и (сврз.) - збор (имн.)

Со таквите клетви и зборови немој да мамиш!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
„Види, види, завалиите!“ си помисли Толе. „Научени да м’чат и да и ведат главите пред агите, та и пред мене и наведоа и збор не пушчаат од уста".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Марко се реши. Некој мора да почне: — Море ми не стра, ами не?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Заминуваш, како спомен ми го оставаш погледот влажен и зборот недоречен за тебе неважен.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Првите гласови што ги имаме чуено се гласовите на нашите татковци и мајки, гласовите и зборовите на нивниот народен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
При сѐ што беше речено погоре за новото течење во развивањето на националното самосознавање кај нас, ми се чини оти мнозина од вас во моите мислења и зборови ќе видат само една мистификација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секогаш кога тој ќе почнеше да ѝ раскажува за принципите на Ангсоц, за двомислата, за променливоста на минатото и за одречувањето на објективната стварност, и притоа да употребува уште и зборови од Новоговорот, нејзе ѝ стануваше здодевно, се збунуваше и велеше дека никогаш не обрнувала внимание на такви работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко, кој изворно го знаеше турскиот јазик, како мајчин, внимателно го слушаше Камилски, како успешно ги изговара турските зборови и како беше проникнал во нивното присуство во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Често се употребува и зборот аирлија (со среќа), со потекло од турскиот збор hayrli.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Технологијата на виртуелната реалност овозможува убедливо чувство на целосно движење, со податочната ракавица е стимулиран и допирот, се работи за право пробување и населување на виртуелноста (уметнички кодирана); посебно делотворни се движењата (излети) за сликите, симболите и зборовите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Преку значајните движења на виртуелната реалност (врз основа на вртење на главата и придвижување на податочната ракавица) примателот „патува” по четирите соби-светови, од едниот во другиот, ги разгледува симболите во нив и ги испитува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На младината и се сервираа погрешни мисли и зборови: дека овде е тешко да се обезбеди подобар живот, па тие плашејќи се од тешкото, трк кон запад!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се приближуваа кон оревот кога одеднаш Шишман подзастана: - Абе, - рече длабоко и зборот зататни како да се наоѓаат во некоја голема бочва.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во здравиците што ги кажуваше беше твоето име и зборот покај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од силината на неговиот глас или од светлината на стиховите и зборовите, застанало и се скочанило сѐ околу и таму и потаму.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сушата од почетокот на расказот, сред која пресушуваат и зборовите, ја спомнав порано.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Те видов како израсна од мојот поглед како искра што сето небо го пали дури и зборот ти станува недосеглив ни мислата во подадената рака во далечина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Разговорот грее и зборовите пукаат во звучниот простор како суви гранки на оган.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сега кулата повторно зборуваше и зборовите излегуваа од рамките и во делчиња му паѓаа на нозете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа јасно го знае секој кој пишува со писмо, со букви и зборови што се служи, сочиненија што сочинува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Друга светлина во него влегува и поинаква боја и смисла на буквите и зборовите им дава.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потем слушнав плач женски, и зборови неколку неповрзани, и според говорот, знаев: внатре беше ќерката на логотетот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од темницата крај челниот ѕид некој се разврте, очигледно врз рогозина според шумовите што дојдоа, испушти една тешка воздишка а зад неа и зборовите Еве ни ја Македонијата наша!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Малечката Пелагија беше толку многу полна со впечатоци од училиштето и зборовите на Перса не се помешаа со вкусното јадење, и додека тие двете сѐ уште јадеа, таа си ја побара платнената торба и почна да буричка по тетратките и книгите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во крајниот хоризонт, можеби се крие простор за збор. Но тоа е толку неизвесно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше јасна алузијата на Дарвиш за судирот меѓу медитеранската природна екстаза во ова парче на Езерото и историјата и зборовите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од зборувањето на албански јазик, ние нешто разбравме – го слушнавме името на улицата што ја бараме и зборовите кафе и чај. Толку разбравме од албанскиот јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дење немаше ученичка врева и смеа зашто долетуваа железни птици и биеја по словото и зборот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Момирок со запенета насмевка. И зборовите ѝ беа проѕирни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со големо нетрпение очекувам, врз моите бели, мазни листови малото раче да испише први букви и зборови.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Одеднаш сѐ повторно стивна, како нешто да ги задави сите отворени грла. Тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се слушна грозничаво смеење, нему му се придружи сув плач, по подот од собата над нас затупотија стапала тешки како копита, од едната соба до нас се слушнаа удари во ѕидот, од другата соба до нас – мумлање, од некаде доаѓаа нејасни зборови кои бараа помош, зборови кои заблагодаруваа и зборови кои негодуваа, зборови со молба за пуштање на слобода, од некаде доаѓаа човечки гласови што звучеа како клокот на вода, како животински рев, како птичји крик, гласови што звучеа како ветер низ гранки и гласови што звучеа како удар на камен од камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги заборавивме и јадењата, и зборовите: бакардан, пченкарник, топеница, туримешај, и качамак, и сега најчесто палента“ рече Теми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сама ги одбра предметите-нешта во коишто ќе престојува: моливот и глината писмата и терасата што ја нема египетската мачка и хербариумот албумите и огледалата глобусот и зборот животинскиот ојас и млечта, пчелите трпезите за народ и за љубов...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И се гледаха тие дјаволи како да се прејале и како да се пиани. И скакаха и играха како механџии кога се пиани и зборат гнасни речи и зборови.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Она што не може да се искаже, кое искусните и напатените луѓе го чуваат во себе како скриено добро и кое, само понекогаш, несвесно им се одразува во погледот, движењето и зборот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сети на Босна и на селото Жепа, од каде што го одведоа кога имаше девет години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подружницата нема својство на правно лице.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Подружницата може да ги врши сите дејности од предметот на работење на друштвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Подружницата работи под фирмата на трговското друштво што ја организирало, во која задолжително се наведува нејзиното седиште и зборот „подружница“ може кон фирмата на друштвото да додаде и свој назив.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Духот (ма колку вам тоа ви изгледало демагошки штос и збор од ступиден ТВ прилог за Културата) е она што ја одржува било која форма на заедница.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)