и (сврз.) - село (имн.)

Сигурно и оно ќе изучи за поп и ќе си го земе занаетот од татка му и селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓутоа, ставот на тогашното партиско и воено раководство бил да не се водат вооружени акции против германскиот и бугарскиот окупатор за да се зачуваат градовите и селата од осветничките акции на Германците и Бугарите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ривалства меѓу град и град, село и село, град и село, дпмне и сдсм, југоносталгичари и антички, турбофолкери и постмодерни.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Потоа грозната вест се прошири со голема брзина по сите градови и села. Плачеше цела Македонија! ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ами, стрико Крстине, ако кандисаш прво ти, а и селото, ја си велам да го проразработиме манастирот, да ѝ се најдеме на златна света Параскева.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Десеттина години со ред порезниците трчаа по сите градови и села, собираа пари без ред: со закани, со казни, со глоби, со грабежи, со апежи...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од него зависи... Кај ќе припадне тој - и селово... Сета спорна зона...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Сиот Израел, нашите родени браќа нѐ поразиле кај Гибеја, за потем да поништат сѐ – жени, деца, старци, по сите наши градови и села, се водени од желбата за освета, за крв“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И што беше најважно, добитокот беше онаа цврста рака што сѐ уште ги поврзуваше колибата и селото, што сѐ уште претставуваше мост меѓу минатото и денешницата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Цел живот сум трчал низ полето и селото, чувај го, барај го овој, барај го оној и - ништо!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И селото, што е село, без луѓе е пусто. Сѐ е пусто, не се догледува пустината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко Вендија бега во ноќта и селото се затвора, се заклучува. Ги гасне кандилата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)