и (сврз.) - рече (гл.)

Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ана се врати во собата, и рече: „Јас не ве прашав дали сакате да се напиете нешто, или да не сте можеби гладни.” „Ни гладни, ни жедни,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кметот се поднасмевна и рече дека е тоа најскромното нешто што можеа да го направат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ужината беше готова. Евто стана и рече: - Танејце, треба уште греди.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се сети како татко ѝ се довлечка назад во собата од болната и рече: – ’Италијански гадови! Баш сега најдоа!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На крајот Гоце се поднасмеа, го разведри лицето и рече: - Ако, ако...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На третата ноќ, додека караванот наш мал ноќеваше, Филозофот ме разбуди и рече: го отклучив записот и видов што има зад буквите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Адам Лесновец го прашал зошто прстот на судбината му го покажувал патот само кон една куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потем погледна во записот на карпата и рече: „Писмото е слатка, но смртоносна работа, како и медот и виното, и другите неотровни сластија, ако во неумерени количества се земаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тоа ништо не му помогна на попот српски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја ставив раката во џебот и реков: „Јан Лудвик, имаш и ти нешто твое кај мене.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И рече: „Дојде време да се убива брат со брата и никој да не гледа ни пријател, ни роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зоки веднаш стана сериозен и рече: - Како не сакам да работам!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Посилниот забрзано се издиша уште малку и рече: - Не ми е грижа како лажете, копилиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ташко зеде пет карти и “изгоре“, затоа што се сторија триесет и четири.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чичкото го погледна динарот во неговата испотена дланка, се насмевна и рече: - Немаш доволно пари.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја подзаврте и рече: Само злото никогаш не се заборава!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еразмо првин се изненади од леснотијата со која старецот се одвои од својот дијамант, но веднаш потоа се прибра и рече: -Не, јас не сакам материјални богатства.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земи ... – А, не – му ја тргна раката и рече со благ глас: – Земете си ги.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Им подаде на братучедите рака за добредојде и рече: - Јас сум ви најроднина овде во селово.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не знаев како да почнам и реков: „Во одајата се. На Лествичникот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со ручекот беа готови. Тале го одврза коњчето, му го кладе самарчето и рече: - Еве ти пари за дрвата, едно кило шеќер за дома и собуј ги искинатите свински опинци. Место нив еве ти нови. Да не одиш бос.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но тоа подзапре, се сврте и рече: - Па, нели сме Б’лгари?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Филозофот гледаше замислено во мене, како низ мене да гледа, и рече: „Книгите се бездни; кога читаш, секој чита на онаа длабочина или височина до која се кренал неговиот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не, сестрице, и реков, мене овдека Јон ме доведе и одовде само мртва можат да ме изнесат. Кога ќе ми дојде редот, ѝ реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потем помолче и рече: „Затоа планината се урна кога се обидов умножение да сочинам, отисок од првиот збор, кој беше јас; оти гневот Божји се јавува кога некој лажно јас зема за свое, како Дариј што направил со она јас што му припаѓало на Соломона!“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- А ден пред Велигден помина селскиот кмет по сите куќи и рече: - На секој чардак на празник и по неделини да се вее грчкото знаме!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Излегуваше, така дека Писмородецот си заградил дел од светот што го создал Господ и рекол: еве, со ова ќе живеете, и ништо друго за што јас не сум родил буква веќе не постои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Камилски живна, стана од своето место, го поклопи големиот речник пред себе и рече: Во право си, пријателе, животот останува првата и последна проверка за вистината...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му даде знак со рака и рече: „Двајцата вие, разберете се.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Овчарите се размрдаа и рекоа: - Треба да си одиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас погледнав во Земанек и реков: „Прашајте ја, дали сака, по тренингот, да се омажи со мене?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа ме погледна изненадено и рече: друи ни политиката на оваа партија?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој пак намигнувал и рекол дека не сонувал младоженство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле победи патриотизмот и тој со голема тага на душата испушти една воздишка и рече: „Добро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Италијанецот го остави реброто исчистено и светнато, ги избриша долгите ишилени мустаќи како рокчиња и рече: - Целиот Балкан е овошка на пат, но постојано пушта корења да црпи сокови и од Европа и од Азија...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој само ја пофати брадата, се загледа некаде неодредено над отец Пелазгиј и рече: „Кога морето ќе се отвори, пречесен, дали тоа го предизвикал човек или Бог?“ Пелазгиј рече: „Бог“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога бев близу до забестото страшило, ја подадов гранката и реков: - Ајде, зини...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Луцијо“, реков, „што бараш ти тука?“ Луција ме пресече и рече: „Јан Лудвик, оставете ги формалностите. Седнете и да поминеме на главното.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Откако го преврзавме и му е смирија болките, се расплака и рече: - Ах, копиле, да ти е... мајката таму каде ме рани!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа го слушнав другиот чичко како го прашува тој што разговараше со мене:
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнаа на буката. Огнен ја избриша потта и рече: - Се изморив и ожеднев...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сметал дека преземањето на првиот чекор а одложувањето на вториот за неодредено време е напуштање на вториот чекор, кој е попотребен од првиот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дејко зеде само една карта и рече - „Лежам!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се насмеав, станав и реков: „Знаеш како се чувствував, Земанек, додека ги гледав? Знаеш ли како се чувствував, Земанек?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Бара многу работа, многу негување, вајвење како мало дете, штитење од болести, од разни марази... - отпивна отец Иларион и рече: - Тој е првиот пијалок што е јавен на земјата. И првиот лек.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој малку тажно, или само мене така ми се причини, се насмевна и рече: - Кутриот Борис, постојано се враќа во своето детство, затоа сѐ таму го наоѓаат кога ќе се загуби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И логотетот погледна во прстенот и рече: „Леб ќе јадеме и вода ќе пиеме“. „Сосем верно, логотету“, рече Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој ме погледна, се насмевна кротко и рече: „Знам. И затоа молитва чинам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Поздрави го подводниот Вок со едно око кому најверојатно си му слуга и речи му дека тоа не е фер.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Пелагија офна и рече Да, мајко Персо, се пече на два огна.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Влегов во собата и реков добро утро.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па така, ја подадов раката и реков: - Убаво маче тоа...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Те замолив да ги соблечеш алиштата со кои беше на лов и да облечеш чисти, но ти се инаетеше и рече дека нема тоа да го направиш, во тој момент кога јас сакам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во тоа писмо, на пример, немаше знак за „љубов“, па дури ни за љубов телесна, со жена; кога тоа му го реков на Писмородецот, тој чкртна со забите, светна со белото око и рече: „Тоа твоја грижа не е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Води ме кај твојот војвода да му се предада", — и му ја подаде големата рака на Шаќира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Каде, учителке? ... Таа застана, се избриша со шамијата по вратот и челото, продува низ устата насобрана врелина и рече: - Овде, крај потоков...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Откако пребројавме, излеговме пред логотетот и советот и рековме: „Одречно е, оти само двајца се согласни, а единаесетмина – не“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Покажа на еден стол крај него и рече: „Седи. Седни овде, Филозофе!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луман, налутен, го удри Мирчета со нога уште еднаш и рече: - Да запаметите како не се давало на Лумана арамијата...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Паулина како да не ги слушна зборовите на Ана и моите зборови; и продолжи: “Навистина е добро од тебе што си мислел на сите тие луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И рече дека дури и западните, капиталистички форми на уметност, кои вештачки се накалемуваат на нашето дрво на народната уметност, на нашата македонска черешна, се само обичен кич, како што се шлагерите, авангардата, постмодерната или џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му текна нешто и рече: - Те молам, старче, почекај ме малку, а јас ќе прошетам низ градината, да размислам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пред првото чкрипнување Доста се прекрсти со една длабока воздивка и рече: „Ајде боже, поможи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И у тој сахат се јави свјатиј Василиа и рече на ангелите: „Господари мои, оваја душа многу ми е измет учинила на мојата старост, и молих се заради неја Богу и Бог ми ја хариза.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
- И што порача? - праша Даме. Ти ја праќа оваа книга, - почна да објаснува служителот, - и рече: да ја прочиташ и да му пратиш друга книга, за читање.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
ЛУКОВ: Да... Појдете кај неа и речете ѝ дека не ќе можете да отидете со неа в град.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој се накашла и рече прибрано: „Анамата Атиџе, добра е?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кикицас ја изгаси цигарата и рече: - Во оваа ситуација тој предлог е веќе задоцнет и не постои никаква реална можност за негова реализација, па дури и за спомнување.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој потем виде дека не си одам, го остави калемот и рече: „Ќе ти ја раскажам историјата за штичката што говори истории верни.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мачката лежеше врз мене, ме гледаше и ’ржеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Миракула Божја го поштеди Филозофот, и тој слезе меѓу нас, на земјата што бевме, и рече: „Сѐ е умножено верно и добро е умножението“. И тоа се случи патем.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Жената се насмевна и рече: „Вашата Луција? Што сте ѝ вие на Луција?“ „Другар“, реков, „ништо не сум ѝ“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Е, тогаш, кога мајсториите на Јандрета превршија секоја мера, се вмеша поп Цветан и рече Доста!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој се насмевна и рече да ме изнесат пред колибата. И ми ја покажа муграта.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но не го сторив тоа, го испив само виното и реков: - А тоа истото да ти го кажеше По или Кафка - ќе им веруваше ли? - Зошто да им верувам?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа само се сврте, ме погледна со своите коси очи и рече: „Ти мора да си целосна будала“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Писмородецот ме погледна и ме шибна со ровја од окото негово потемнето од бела скрама, но Царот подзастана и рече: „Дајте му ги стакленцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се чинеше дека е прилично радосна од тоа што пред некое време татко ми и рекол дека многу личи на мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој ја наведна главата и рече: „Знаеш што, Лудвик; мислам дека ќе мораш да се покориш на волјата на мнозинството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Убава џамлија се стркала накај Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веднаш бркна во својот џеб и рече: - Продај ми го мене. Еве ти пари!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Клара го затвори прозорецот, и рече: „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стариот го припушти на неколку чекори, правејќи се како воопшто да не го сетил, ами како да го гледа сега крувчето, и рече божем за себе, но доволно гласно да го чуе Пискулиев: - Бре што беше оваа рака! Како да го закла дрвцето, сироткото!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пандо со рака и даде знак на Ристана да застане.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Учителката ги растури чипките од масата и рече задоволно: - Девојчиња, денес ќе учиме везење. Сакате? - Сакаме! Сакаме!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мама Кристл смртно се навреди и рече: „Јас не знам откога тоа златото е отровно!?“, на што професор Џеф елаборираше: „Па така во една епизода од Д-р Хаус еден го труеја со злато“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тетка Рајна погледна во мене малку збунето и рече дека не е мажена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Филозофот гледаше сосема спокојно во отец Стефан и рече: „Еден е Господ и семожен е Господ Бог Седржителот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше Gravity's Raibow. ВГ: Совршено.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кралот гледаше во мене и рече: „До утре, кога ќе ја спуштам во гробот, да си готов со сликата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот гледаше во вториот дел од записот, го прочита на глас: „вадар ма екутени“, и рече: „Има“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас знам англиски... -ја зеде тетратката, ја прелиста и рече: - Да седнеме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А дедо ме зеде на колено и рече: По наше молитвата е вака: Отче наш иже еси на небесах, да свјатитсја имја твое, да приидјет царствие твое, да будјет воља твоја, јако на небеси и на земли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го стегна лактот кон кундакот и рече: - Едно, - рече и зачека малку.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми одобрија. Вечерва заминувам со првата група камиони. Затоа те праќам таму...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене никој не ми носи книга.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите гледавме стрештено во Филозофот. Очите на Лествичникот засветеа во сјајна злоба, и рече: „Во зборот логотет гласот т двапати се јавува; тоа значи ли дека господарот наш суров е и лош?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Горјан го забележа кавалчето во појасот на Трајчета и рече: - Ти имаш кавалче? - Да, имам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Беше блед, се потеше, како пред кап. И рече: „Влези во западната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Глигор ги истави дланките и рече: - Живеј си како што знаеш... други се виновниците.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш таа извади еден лист, на кој пишуваше „Пристапница“, и рече: „Пополни го ова“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Па?“ чу и рече: „Не сум луд. Некој ми наместил игра.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со здравје троши го лесно заработеното, поздрави го татко ти поп Стефо и речи му да ти удри едно четиринаесет неброени стапа за да ти дојди умот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беше мрачно, па чекав до утрото, за да ја видам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но собра сила, ја стисна китката како драг подарок и рече: — Па оти да не а зема? Зар ме стра од тој шебек?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ја свртил главата и рекол, госпоѓо, јас Ве сакам повеќе од својот живот, но помалку од својата чест, станал и се пријавил во војска.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Нејќам со компири, туку месо со праз.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Перса повеќе како да си зборуваше на себе си, чиниш мислела дека сето тоа не го кажува гласно, туку го мисли во себе, оти одеднаш се сепна, молкна и рече Ништо ништо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Евто го слече џамаданот и рече: - Ех, се изморивме!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ме погледна како да сум негде далеку и рече: - Што мислиш за тој човек?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потем Филозофот му го врати прстенот на раката, на прстот му го намести, и рече: „Прочитај сега пречесен, што вели словото од прстенот твој“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа ме гледаше со неверица; потем стана и рече: „Покажете ми.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тоа време се чу сигнал од радио-станицата. Англискиот офицер ѝ пријде на радио-станицата и рече нешто на англиски јазик.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тој пак се сврти. Само за миг погледна на колоната и рече: - Ете, гледате нешто од... како да ви кажам... од реалноста, ама овој збор не знам да ви го објаснам попростачки, Запамтете го - зборот реалност тоа е тоа што гледате сега...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Логотетот гледаше во Филозофот стрештено, ја оближа сувата од возбуда усна и рече: „Пие“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тукушто сакаше Трајче да тргне, се сети за нафтата и рече: - Ами шишето за нафта? - Изумив, синко!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога го осветли со свеќата, Филозофот отстапи чекор назад, ме фати за раката и рече: внимавај, да не ја допреш пајажината, да не се заплеткаш во неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Англичанецот се исправи, го потпре грбот на столот, и држејќи ја чантата в рака, умот му појде на она што пред малку го рече учителот, и рече: - Значи така: „Овошка на пат...“. Хм. Интересно...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уште во мигот кога го видовме, ни беше јасно дека нема да живее уште долго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бреза обично таквите работи ги обожава, но тогаш се заинати и рече: - Не сакам да ти помогнам!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од надвор допре брмчење на кола. Домаќинката погледна низ прозорецот и рече: - Тоа е син ми. Најмладиот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И еден ден, кога логотетот го свика советот по прашање воено, тој на крајот, откако советувањето заврши, побара збор и рече: „Пресветол и најмудар логотету; долго време веќе мислам и размислувам дека ќе го навлечеме врз себе гневот Божји ако не постапиме мудро: Бог знак ни испрати со Филозофот, и неговите чудесни дела што ни ги покажа овде кажуваат дека божја волја е него да го примиме како тринаесетти мудрец во советот наш, со тебе вкупно четиринаесетмина да бидеме.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЛУКОВ: Чекај. Појди и речи му дека ќе дојдеме со Ивана штом тој ќе се врати.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дошол и еден Турчин, ме кренал в раце и рекол: Ова е женско дете, ама машка душа носи и од него сите ќе проплачете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедот поп го ислуша коџабашијата и рече дека и тој одамна размислува, а кога, ете сега, тие сами го поткреваат тоа прашање, тој реши веднаш да им ја исполни желбата и да им го покаже својот наследник, на кого мисли да му го остави своето духовно стадо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Почувствував како ми се суши грлото. Се закашлав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Орде, па и девојката по него, - почнаа да се смеат, и тој дури тогаш се сети и рече: - згрешив.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кимнав со главата неколкупати и реков „добро, добро“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како да ги чита моите мисли, Филозофот погледна во мене и рече: „Словата се отровни за души неподготвени за чтение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Поднамести шмајзер, со левата рака измазни небричено лице, со насолзени очи погледна на сонцето и рече: - Само кураж... само кураж... - тој откинато го влече секој збор, небаре го џвака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Паднав на коленици пред него и реков: „Оче блажени, Филозофе златоуст; колената ми се слаби не од пост, туку од грев, чија причина беа властољубието и гордоста на отец Стефан Писмородецот; во друштво на единаесет, со мене дванаесет арамии ноќни, на разбојници друмски скриени под светата риза се најдов, не по своја волја и јас, оти душата слаба ми била за подвизи небесни, а силна за падови; само затоа што полесно е удолу да одиш а потешко да се искачуваш кон височините Негови, јас паднав; паднав во бездна...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Добро? - ми ја разбушави косата, галејќи ме по глава и гласно, некако нетрпеливо и рече на мајка: -Ајде, невесто, клај ја софрата да вечераме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И најпрвин го сочини потписот, и веднаш го растолмачи, го разбра, и рече дека сочинител на тоа писмо е некојси цар персиски, Дариј што се викал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Поминала една жена од Четрок, подзапрела пред мене и рекла: господе, од небото паднало живо дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го погледнав и реков: „Со мене? Што се случува со мене?! Што се случува со сите вас?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме погледна изненадено и рече: „Ајде, тргнувај, пијан човеку. Сите почнаа да се собираат пред автобусите“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене и рече: „Не можам тебе да ти ја вратам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
6. „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин,“ повтори Клара, останувајќи покрај затворениот прозорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од соседното село, каде влегле два или три дена порано, дојдоа и рекоа дека Италијанците нѐ бранат да се зборува македонски и дека секој може да си зборува како што сака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Јан, зарем ти мислиш дека по толку години би можело...“ Тој ме погледна и рече. „Не, не мислам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На наставничката некако ѝ успеа да го скроти одделението и рече: „Не е правилно книгите да се делат на женски и машки!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве што се случи понатаму: кога во Бошка остана малку вера дека ќе се спаси од Лумана и покрај готовноста на Дика за атер негов да рече некој збор, во одајата влезе некој од момците и рече: - Чорбаџи, ефенди Луман доаѓа!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа го испрати до портата, ја отвори вратата, го избакна и рече: Ајде, синко, нека ти е среќно!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Подумав малку и реков, под принудата на бичот на окото негово што висеше над мене: „Оче Стефане, јас не мислам ништо инакво од вас“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа клечеше пред мене стрештена; побледе; потем стана, понижена, ја зафрли бесно косата на грбот со едно движење на главата (беше расчешлана, подготвена за следната точка: бабарскиот обред, каде требаше да биде невеста), и рече: „Добро, Јан Лудвик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Погледнав молбено во Земанек и реков: „Те молам, ако си ми пријател, остани со мене. Пушти ги да си одат“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дојде Чучук-Андреј и рече со пелтечење дека луѓето сакаат да појдат и да го извадат избеганиот Онисифор Мечкојад и од дупка на гуштерица ако треба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Виде тој нешто, ги виде тие негативни сили кои божем ме кочеле во животот и рече ќе среди.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еден италијански војник, со густа и црна брадичка му пристапи на Трајчета, го помилува по косата и рече: „Бамбино, бамбино!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бил многу болежлив, докторите испитувале но освен проблемите со крајниците ништо не откриле, и рекле дека сигурно не му одговара климата во Хамбург.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Им заповедав да копаат на тоа место. И реков: „Влезете и копајте во водата, и не бојте се, оти нема да се исподавите како глувци.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Коле замислено ја искриви вилицата, постоја малку и рече: - Никого. - Ич?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Филозофот се заврте кон Стефана Лествичник, кој одејќи по скалилата на властољубието и гордоста мислеше дека по скалилата на знаењето и Вистината се искачува, се поклони, се прекрсти, го поздрави со „Мир со тебе, оче Стефане“ и рече: „Утре ќе ви ја откријам, пред логотетот, тајната на значењето на секој глас одделно.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се прекрсти, се поклони пред логотетот и рече: „Го најдовме Папокот на светот, за кој се смета дека го крие истиот запис како оној во одајата што немаш сила да ја отвориш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По некое време, виде и рече дека не било премногу, дека со лековите ќе запрел огнот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Срамота! - подвикна пак и рече: - Нашите браќа таму се борат - крвават - тој покажа на кај Бела Вода – а таа Бела Вода - планината над Герман, а од таму, од Отешево како на дланка се гледа и Лунѕер и Врба - Јани покажа на широко отворената дланка - како да ги имаш на дланка, така се гледаат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го отвори прозорчето и рече: „Еве ти човече“, и ми фрли една книга. Нова џебна книга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Влези и речи ѝ: те вика еден поп, Јано.“ „Што ќе ми дадеш ако ја викнам?“ се потргна недоверливо детето од него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но Беличот, кој што бргу ја оцени ситуацијата, гледајќи дека инаку не ќе можат да се истргаат од рацете на кондуктерот, што се беше спречил во тесниот коридор на вагонот, го тргна Мечето за ракав и рече мирно, и не трепкајќи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Токму во време на безредието, додека се кинеа постерите, еден човек чие лице не го виде, го допре по рамото и рече: „ Извинете, мислам дека ви падна актовката“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
НЕДА: Токму ја испратив по скалите. Отиде в град и рече дека нема да се врати сѐ до вечера.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Еј, млекаџи, млекаџи -викна од зад портата една була. Трајче се доближи до портата, булата, скриена зад портата го покажа тенџерето, со парите внатре, и рече: - Вер бир кило!*
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја ведна главата, се поуми, а кога ја крена, очите му заискрија од пакост и рече: - Да те прашам: сите ли ти платија?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зар не слушна за една жена која му даде писмо на еден Албанец за да го прати?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се наиграа добро, командантот ги викна Трајчета и Евта настрана во буките и рече: - Трајче, има да свршиш една многу важна работа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И, додека како папагал повторував „Македонија, Македонија“, божем навивам на натпревар, се сетив и реков „Македонија, Киро Глигоров, Македонија!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа масло е на бугарскиот двор!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Господинот гледаше во мене и рече: „Кој сте вие? Ја познавате ли госпоѓицата Ина?“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлокосиот се тргна од мисли и се сврте, го изгледа за миг и рече остро: - Заколни се дека нема никому да кажеш?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се пареа како животни; таа стенкаше и бараше да се зарие во неа до коска; токму така, до коска; Фисот стенкаше, мрдаше со голиот газ, а Луција бараше уште; во еден момент, таа ме погледна и рече: „Фис, некој нѐ гледа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јани, кој досега незаинтересирано слушаше, наеднаш живна и рече: - Море што ве слушам и гледам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Откако изброил на едно купче рамно сто жолтици, ги турнал пред стрика Никола и рекол Овие ви ги оставам вам за ваша издршка и за издршка на Драгана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потем мајка ѝ се врати и рече: „Жал ми е, Лудвик, Луција спие“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа, откако убаво ги истопли опинците од Сандрета, кој за цело време ги врткаше над огништето, се сврте кон старицата и рече: - Донеси чорапи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му пречеше заглавената гранка, а и добро е што му пречеше, зашто бев сосем до него и му ги броев забите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
10. Набргу и тоа се случи: логотетот думаше три дни и три ноќи и рече: „Пресуров бев во одлуката да му го земам името на Писмородецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Утро да ја земеш и речи ѝ како да ја водиш на теферич, и отведи ја у планината да ја убиеш.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Илко ја испуфка лулата, ја разгоре и рече: - Катастрофи имало и ќе има... - тргна неколку пати едноподруго на лулата и продолжи: - Мудрецот од Калкута кај кого работев, велеше: природата постојано ќе ни се свети...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Васе влезе зазбивтано и рече: - Малку задоцнив.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Појди кај мене дома и речи: „Ме прати Арсо, се пишманил, нејќе за ручек месо со праз, туку месо со компири.“
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога малку се прибра, ја принесе слушалката до увото и рече: „Еј, ти таму. Слушај, ах, кога би можел да те предупредам! Но како! Ти си само глас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Видов милион нули на таа линија како се криват и губат во далечината, се насмеав и реков: „Извините, јас не сум математичар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги погледна двајцата уште еднаш и рече: - Деца, - рече, - штом како човек ме прашувате, како на луѓе ќе ви кажам:преку планина ни пиле не може да прелета.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
После стана, ме погледна и рече: „Гледаш телевизија”. И отиде.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И рече уште дека, ако дојдат во Телок, не е чудно да се спуштат дотука и да се обидат да нѐ фатат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ме погледна, се насмевна цинично и рече: „Утринава. Дали тоа нешто менува?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Елефтерија дотропа до него, го фати през половина од задната страна, се стегна во него, се исправи со раменото под неговата мишка и рече без сериозно да го мисли тоа: „Забележуваш ли колку сум повисока?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А ти, значи, што доби? Го искина животот покрај човек нечувствителен кога си ти во прашање, ете, паметам, една вечер, иако сите бевме поднапиени, се вомјазивме кога наеднаш тој стана и рече: Абе, што сторив, требаше уште во дванаесет да ја земам жената од абортус...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Салвемини немал ништо против регионалната федерација, но само ако „вториот чекор се преземе без одлагање“ и рекол дека регионалните федерации би требало да послужат само како прв чекор во реализирањето на таа идеја, а не како пречка против непосредното обединување.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Учителот ја поттурна чашата со вино, ја остави на страна и рече: - Ај, нека продолжи преставата... нека се доигра...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Френк ќе ја прифати. Ќе ѝ даде живот, можеби и љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Логотетот сосема се смурти, тропна со ногата пред престолот и рече: „Веднаш да се свика советот! И пред мене да се изведе дрзникот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еден селанец стана и рече: - Во Штип се зборува дека треба да добиеме помош од преку граница - од Бугарија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На сите излези во градот имаше поставено турска стража.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Многу те поздрави дедо, - рече Бојан, - и рече ти да ни одбереш кученце. - А за тоа ли дојдовте?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се исправи и рече: - Повикај ми го командантот на милицијата. - Имате врска, генерале.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тодора се прекрсти кон исток и рече: „Не сакав моите деца да имаат татко Турчин. Затоа, мил оче“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Фимка, со вкован поглед во ликот на Богородица, се прекрсти и рече: - Мајко Божја, чувај ми ги чендата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Франц се протегна и рече рамнодушно: - Истај се. Никакви пари не си ми дал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)