А мислевме: и порокот и невиноста на ист начин нѐ исмејуваат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Ги гледаше неговите кревки увца и неговите очички, и оние четири тенки како чапарушки и растрперени ноженца, ја гледаше сета таа чудесија од кревкост и невиност, со нешто многу од тревките во себе и со секој миг сè посилно знаеше дека таа дива ноќ не можеше да биде во состојба ни да измисли друг повистински гостин, што би можела да му испрати за да го зарадува во неговата самота, од овој, што беше сега тука, во неговите нозе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од сцената повева свеж дах на младост и невиност. Сите сме како унесени.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чистота прочистена со лесна порнографија, наивност што ги збунува и најискусните и невиност што ве силува и ве поттикнува да сторите нешто што е казниво со закон.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)