толе им разбираше и точно разбра дека се веќе во друга држава, та го потпраша новиот патник што седна до нив и разбра дека навлегле во Србија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)