дека (сврз.) - ми (зам.)

Можев чисто да ги обвинам дека ми го загадуваат воздухот во Републиката и со првата сосетка што ќе тргне по мојот пат да основам Балканска заедница во која тие ќе можат да бидат примени.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Првото што го забележав беше дека ми снема едно цело пакување сол. Подоцна открив дека овие од Пустенец ја изеле со малку леб.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Затоа што ме прогонува мислата дека на некој начин јас ја убив!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѝ реков дека мора. Дека ми е преку глава да ја шетам по лекари.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ацо, постариот сопатник, кој во селото оставил големо семејство, додека го ставаше преостанатото јадење од појадокот во торбите и кутиите, сепак малку подзастана и, некако повеќе за себе, рече: „Зар мислиш дека ми е арно таму каде што сум?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кому и зошто му било нужно да ги светнува оние стари чевли, крпени со разнобојни парчиња, за да побуди во мене илузија дека ми се даваат како нов велигденски подарок.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Ах, да. Заборавив дека ми студи, - се збуни Ване. - Ќе се покријам...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но знам дека отец Стефан таму беше и дека ми се спротивстави; знам дека или јазикот или ушите на отец Стефан неподобни му се за душата негова, чиста и благородна, и дека ова недоразбирање е плод на таа неподобност.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пушеше. Го прашав дали ми се лути. Рече дека ми се лути.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури откако ќе се откачеа ќе сфатев дека ми биле на ногата”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека ми студи, дека со својата смрзнатост станувам камен меѓу камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ИЛИЈА: Се разбира дека ми е мака, кога моите сонародници си ја менуваат народноста, но пак ме теши тоа што не само меѓу народот македонски има такви, туку насекаде ги има такви како тебе — расипани души.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Шалтерите кога работат работат до десет, а јас, под претпоставка дека ќе имам среќа да работат, пресметав дека ми остануваат два-три сати за убивање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И потоа, се лутам еднаш (и само еднаш), кога ја возев Споменка, дека ми мрчеше за мојот шоферлук.....
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Затоа сега, дека ми должите, ти нема да ги добиеш ни твоите десте грошеви ни облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знаев. Еве ја, плашлива, со густи плетенки, во ученички сатен и со стара, наизуст научена прикаска дека ми е ќерка - Ана Боткин од седмо бе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не бре, за тоа, вели туку дека ми зборуваш ко нашинец. Како човек од нашине села, вели. 103
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И лежам крај неа, вели, целиот глибав, омрлушен и смекнат. Ко перница со плева, вели, ко раскиснат снег. Дури и коските ги сеќавам дека ми се празни и меки, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А човекот мој, не гледа дека ми се врти собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проклет да бидам, некогаш каков голем смејач бев, си замислував дека ми нема рамен, ќоравам сѐ околу себе!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мојот еким Ибраим-ага вели дека ми е крајно време да одам таму. Водата била топла и многу лековита.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сфатив дека ми останува само да се согласам со него дека е потребно да се создадат такви околности што ќе оневозможуваат секоја помисла за постапки што водат кон несреќи и слични окончувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина бев исполнет со ентузијазам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш или двапати ја обавестив дека ми е познато она што се случува во дуќанот под нашата соба. Дека знам на каков терор е изложена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не пропуштив да напоменам и дека се подготвувам да интервенирам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се бев повлекол зад своите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Катерина ми се чинеше многу сигурна во нејзините зборови, и немав впечаток дека ми се руга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не, не ми шета во главата! Погрешно разбра! Реков дека ми шета одоколу!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ти реков, дека ми рече да не ти ги давам сите, да чувам резерва, ти рече, Борис, малку те тепам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Човечкото тело е скандалозно неефикасно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Љубовта е триумф и не можеме да ја ставиме на терезија и да ја мериме и немам срце да те лажам, зошто знам дека ми веруваш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И јас ти верував тебе, зошто го сруши тоа што го градевме, тоа за што се боревме, сонот што го сонувавме, зошто на нешето патување ваква болка чувствуваме?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
МАТЕЈ: Треба да побудалам или да се убијам за да докажам дека ми е тешко. БОРИС: Без мака нема наука.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ја исконтактирав агенцијата и набргу добив одговор од нив дека ми направиле аранжман за чување на деца во едно семејство во Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Беше јасно, но тоа подоцна го осознавав дека ми недостигаа татковите мудри совети, да патувам или не!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знам дека ми прости и дека денеска клечиш пред мене од благодарност што си имаш едно прекрасно суштество, плод на еден срам, ама го сакаш и ќе го сакаш со целата своја љубов, оти е дел и од тебе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Видов, не видов и ѝ дадов сѐ што мислев дека ми е многу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука сонувам дека ми ја сечат ногата, тука дека повторно ми ја враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам дека ми се оросија очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетив дека ми зборува за воспитачките по домовите за деца без родители.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам да се сетам дека ми дошла менструација.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа го препознала и му кажала дека ми е другарка и дека живеам кај неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А зошто мислиш дека ми е убаво? - рече човекот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Никако не ми е јасно зошто и мене ме обвинуваат дека ми влегол ѓавол, кога всушност самиот ѓавол е брат ми. Никако да му се погоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дефинитивно! – беше решителен. – Мамо, дали мене ми мириса, или само ми се чини дека ми го имаш направено мојот омилен „норвешки меден колач”, оној во кој додаваш и индиски мирудии, па испаѓа норвешко-индиска комбинација?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мамо! Тетка Ане! Тетка Оце! – викнав. Се одзва моето ехо, доаѓајќи од далечните ридови, и ми се пристори дека ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Се разбира – срипа радосно таа и се упати кон кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во наша близина се скрши гранка, крекна некоја птица, месечината се скри зад некој облак и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)