Времето веќе се разјужило и капат стреите, се танчи снегот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отфрлајќи ги сите побарувања на семејната божемна невиност и капејќи се во дречлива, неприродна неблагодарност, таа си го виори чувството на надмоќ пред конвенционалните буржоаски канони на моралноста, нормалноста и природноста.
Такво чувство на надмоќ над здодевните, нормални луѓе одамна се забележува (се слави или се презира) како одлика на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таа е гласот на омразата кон средносталешкиот домаќинлак, кон женствената улога што се одликува со трудољубивост, одговорност, самопрегорна посветеност на семејството, па, наместо тоа, се решава за раскош, уживање, богатство, елегантност и ослободеност од задолжителните општествени стеги – онаа слобода што може да се купи само со пари.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таму горе, во ровот... - зборува тој мачно и испрекинато и капе та капе под него крв - во бункерот, мене, кого го нарекоа херој, стравот, ужасот секогаш беа до мене,..
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Неговата сиромаштија се браздеше на челото и капеше во капки пот.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Се собираат и капат ко црни сливи, шупливи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)