и (сврз.) - тих (прид.)

-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак знаев дека не ме исмејува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Кога времето е сончево и тихо, тие доаѓаат до брегот на реката, секој од својата страна, и разговараат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Светла нитка...како галеб летнат, како шепот и сонлив и тих.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)