и (сврз.) - брада (имн.)

Отунаа во коси и бради, зовреа вошки во нечистотијата, а овие донесоа триста болести, та скоро половината население од селата изумре, а пустите куќи од ден на ден се умножуваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Околу средето на зимата се досвршија дрвата по двориштата и аскерот почна да гори сѐ она што беше од дрво направено.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стар овчар, со бела коса и брада, тивко ја свири со неговиот шарен кавал песната: „Море сокол пие вода на Вардарот, Јане, Јане ле бело грло!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Моите набожни подвизи го натераа татко ми да ме замислува во црна одежда и брада.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега и Англичанецот запре да џвака, ја крена главата, ја избриша устата и брадата и направи: - Ха!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Влегоа во црквата и игуменот задоволен што покажуваат интерес, почна да им ги покажува фреските; ликовите, сцените, композициите исликани од даровитата рака на вдахновениот мајстор Трпо зографот; извонредниот лик на Христос Седржател на параклисот со Божествената литургија во која учествуваат и ангели, носејќи свеќи, кадилници и рипиди; потоа фреската на Богородица која го држи малиот Христос в скут и ги шири рацете спасувајќи го небесното и земното царство; фреската на св.Козма Поет, старец со долга бела коса и брада, со свиток во раката воспевајќи ја мудроста на книгата, духот на творецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Бојана накратко му објасни на домаќинот, гардискиот ветеран со долга бела коса и брада дека мора да преспијат во неговата куќа и дека гардата им е зад петици.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа беа само делови од чело, нос и брада, пливнати во мракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Своерачно, со стрпливост на виден мајстор потонат во уживање, забуцал по нивите неколку страшила од партали и ланска слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И покрај исправените трупови со раширени раце и со остри жолти коси и бради (сеедно, и самиот поп можел да биде меѓу првите луѓе на својата Библија), по посеаните ниви се собирале бушави врапци и без сопир џивџикале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го видоа белобрадестиот патник, тие, Ескимите, голи и боси, како родени од мајка, се накупчија пред санките, а најстариот – со мустачиња и брада од петнаесетина влакна, се исперчи пред сите други: - Ви велев ли катадневно дека еден ден ќе ни дојде небесниот господар, испратен од белото небо?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Оние кои не го почитуваа, а беа многу повеќе, пуштија гласини дека влакната од неговиот нос биле подолги од срамните влакна на Ирис и брадата на нејзиниот сопруг.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Поминале неколку години... Еден ден, кога бродот стигнал на островот Бисерна Школка, по бисери, луѓето на бродот мошне се изненадиле: кај нив дошол еден човек обрастен со долга коса и брада, ослабен, вистински див човек.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На брадата има дупче и брадата му е малку подрамнета, потсечена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)