и (сврз.) - почне (гл.)

Станав јас тогаш, го притиснав тоа едно копче што му е на располагање на претседателот и почнаа сирените да завиваат низ кабинетите, канцелариите и ходниците на Парламентот, на владата и на сите нивни институции.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А лизуркото ги слуша, им се потсмева и почнува да се клешти со гласно смеење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Началникот ја извади големата книга за заповеди и почна да чита: - „За пишување на навредливи и анонимни писма, Управата на военото училиште, ги исклучува јункерите...“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дежурниот офицер ја извади книгата заповеди и почна да чита: „ЗАПОВЕД“ „Ѓорѓи Делчев, јункер од ова воено училиште, за давање недозволени книги за читање на јункерите, кои беа в затвор, се казнува со пет дена строг затвор.“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А, така ли? Ти уште знаеш и памет да солиш? - викна татко му, се спушти на него, го собори и почна да го тепа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Утредента началникот дополнително прочита: „Заедно со исклучените, како социјалист, се исклучува и јункерот Ѓорѓи Делчев.“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зедов лист хартија и почнав да ги правам плановите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја зедов машината за пишување и почнав, истрпнувајќи во снагата од некој студ што доаѓаше не однадвор, зашто надвор беше врело лето, туку одвнатре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие ја сослушаа и почнаа да ѝ објаснуваат, покажувајќи двете со рацете во иста насока.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Иако знаеме дека две проекции на еден ист филм не се секогаш идентични, Ворхол отвора можности за интерпрета­ција, како во врска со звучната слика, т.е. озвучувањето на своите филмови, така и во поглед на редоследот на прикажу­вањето на ролните и нивниот меѓусебен однос (во Девојките од челзи кој се прика­жува симултано на две платна, односот на ролните не е прецизиран ниту временски ниту со распоредот).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во 1965. (зрела фаза) Ворхол дефинитивно го открива тонот и почнува редовно да го користи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Капетанот почна да игра нешто како чочек: - Ги познавате ли Душанка и Јованка? Ете, јас со нив така играв. И почна да се смее.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најпосле таа, заедно со својот брат, попушта и почнува да ги предава другарите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Исплашеното птичиште ме подигна во височината и почна да кружи околу замокот. 92.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија.  На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откога чу, тој ја заврте еднаш раката со перото во елегантно колце над книга и почна да пишува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- „Што ќе го читам јас кога ти си го прочитал”, рече Орде непријатно мрштејќи се и почна да се расправа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но малата жена не можеше да одговори, таа си ја прекаса долната усна и почна тихо да цимолка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тогаш согледав дека можам да уживам во љубовта и во радостите на стварниот свет и почнав да ја мразам болницата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Готвачот се сврте кон другите војници и почна да им објаснува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најпосле, кога сѐ се смирило, отишле на бродот и ги ослободиле оние што биле врзани и почнале да го барат Едноокиот Полип, бидејќи него го немало меѓу оние што лежеле расфрлани на брегот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Војниците притрчаа и почнаа да рошкаат низ него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да не сакаш дигитрон за олку проста работа!?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ајде да почнеме!“ рече Дејко. „Теоријата е заплеткана. На практика ќе се види.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И почнавме. Влатко беше прв: зеде три карти и потоа рече дека „лежи“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе, изгледа, му се насити на Ќосото и почна да пребира други мариовки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јован се поразведри и почна да мисли како да се претстави оваа нивна ортачка работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажуј кои сет лошите луѓе или и тебе ќе обесам како оние магариња таму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе зашета горедолу низ кошарчето и почна за себе да си зборува: — Така е!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сете пари ќе и чуам само за пушки, лели велиш оти ќе ни требат, И уште тука Толе се распаша, го извади ќемерот од Арсланбеј што му го зеде во Старавина со шеесет и пет лири, во кој беше ги сместил и оние од овците од Букри, та ги истури на сакмата и почна да ги брои по десет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој застана со втренчени очи во Трајка и почна нешто да мрмори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почнаа и војводите да пукаат, им се придружија четниците и останатите востаници, но укрепениот аскер не ги остави своите метеризи — гробиштата и не попушти, а веќе и зората забеле, та војводите наредија повлекување да не ги фати денот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оваа, уплашена од Толевото ортомче, мораше да бара средства да го спаси животот, но знаејќи дека кај Толета нема аманзаман, прибегна кон тоа средство најмногу што дејствува кај машките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе ги земиш ли ти сите кривици на тебе?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од исток веќе накачи аскерот до врвот „Боцкин Камен".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лелее, јас сирота шо су дочекала, детето мое од мене да бега! — и почна да плаче пред него и да крши прсти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште в зори тропна Муарем на малата вратничка и почна да вика: — Ајде Трајкојце, ајде, ставајте посабајле, излегувајте на работа да не претерат афионот, оти ќе колит Адемага, жими вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По него стана и Куле, но додека тие се фатија за рачиците, Адем се створи пред воловите и почна да се дере: — Што лежите, бре магариња стари, што сте остајле волојте сред угар, а вие лежите на тревата, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега, ете то, го теши Митрета и му го изложува својот план: — Каде е на конак аскерот? — Долно маало — одговори Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го позастана малку коњот и виде дека Трајко ги задржа Турците, му ја пушти уздата и го потера полека нагоре, дочекувајќи ги другарите по него, и како секогаш што правеше, си ја викна својата мила песна: Не плачи, мајко, не жалај, мори, Оти ќе станам ајдутин...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како, бре слепци, баш ваа вечер најдоте да влезите кога мулазимот од Витолишча со педесет души аскер е в село? — му рече Митре на Илија и почна да се возбудува да не стане некоја штета баш тука, во селото, за кое тој одговара по две линии: како коџабашија пред турската власт, и како организациски човек — пред Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога стана разговорот за женење, Толета го пријаде јасникот и почна да ги реди во умот сите девојчиња од селото и да нагаѓа која ли сака да му ја наметне бегот за да може после, како своја робинка, да ја прибере на кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќемал се налути страшно и почна да го бара арамијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќути да не се врате да чуе па да не запале овде сете да изгореме, како глувци! — вели стрико му Куле и почна да го советува да не си го брка касметот што му го навеал господ, благодарејќи на милоста од бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гласот од Бојковата пушка го слушнаа војниците во гробиштата на кои удри главната востаничка сила со војводите и почнаа да стрелаат, заклонети зад гробовите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Голем шарен пес ги пресретна на сред двор, залаа и почна да ја врти опашката во знак на одамнешно познанство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да ми беше стра не оде јас толку години сам, со Трајка овдеа и другите другари, даи бркам гордо одговори Толе и почна да им раскажува како сите потери се вардат од него, место тој да се варди од нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа влезе со еден филџан и полно гезве „сааде“ кафе, а Адем го кладе да седи до него на миндерлакот и почна да го гледа право в очи: — Е, Кате? Слушна што зборував јас со чорбаџи Јован, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Оф, оф, оф! — простенка Адем и почна да се витка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите Анадолци подивеа и почнаа да се дерат, да псујат, да зборуваат неврзани и неразбирливи зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тоа Арслана уште повеќе го раздразни и почна да се дере на него и да мава со камшикот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отворија оган и војниците, но Толе го преметна ритчето и го фати Кленскиот дол, а Брниклијата фати еден камен за метериз и почна да стрела во аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Последователно, теоретичарите од катедралата и манастирот се преселиле во работилница (на универзитет, високо техничко училиште, индустриска лабораторија) и почнале да се занимаваат со модели со помош на кои можеле да изработуваат сѐ подобри чевли и со тоа сѐ подобро можеле да го разбираат и да го обработуваат светот како целина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Коа нема трава може и табли да кркаат - рече падавичарот и почна неартикулирано да мрда со главата. - Абе какви табли каков бутур.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Само што заврши „Ерген одев” , Шлатас стана од масата и почна да држи епохален говор со лесна политичка конотација, погледнувајќи 30 пути у неговиот скупоцен саат.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Татко го зеде Куранот. Го отвори потамина, и почна да чита гласно една од сурите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Но можеби вашите се послатки, - додаде, па се наведна и почна да пребира низ покосената трева.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена брзо ги „смота“ јаготките и почна да му помага на татка си да го среди шаторот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Влезе во сопчето и седна на триножничето, ја зеде машата и почна да го разгрнува пепелот, барајќи некое жарче. Не најде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но за децата од градот, иако полегнаа и почнаа да ја чешлаат тревата и да ги кинат крупните румени јаготки, овие шумски плодови веќе ја изгубија својата важност и привлечност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Како сакаш! - немарно рече Бојан и продолжи да се плиска, да фрчи и да ги трие своите веќе зацрвенети гради: - Ќе ти покажам нешто, - рече откако се исплиска и почна да се брише со кошулата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ова имаше брз ефект и малото тело се преврте, си ги најде нозете и почна да претка наоколу, инстинктивно барајќи ја спасоносната дупка, за која мачорот знаеше дека не може да се најде на тревникот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И се изјази на рамото и почна со муцката да ѝ го трие вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во деновите што следуваа ползавците се раширија и почнаа да ползат по поширока површина, и други плодови како мониста се појавија на далеку расфрлените ластунки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А куклата не можеше да спие, зашто секогаш имаше огворени очи, па го долепи своето устиче до увото на Снежана и почна тивко, шегнешкум да ѝ раскажува за чудното, полноќно патување.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Господин Гроздановски се почувствува истовремено и поласкан и глупаво од привилигијата и честа што му ја укажа кучето, па го прифати со двете раце како внуче и почна да го гали минувајќи му со дланката по главата, вратот и грбот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И почна зуењето на соборот муви: кога сите се собраа, отец Стефан Писмородецот и отец Пелазгиј Асикрит накратко го раскажаа собитието со Филозофот кај логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа само изгледаше така, затоа што Јан одеднаш ја пружи раката кон мене и почна да ми ги гали косата и лицето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој ме викна вечерта во одајата на укорите, и почна да ме бие веднаш, без збор, без прашање; бараше да му ја откријам тајната ука на виѓавање на невидливото, оти сметаше дека тоа е ука што се учи, а јас ја кријам; и пак ме биеше, а јас му велев дека благодет е тоа, дарба божја што Бог на смерните им ја дава и на горделивите им ја одзема, дека дарбата не се учи како писмото и краснописанието што се учат, дека и сочинувањето сказанија не се учи и дека тоа или го имаш или го немаш, како што човек или се раѓа или не се раѓа, а никогаш не се случува да се роди половина: само со тело или само со душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отец Стефан полека се приземјуваше; жилата веќе не му чукаше како ровја на вратот, и почна полека да го обзема блаженство, оти стануваше збор за неговите заслуги.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот забележа една тесна испакнатина на карпата, и фаќајќи се за нерамнините се искачи нагоре и почна да го препишува записот од долните редови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа се наведна и почна убаво да го разгледува цртежот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Багремите и дрвјата во градот пожолтеа и почнаа да оголуваат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Надојдоа жени; од подот го кренаа тие нејното немоќно тело, и почна со студена водица некој да трие Недино високо чело.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но, јастребот не го оставаше, се вртеше во круг околу него, крескајќи толку силно, што Еразмо пребледе, ја фрли вреќата и почна да бега – ни самиот не знаеше каде.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се обидов да го утешам, зборувајќи за тебе, кога тој се струполи врз постелата и почна да липа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му ја придржував главата, ставајќи ја мојата дланка на неговото чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ме слушаш ли?,“ го прашав со сув и уморен глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нели рековме нимфоманките да останат во нивните простории и да немаат пристап на карневалот?,“ викаше однекаде медицинската сестра Хилда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми се затетерави и почна да повраќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд го остави мајмунчето на масата, а од таму позеда фигурина на Божицата Мајка, и почна да ѝ го забришува голото тело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го позеде текстот од масата и почна да чита: „‘Колку Хитлер мора да ја мрази психоанализата!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му се приближи и почна да го фаќа меѓу нозете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од тој род сум и јас и мојата сестра на која, кога наполни 14 години, на челото ѝ се појави црвена дамка, и почна да пее чудни песни низ кои, оние што ја слушаа, гледаа зелени долини, високи планини, чудни храмови и зданија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но тој сосема ја изненади кога бргу, со само еден потег, ѝ ја отпетла кошулата, се наведна, ја пикна главата внатре и почна да ја бакнува, да ја шмука и да ја гризе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Императорот останал задоволен од образложението на Гете и почнал да му говори за драмите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За да знаат дека од приморјето, од некоја гладна земја Арапија, ќе допливаат до нив накострешени стаорци со болештина во мочката и во лигите, ќе ги заземат во густи глутници куќите и трлата, ќе изгнасат и човечец и коза, сиротинска доилка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И почнува: и младите и старите поцрнуваат, се сушат, бладаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го зема и почнува да го разгледува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Строго.) Ништо. (Зема хартија и почнува да пишува писменце.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тогаш во дворот влезе човек со голема, веќе подбелена брада, опашан со колани и почна да им дава наредби на комитите на наш јазик.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
По повод карневалот 1627-та, Војводата Савојски наложува да се изведе балет во кој дванаесет карпи оживуваат и почнуваат да танцуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во еден дворски балет изведен токму 1600-та во Болоња („Планината на Кирка“), кавалерите се претвораат во животни и обратно. И пак: она неживото оживува!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога допуштија, оние двајца станаа и почнаа да се облекуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го извади од шарките крилото со здробеното окно и почна да работи над него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXV. ... Беа едни сосема далечни и благи, едни речиси неосетни трепети од некаков тивок топол повеј; минуваа долго и лесно низ целата негова снага, а потоа сите му се насобираа на лицето и сега му застанаа тука и почнаа да се засилуваат и да го греат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И почнува разговор за тоа кој од овие два начина за умртвување е почовечен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Млад офицер се дигна од своето место и почна да чита со јасен глас. Салата се умртви.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од ѕвонењето на телефонот ми се разбуди малото, се исправи бушаво и вчудовидено и почна да плаче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па се симнав како слон под кој крцкаат металните скали, па повторно се искачив на масата и почнав да дишам и да задржувам воздух, да се напнувам како балон пред пукање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сузанка нѐ посетуваше и ни правеше дотур на волница за плетење, јас и Споменка веќе го заобливме ќебето, а дрвото ги пожолте листовите и почна да се соголува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш сосема се одврати од верското образование и почна да копнее по световно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш извадил од пазувите едно кожено ќесе го отворил и почнал да брои на трпезата жолтици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога седнаа да вечераат, во меаната се најдоа и некои џамбази, измешани хрстијани, Турци и Ѓупци, и почнаа да бијат шега, првин со сите потковичани а после само со него, со Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му го истргна од раце големиот сребрен крст и почна со него да го удира, удира по глава, сѐ додека не му ја расцепи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ околу него се заврти, се измеша и почна да се губи, да се преселува некаде другаде, далеку, влечејќи го и него со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа викаше: Бугараш! Комита! Со бугарашка пропаганда го труеш народот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се собраа под неа и почнаа да ја фаќаат со нејаките заби за полните боски.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ама попот се уплаши и почна да бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаше уште некоја држава да спомне, ама се поткаса и почна да витка тутун.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин дојдоа само десетина души, вели Николе Валавичарот и почнаа да бараат ракија, и ние им донесовме ракија и, заколете десет кокошки, велат, за секој по една, си ја редат, и ајде и кокошките им донесовме, им ги натокмивме на трпезите црквински и тие јадат, гнетат, а ние стоиме на страна и гледаме, и среде јадењето некаде под црквата квикна прасе, а, овие ќе колат и прасе, вели старшијата, прасето нека го за вечера, вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш дотрча и Чако и почна да лае. Туку, тоа не беше лаење, повеќе беше ’ржење, цвичење, завивање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И почна да се претерува светот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неделко Сивески седна до меѓата, со нозете в бразда, и почна да се бара по џебовите, по пазуварките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон зема секира и една рака пченка и почна да ги ваби: пире, пире, пире, ги ваби кокошките и која како дојди, фатија ја и пум со секирата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само што се вратија војниците бугарски и почна отсекаде да се пука, да рига оган од земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа си потплукна на прстите и почна да го одлепува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не би многу време и крвта му се крена, му оживе, му се свапери. И почна да се качува по војниците. Голи војниците, безмалку, се сите исти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Та после ми падна жал и почнав да плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ми зборувала нешто дури трчала по мене, ама јас ни гледам ни слушам... запалиле оган и почнале да фрлаат куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме погледа така татко, ко лут, ко налутен и после наеднаш се наведна и почна да ми ги фрла спиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И почнало да трешти, цело поле да се тресе, небаре нов фронт отворен...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа се врати, застана пред светите врати и почна да зборува. Да кажува божји работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И почнавме и паспалот сосе пајажини да го собираме по водениците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш префектот извади еден бележник и почна на глас да ни чита подробен опис на внатрешниот, а особено на надворешниот изглед на исчезнатиот документ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Григориј Иванович гласно воздивна, си ја забриша брадата со ракавот, и почна да раскажува: – Братче, јас не ги сакам женските со шапки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се запознавме во дворот пред зградата. На состанок на станарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ставаат секакви срања во хероинот во денешно време - како најчест загадувач го користат манитолот бидејќи ги има сличните особини на хероинот; манитолот е лаксатив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така, наместо своите блуежи да ги положувам во шолјата, тоа го правев во нејзиниот брат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како што хероинот полека се загрева и почнува да се лизга по сребрената фолија, бавно ги вдишувам облаците веднаш под главата на змејот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога за неколку дена го преполнив, влегов во него со целото свое тело и почнав да пропаѓам, пропаѓ, проп...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бела имаше 29 години, а Јанос Лазар 31 година кога ја затворија вратата и почнаа да гледаат телевизија.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И почнала потерата, низ секакви шуми, преку реки, по врлежи на кои ни ѓаволот не можел да се испентари.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му здодеа на Марко Проказник да седи и да раскажува па ископа од куферите прекуморски црвени чевли со дупченца и почна да ги пребројува запуштените плевни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа што станал себичен и почнал својата љубов да не ја дава никому, освен на себе. Таа што му ја давале не ја возвратил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се провре низ оградата и влезе во градината, се растрча, а по некое време дојде до борот сред градината и почна да копа крај неговото стебло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога го заробија непријателските војници и кога со другите заробеници го построија крај брекчето да го стрелаат, тој од селото, долу под брекчето, чу свирење на гајда и почнаа трпки да му врват по снагата од возбуда.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По некое време, Томаица скокна, зема парче хартија и почна да пишува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ја извади порцијата со мед, но тогаш во грмушките паднаа дваесетина зрна, па тој ја врати порцијата назад во торбата и почнавме да бегаме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И почна низ плач да му зборува: Пишман се сторив стопати зашто кренав рака на неа за ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го извлекла трнот, мечката рикнала и почнала да бега и да рика; бегала, потоа ќе се свртела, клекнувала и рикала: Сѐ додека ме гледаше така правеше, раскажуваше мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Седнавме покрај една капина и мислевме дека сме се скриле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнав да копам околу крстот, земјата ми се враќаше назад и најпосле ја фрлив прашалката и почнав со раце да копам, со нокти да гребам и со плачење викав: Мамо, стани, мамо!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ноќ стигнавме под Плетвар (Прилепско), тука ни одржа говор еден заменик на баталојот – Бугарин и почна бугарски да нѐ храбри да не се плашиме, нѐ запозна со тоа каде е непријателот и дека лесно ќе го победиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И почна да вика избезумено: „Сторете ѝ го тоа на Џулија! Сторете ѝ го на Џулија!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ги тргна униформите и почна да го студира нејзиното мазно бело тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред да сфати што прави, падна во еден мал стол што стоеше покрај креветот и почна да плаче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна и почна да ги бере делумно за да му мине времето, но и поради една нејасна желба да има букет цвеќе да ѝ го понуди на девојката кога ќе се сретнат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да се вежба во злостоп. Си постави претпоставки како „Партијата вели дека земјата е рамна“ и „Партијата вели дека мразот е потежок од водата“ и почна да тренира да не ги забележува и да не ги разбира аргументите што го докажуваа спротивното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се врати наназад, се потпре на испружените раце, со широко отворените бутови силно притисната на мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Извесно време дланката од десната рака ја имаше положено на книгата, потоа ја отвори и почна да чита: “А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема се тргна од мене и почна да се смее со слаткост во кикотењето што се упатува на дете кое не знае да ја игра играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога пак ќе земеше Калија, например, да утлеисува, да го разгорува ќумурот во железната утија: или кога ја креваше жешката црепна вадејќи го врз пирустијата табакот со зелник: кога ќе се забревташе толчејќи со ќускијата слануток: или кога ќе се наведнеше полека и растреперено врз ковчегот со невестинската руба во кој сѐ уште имаше дел од чеизот, е тогаш, Бошко гледаше како шафранот од нејзиното лице станува божур, а белузлавите очи како трчаат од далечина и почнуваат да светат како жеравици.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„О, мил ибн Пајко, о мој господару и брате”, рече тој растреперено и почна да му ја целива раката на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Народот се развреви и почна да натиска одзади.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со текот на годините созреавме во бракот и почна да се јавува и толеранција кај двајцата нас. Толеранција и приспособување.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Полека му се приближи, го гледаше, и најпосле го зеде в раце и почна да го бакнува непозната постара жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нејзиниот адвокат се обиде да внесе чувство и почна трогателно: Замислете, господине судија, да ни се случи вакво нешто на нашите жени или ќерки, како ќе ни е, како ќе се чувствуваме...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Рошна понатаму во ковчеџето и го најде гобленот што го везеше Илко: го оддипли и почна да го разгледува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа уследи друг: на Богуле му мина стравот што беше вгнезден во него по бесењето на питропот Андро, доби некаков кураж, смелост, и почна да го раскажува она што го криеше, да ја објаснува вистинската причина за несреќата на питропот Андро: за љубовта што потајум ја водеа неговата жена Андрица и Оруш варџијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа го згрчи лицето. - Варварин! - му свика и почна да плаче.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По неколку дена Илко не можеше веќе да ја издржи пустината, почна да го онерасположува пустинското сивило, едноличното и здодевно шуштење на тркалата по песокта, блесокот на сонцето што му дупеше во главата, и почна да го фаќа паника и страв од огромното пространство, од безизлезноста.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XIV Падна првиот снег прасник и почнаа да се колат прасињата во селото; квичеа прасињата по дворовите, се ширеше миризба на топена маст; на пршки; кучињата влечкаа трбушки и црева по сокаците и бавчите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
– А-А-А-А! ОВАА НЕ ЈА БИВА ВАКА – се замислија повидните луѓе од сите мариовски села на чело со земскиот кмет Димитрија Сталев и почнаа да мислат како да ја избегнат опасноста: со спогодба – покорност – или одбрана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Ке биде интересна денешната работа, зар не? – праша еден од агаларите и почна да ги тегне бројниците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но наместо одговор, напаѓа град камења на сите сејмени што беа на портата, па и на самиот буљукбашија. – Внатре, браќа, внатре да го најдеме нашиот душман и да си го земеме нашето – повикаа во еден глас поп Јаков и Димитрија и се џитнаа први кон портата која семејните брзо ја затворија и почнаа со мазгалките на калето да пукаат во купот селани. – Оф, ме изеде кучето краставо – писнаа неколку селани и паднаа на калдрмата поред портата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Халиле се оддели од другарките, излезе насред одаја пред свирачките и кадијата, и почна да извива ориенталски игри.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја крена главата кон небото и почна нешто да мрмори.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– И почна да му раскажува како поминаа сношти на мостот: – Разбрале, синци мајчини, дека ќе преоѓаме ние преку Црна на Светецот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сега агата го викна в дуќан за да му плати, му нарача и шербет и почна да го распрашува и да го исмејува, да му се руга, сметајќи го за глупак. – А така, суреди вас Мариовците кадијата наш, а?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата ги прегрна двете кадани што му седеа на колената, ја здружи главата со нивните и се заѕури во играчицата која се виткаше како змија низ трева. – Аферим, бре Халиле-е! – се провикна кадијата, ги ослободи своите раце и почна да плуска силно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Каданите го видоа кадијата намуртен и тие се сневеселија, но тој се поразведри и почна да ги теши: – Гајрет, гајрет! Што? Се исплашивте од една ѓаурка?...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата се врати на своето место, зеде книга и орлово перо и почна да пишува:   До пресветлиот господар калиф, падишах султан Сулејман, законодавец – Истанбул.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој си дојде во Стамбол и почна да си го реди личниот живот – пиењето и харемот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но стариот легна во дворот и ги зачека клоците од забитот и војникот што зборуваше по каурски и почна да писка и лелека.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нели велиш да се предадеме, еве, нека биде на вашето, само – бесата бес! – и почна да чкрапа клучот на портата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги удрија главите ничкум и се зажалаа од безизлезната положба. – Ех, било таксират, ќе се умира, деца! – за првпат му се испушти од грлото на поп Јакова кој стана и почна нервозно да шета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Е, заслужи едно галење, џанам – ѝ рече кадијата и почна да ја гали по косата и лицето, па се наведе и нејзе ѝ залепи една целувка меѓу веѓите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И почна во тој правец да дејствува кај буљукбашијата. My го образложи овој план, и овој се согласи, толку повеќе што и неговиот паша од Скопје му пиша бунтовниците живи да му се испратат, до колку ќе се предадат живи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ама ќе разбера јас, па мајка Јана да ти е, — и почна да внимава што прави Доста, како оди, како работи, што јаде, што пие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко стана, си киниса за да го најде поп Трајка, Илко се разврте, нацепи дрва, Митра извади брашно и почна да сее во ноќвите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го искуба петелот и почнаа двете да го сечат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама ќе ми остане и сермиичката негова, та за Илковата — да се обришиш, Мишо!“ — си велеше Митра за себе и почна да ја распрашува Доста: кога отишла од Рожден, зошто отишла, кога умрел мажот ѝ, како живеела во Солун, кај кого седела, што работела.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа како дедот Петка: намириса дека Митра е запалена за оваа работа и почна да тврди пазар: — „Та. .. којзнае, невесто Митро, дали ќе ми најдеш тоа шо треба; та . . . ногу време сака да помине; ја... требало порано да дојдеш; којзнае дали ќе можиш да платиш“, — и триста други маани си наоѓаше. И за неа „ништо не сака“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште од вратата ги фати чадот од борината и боровите дрва и почнаа да си ги бришат очите, небарем се сетија за сите свои блиски и далечни покојници.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во Битола се сретнаа даскалите — витолишкиот Бино и старавинскиот Димо — и почнаа да се глодаат: — Добарден, Јуда Искариотски, — го поздрави Бино Дима на атпазар пред Налевиот ан и плукна пред него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте ја сети помошта и се окуражи, а затоа пак Доста отстапи и почна да се правда: — Море, ами, да ми прошчевате, пак јас неоти сака некого да навредуам или да жалоста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Даскалот во Старавина, Димо Гулушов, од три лири месецот (колку што примаше од Егзархијата како Бино во Витолишча), се поткачи на шест од патријаршијата и го мени презимето од Гулушов на Гулусис и почна децата да ги учи место: аз, буки, веде, глаголе на: алфа вита гама делта итн.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најпосле, џембос нека ватат и девери, етрви, јас да си го гледам мојто црнило и дечињата, та потамо господ шо реткол,“ размислуваше Митра и почна да го мами крмнакот: — Бррр . . ., гуци, гуци, гуцииии!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо слушај ме ти мене, — му се приближи и почна да му шепнува, додавајќи му ги зобниците.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ги слушнал пците дека залааја и почнаа да се радуваат кога Крсте им даваше леб и викаше за помош?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од ден на ден оваа мисла Стале ја ширеше по сите околни села и почна редовно да се вртка околу дабот и кладенецот Илинец, каде што сопственицата — сега вдовица, — Трна, секој Илинден колеше по едно имањце како на вакавиште да ѝ го пази свети Илија последното детенце Петка, бидејќи пред некоја и друга година беше умрел мажот и Стале и три постари деца, та Пецето ѝ беше единствената надеж на изгорената мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Треба да се бара чаре! — и почна да си реди во умот: „Жена пометнуа од тешко кревање; пометнуа ако јадиш нешчо да не ѝ дадиш — од стрвоо, шо се вели; пометнуа, да се уплаши од нешчо, пометнуа да а повреди нешчо по меот; пометнуа, пометнуа, пометнуа од . .. маѓиа !.. .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Офна како од куршум пронижан и изусти длабоко потресен: — Ти ли си, Петре, брате? — и почна да го бакнува по крвавото лице на бацко му Петре, којшто се онесвести од силната возбуда што го најде брата си во крвавата борба со „непријателот", за кого веруваше дека загинал уште пред три години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа Доста сега засука поли и ракави и почна да се спрема да испрати и дочека, да дочека и испрати два табура сватови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го слушна и Петре Митревиот глас, ги ококори очите, ја отвори широко устата, му се загледа право во очите и почна да муцка одоздола: — Ми ... Ми ... Митре, брате Митре!!? Ти ли си, или твоата сенка?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Карабуклијата пак шмркна од пагурчето, му го подаде на дедот Петка и тој да го накваси грлото оти од многу зборување беше му се засушило, та откако се поналакти на другиот лакт, се заврте кон Доста и почна: — Арно вели побратимот, внуко, арно вели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра стана, се истресе, си ја заврти косата и почна да тажи на глас и да колни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури таа вака си мечтаеше, раката ѝ врвеше по главчето горедолу, а наеднаш рачето на чупето го подигна гушалчето, ја пушти дојката и нежно, нежно го растегна малото устенце, гледајќи ја мајка си право во очи; пушти едно „гуу, гу, a? а?“ и почна да ја врти главата пак таму ваму: да ја лапне дојката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Бисера, колку го виде оти ја симна шапката и почна да се крсти, избега и не се обѕрнува назад, оти поп кога колне не треба да го гледаш: макар и другото да колне, клетвите го фаќаат тој што е крај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И убаво свиреше Крсте, та штом го рече „тешкото“, и самиот Пере се фати на танецот и почна да се крши и врти како што се кршеше на сретсело кога правеше ќерамиди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте и Неда останаа сами. Необично на двајцата, ама веќе се приближија еднододруго и почнаа да се ослободуваат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И сега, кога беше сигурен оти е навистина слободен, му се отворија очите и почна да гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот застана пред „царската врата“ и почна да ги мрмори молитвите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И почна да си ги брише солзите со црната шамија, која беше знак на преголема жалост.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И почна да ја фали нејзината смела постапка: — Как ќе си грешила, невесто!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бабата Каља Тушева, редовна и најрана посетителка, веќе прави метании пред Богородица и ѝ се моли да ѝ го поживи сина ѝ и внучињата; дедот Бале — и тој му пали свеќа на Ристоса и го моли да му ги прости греовите што излага толку моми и невести за мажење и што зеде некоја и друга лиричка од такви како Илка Сукала, дедот Мисирлија — не може да најде невести за синови му и почна редовно да доаѓа в црква и да се моли на сите светци; на бабата Цвета Батанџиева невестата ѝ нема малечко еве седум осум години, та и таа клечи пред Богородица и ја моли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ристе го донесе кафето, а Бојана по него топла ракија и почна да ги служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не може да ја држи, не може да ја пушти. И почна да ја гали како мало дете по косата, по образите, по вратот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си легнаа сите, се угасна борината, дедовците заспаа и почнаа да ’рчат крај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги навре сите котелци на двете игли и почна да плете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Си дојду, Бино, си дојду, но не по твоа желба, ами по моа, — му одговори Јован на даскалот Бина, сега претседател на Јовановата општина, и почна да си шета, слободно, во својот стар војводски реон.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш ме разбудија комшиските џукели и тргнав неминовно до веце да мочам а потоа седнав веднаш пред компјутер и почнав ко Фројд да толкувам сништа
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Чудно е тоа мазохистичко чуство доброволно да гледаш нешто што те труе некогаш се чуствував ко рис во кафез ко наркич што чека за метадон ред Ебати животот контаминиран човекот станува се поизолиран заробен од теве ко теле дрогиран без сива маса и лоботомиран За неколку минути се наполнив отров со мозокот удрен ко аван со толчник ми дојде сѐ преку орган полов и почнав да исфрлам редица пцовки
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Бонети ја фати и почна да ја повлекува кон себе, но таа замавнувајќи силно со рацете и телото му се оттргна и избега.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога наближија и терачите каде што лаеја кучињата и почнаа поначесто да пукаат и да викаат, мечката го напушти леглото и зафати да се пробива низ честакот кршејќи гранчиња при трчањето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од оној ден кога Бонети расположен кај рибарот Дејко му рече на кметот да му најде некоја жена, кметот го стави тоа на ум и почна да му бара. Но ниедна не сакаше да чуе. Реши да ја наговори братучетка му Цара.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дојдоа до местото каде што лежела, ја опколија и почнаа да тераат, да викаат, да пукаат. Го испребараа секој дел, но мечката ја немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Го извади од чантата Прогласот на Македонското Друштво во Женева упатено до народите во светот и до Конференцијата на амбасадорите во Лондон во која се образложува барањето за сопствена држава и почна да го чита, но полковникот Бонети го прекина: - Такви обединувања на Балканот никој нема да дозволи...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Прислужникот несмасно туриваше ракија во чашата за што учителот и кметот го погледнаа луто, му го зедоа бардачето и почнаа тие да туриваат и да служат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пред црквата го запреа коњот и почнаа да го симнуваат човекот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ах, проклет Наќо... - се возбуди и калуѓерот и почнаа обајцата да трчаат кон Наќо кој веќе влезе во просторијата која имаше излез и кон другиот двор накај шталите, но вратата беше заклучена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајче ја зеде борината, мајка му го симна ситото од клинот, ги отвори ноќвите и почна да сее брашно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Групата уште ја немаше. Командирот стана и почна нервозно да шета...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Бре, прибери си ги кучињата! Ќе нѐ искинат! - извика чичко Анѓеле, ја истргна ластегарката од самарот на коњот и почна да мава.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Станаа... Огнен го зеде секирчето и почна да сече.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Авионите како молња се спуштија ниско над колоната и почнаа да стрелаат по неа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од џебот извади огнило, кремен и трат. Тратот го намести на кременот и почна да чука со огнилото.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа седна на еден камен, го извади кавалчето и почна да свири.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој се наведна и почна да бере.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го обеси торбичето на една гранка и почна да сече дрва.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Млекарчето пак тргна крај Дримот и почна да вика: - Млеко! Слатко овчо млеко!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Горјан ја извади кожната торбичка и почна да пишува: „Драги Тале, ние сме засега добри, но имаме нужда од лекови и други материјали.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Коњите застанаа на изворите и почнаа да пијат вода.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче се сневесели. Планински забележа, го зеде под рака и почна да му говори: - Не брзај!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сакаше да се врати, но се сети дека ќе биде сомнителен и ќе направи уште полошо; затоа смело тргна напред преку мостот и почна да си свирка со устата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Наседнаа сите околу штицата и почнаа да земаат од качамакот и да макаат од солта.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Откај Илинска Планина небото како во оган пламна и почна да се златее.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И тоа мошне убаво - одговори Трајче, го извади кавалчето од појасот и почна да свири...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Да се сетиме како Бошњаците коишто престанаа да ја играат улогата на жртва и почнаа да се вооружуваат брзо беа прозвани како исламски фундаметалисти!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога го приведоа во полициската станица во Стокхолм во еден момент Кулик престана да глуми пес и почна да дава објаснувања за својот чин.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Застана со едната нога сосем малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Навистина ѝ завидував на нејзината увереност и истрајност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Разбра? - праша некого Чауле. – Сите настани можат да се сфатат кога постои желба да им се пријде на работите со чесни намери - заклучи со добродушна насмевка тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Гледам дека овојпат помалку ми веруваш , но и да не веруваше баш немаше да ме расрдиш - рече и почна да плаче Пеперутката. Но од радост. Таа така тврдеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Од такви, историски причини, ние и овде, кај Иле Битолчанчето одржуваме сеќидневни расправи за несреќните настани од минатото - се јави најсетне Овчарот и почна да изведува некаква пантомима, нешто како обраќање кон толпата што само тој ја гледаше, а Мајката и Чауле најпрвин се смееја, потоа одобруваа, и најсетне ракоплескаа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
87 Седна и почна да размислува како прилега неговата работа кога денот е веќе одминат, а камионот е полн и валканата голема крпа е префрлена преку купиштата така што сметот создава необични облици.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Госпоѓа Морис, мајка ѝ , одвај ја забележа кога јурна покрај неа и почна да ги отвора фиоките, бучно пикајќи ги тавите и кујнскиот прибор во вреќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Откако го земав се стрчав тивко во својата соба и почнав да размислувам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пламенот ти зафати и полека изгоре името на Ставре.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му реков: - Тука нема никој од нашето село... - и почнав да липам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ставре што загина во бојот со Италијанците? - праша една од жените. - Тој, ами кој друг...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А нас не опљачкаа до игла, - дофрли една од жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Местото ни е наше од дедовци и прадедовци и наше да остане. И си отиде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дождот, измешан со лапавица, се подзасили.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој ден и јас трчам зад камионите, ги прашувам ранетите деца и чупи да не слушнаа за Ристо мој... чекам книга од него, ама нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога Мајкл Болкон (Michael Bolkon), заедно со Виктор Савил (Victor Saville) и Џон Фридмен (John Friedman), основале нова, независна компанија и почнале со снимање на својот прв филм, Хичкок, и покрај сите други должности, работел и како асистент на режисерот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Петте гуски, не распознавав веќе која е мајката, а кои децата, луто загракаа и почнаа кавгаџиски да ги издолжуваат шиите штом натрапникот се наближи до нив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ќе видите, - рече и почна да го полни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И почна уште повеќе да се крие од децата, од нивните задевања додека еден ден не го најде дедо Геро и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И почнале да јадат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој ги растури карамелите пред себе и почна.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тогаш Зоки отиде во бањата, ја зеде четката за пајажини, ја стави под мишка и почна важно да шета низ собата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Погледај го пак мојов цртеж и почни одново!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Бабата го зеде в скут и почна да му става студени облози врз каснатото место.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки го допира јагленчето до ѕидот и почнува да трча, а на ѕидот останува долга – предолга црна линија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се наведна Драган до подот и почна да душка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Петелот првин изгледа зачуден, но потоа како да сфаќа нешто, истрчува и почнува да бега по скалите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му ги донесе колачињата и почна да ги чести гостите, Но Зоки го одминува, како да не го гледа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Налет да се парите што ги спечаливме, рече во една нервоза, во една паника Анастас, сѐ в џенем нека фати, кога излез одовде ни нема, и почна да купува пијалок, да пие, да ја труе душицата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Им даде знак на војниците и тие се качија на покривот, ги расфрлаа ќерамидите, ја откорнаа чатијата и почнаа да го рушат ѕидот кон патот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога заминаа офицерот и војниците, луѓето го кренаа вкочанетото тело на сликарот и почнаа да го носат на раце како икона.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„А, дезертираш, мамето твое...” свика постариот војник и почна да пука по него. Трчаше по него и пукаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Станува збор за правење на посебна, инаква слика за производот во однос на неговата конкуренција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Покрај тоа, слоганот „More raisins!“ влезе „меѓу народот“ и почна да се користи во разни прилики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Спотот беше направен толку сугестивно што поголемиот дел од гледачите мошне се заинтересирале дали нарачката ќе се направи или не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штом таткото заврши со пеењето, У се разбуди и почна да клоца, а болничарките- помошнички на гинеколозите силно ракоплескаа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Излегувајте од овде сите тројца! Да не сум ве видела, говеда едни одвратни! - тетка ми се сврте накај нас и почна да мавта со четката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ноќта не смеам да се препелкам - главата ми тежи ту на една, ту на друга страна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане го зеде лончето во раце додека правеа ручек со Дора и почна да го разгледува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Смрдла, смрдла!“ ѝ имаше речено тој неколкупати.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ако де, ќе ја решиш на табла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Немаше веќе што да се прави, па престанавме да одиме таму и почнавме да играме фудбал на ливадата со машките или пак да си играме ластик или народна на улица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој паднал настрана и почнал да крвави на чаршафите додека девојката го плескала по лицето за да се разбуди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На панталончињата имаше огромна кафена дамка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кристина и Никола се кикотеа прикриени во аголот на ходникот и ништо не ми рекоа кога набрзинка минав крај нив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По некое време се сепна, го зеде телефонскиот именик и почна да ги превртува листовите барајќи го бројот на домот „Златна роза“. Index
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа едно утро мајка ми ме прати да купам леб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа просторот под мишките престана да гори и почна да се лади, а со секое снижување на температурата се чинеше дека реата станува сѐ посилна и посилна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ќе ми изгори кромидот, - промрмори и почна да го тресе тенџерето со двете раце. - Од кај знаеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гасовите во мојот стомак се раздвижија и почнаа прво да татнат, а потоа да цвилат во двоглас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сега тато, сега! - викна Ане и почна да го собира ќофтето од скутот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија си купи музика од Дебиси, Равел и Сати и почна да ги слуша многу гласно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа ги стокми рачињата како за молитва и почна срдечно, молбено: - Мајко на северните езера и шуми!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се потпре на својот неотсапен крлук и почна: - Заклучно со сознанијата што ги имаме добиено до пред еден час, другари команданти, положбата на фронтовите е следна.... - тој направи подолга пауза, редум погледна на присутните. - 107-та бригада држи позиции на секторот Краставец - Чрно; 14- та бригада го држи секторот Пиргос Котили - Горуша - Синорите; 16-та бригада - Горна Арена - Црн Камен и 103-та бригада Ќафа - Скирца - Грамос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Циљка наведна глава, го потфати стапчето и почна да чешка во огнот; ги подбира недогорените суварки, лесно ги подига и ги фрла врз жарта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ете, Кузе, пред Господ и Богородица ти давам... – ја отвори кутијата и почна да брои: сто и дваесет и две лири, седумдесет и осум наполеони, три златни белезгии, три златни шердани, четири сребрени пафти, еден сребрен колан, шест златни прстени...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ќе морам, низ наметот - несигурно и со страв во гласот рече десетарот и почна со раце да го исфрлува снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Седна на истото место и почна еден по еден да ги отвора пликовите и писмата да ги оддиплува пред очите на двајцата мажи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани, коленичејќи, па ченгелот обеси ѓумче и почна да дува во одвај разгорените огпичиња, плука настрана, со валканата дланка, ги брише солзите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мече се ослободи и почна испрекинато: – Гледаш ... друже команданте ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Прво се тргна Мече и почна збунето да се брка по џебовите, мрморејќи нешто неразбрано, како да не знае кај ја ставил карта.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Првиот расказ го има објавено 1975-та во списанието Esquire (“Срцето на шампионот”), а неговиот расказ “Симнување на човекот” му ја донесе тутулата на херој на подземјето, продолжувач на раните експерименти на Барт, Пинчон и Т. Робинс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Одев во колеЏ, дипломирав, предавав во средно училиште за да го избегнам Вијетнам, но главно скитав, до 1972-та кога како излез од слепата улица го запишав курсот за пишување на Универзитетот во Ајова и почнав да пишувам куси раскази.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги објавил романите Музика на вода (1982), Проспекти во пупки (1984), Крај на светот (1987) за кој ја добива Фокнеровата награда, и романот Исток е исток (1989).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дедо послушно го спушти ракавот и почна да си реди пасијанс со картите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Полека се стемнуваше и почна да доаѓаат многу луѓе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се фатил Итар Пејо за глава, пак слегол од магарето што го јавал, ја ничкосал главата и почнал да плаче, вика, туфка, аман Господи.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Двајцата ги испружија отворените дланки со камчиња и почнаа да го бараат најпогодното камче.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Малечката Пелагија беше толку многу полна со впечатоци од училиштето и зборовите на Перса не се помешаа со вкусното јадење, и додека тие двете сѐ уште јадеа, таа си ја побара платнената торба и почна да буричка по тетратките и книгите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ја извади главата од под сенката на дрвото и почна да се ѕвери по мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почнаа карабинерите да ги претресуваат селата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетија и почнаа да ми даваат обврски, работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме виде и почна да си ги забришува очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето само се подзавртеа и почнаа да се завраќаат назадгазум кон ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сети жената и почна да се туфка: се извинува ако згрешила нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се престрашив и почнав да викам: — Има ли Југословени, има ли Југословени?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почнаа да излегуваат комити, да ја чекаат Бугарија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се преправи нешто во главата и почнав поинаку да ги кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја презеде Ники и почнаа страдањата на Клавдија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почнав да се облекувам само во црвено: црвен фустан, црвени чорапи, црвени панделки во косата, црвени мартинки на рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се качи ко 'рѓа на железо што се качува и почна да копа, да разјадува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги наведнав очите и почнав да си ја враќам назад, да си ја прибирам раката. Небаре удрена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Грчките војски останаа отсечени во Албанија, и почнаа да се враќаат ко помочани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се вивна нешто нагоре и почнав да го кинам весникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почнав да се вртам, да си ја барам сенката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И некое време ми ја истргаа Оливера Поточка. Ми ја откинаа некако од раце и почнаа да ја влечкаат преку шините од пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ пикнаа во гробиштата и почнаа да пукаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Забележала една од жените и почна да ме подбиоѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се скрши мразот во мене и почна да капе, да ми го полни дното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
9. Наеднаш почна тревога. Само што ме поведоа на сослушување и почна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чу групно пукање, а кучето ја подвитка опашката и почна да квичи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почна да се враќа назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме пуштија, а тој го отвори пликот, досието мое и почна да тревливи, да ги прекршува веѓите и да му се поткинуваат зборовите: марш, марш, марш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Германците собраа сили и почнаа да се бијат, си ги враќаат позициите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Време за многу размислување немало. Паробродот тргнал и почнал да ја зголемува брзината.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И почнаа да се надраснуваат едно со друго, да се надвишуваат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Почнаа, најпосле, отворено да војуваат. Првин ги сплеткаа своите гранки и почнаа да се задушуваат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И почна Димче Волшебникот да прави планови: прво, - едно утро ќе им го згорчи млекото на сите деца во градот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа ги сплеткаа корењата и почнаа да си ги отимаат едно на друго хранителните сокови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И почнаа да јадат, да пијат и да одмораат по долгата, напорна летна работа. Храна имаа на претек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)