и (сврз.) - тивко (прил.)

Трговецот одвај го забележа човекот, му пристапи и тивко му рече: - Брате Даме!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тука сѐ беше толку безбедно и тивко.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мишко отиде до креденецот, срона малку леб во раката, пак се доближи до прозорецот и тивко го отвори.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кашлаше чудно, суво и тивко, божем му се потсмева на некој старец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Штом се примолкна до пештерата, засолнета меѓу столетните, извишени, длабоко закоренети храстови и тивко ја репетира пушката,го наслушна испрекинатиот здив на прогонетиот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, па тоа тие четворица испотени и тивко зачекорени луѓе, со своите пламнати лица, го носеа на своите рамена токму него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја подаде на Рада и тивко ѝ шепна: - Ова си ти! Само ти и ниедна друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Светлана не прозборе ниту збор, само ја погледна, од лицето на Рада прочита сѐ и тивко прошепоте: - Господе! Дај ѝ памет во годиниве на немир. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потрагата започни ја внимателно и тивко.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во ушите ѕунат хаосни гласови, некоја далечна мелодија се раскинува од џагор, тропот на наланчиња по калдрма, нестројно тешко удирање по наковална и тивко пеење и страсно шепотење на нечии познати усни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се стресува, се истрива од колената на Јосифа и тивко квичејќи оди кај оџакот, се испружува покрај огнот, муцката ја положува на предните и загледан од огинот се грее.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уловените, врапци ги гнетеа в пазуви и со среќниот улов се враќаа дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ловиштето го покриваа со веленце и тивко, за да не ги возбудат врапците, за секого од домаќинството уловуваа по еден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Останавме два дена. Сѐ беше толку чудно и тивко во нашата убава викендичка.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дримот течеше бавно и тивко. Водата беше темнозелена.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му воздивна и тивко рече: „Убав мајкин домаќин!“ - и влезе во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но таа се сеќаваше и тивко стоеше настрана, набљудувајќи ги шарите на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се провлече брзо и тивко низ малечката врата и легна долу, бревтајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Трите денови на доцнежниот ноември, стоеше сам, чувствувајќи ги меките бели снежинки на Времето што паѓаа сред бескрајното челичностудено небо и тивко и меко го прекриваа покривот и ги затрупуваа стреите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега единствено ноќта се движеше во душите на двајцата луѓе привиени над нивниот осамен оган во дивината; мракот молкум се вовлекуваше во нивните жили и тивко им баботеше во слепоочниците и зглавките од рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Вилијам!“ вресна таа. Поткровјето беше мрачно и тивко.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Поставија две нишалки од плетено праќе сред тремот и тивко седнаа, додека ѕвездите истлејуваа во темнината како сиви зрнца од сол расфрлани на хоризонтите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Каталавес! Сказмос!24 Пали го моторот и вози назад во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И тивко, колку за себе, слушајќи го говорот на Високиот, вели: - И така натаму и така натаму... куцо петле на ист плет пее и на исто буниште чепка...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ уште не му е време: има уште шест месеци пред да му се придружи на веселото семејство со нивните трицикли. I love you lots. Love me. 4.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мрмори, се мурти и тивко пцуе: Луѓето се како, како оси! Нека се ебат сите!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ане седеше склопчена до Дора и тивко плачеше „ууууууууууууу“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Циљка прекина, воздивна длабоко, погледна на околу и тивко, одвај чујно изусти: - А дедо и баба и мајка и татко и сите ние рожбите нивни дома секогаш вака си се крстевме и велевме: слава Отцу и Сину и Свјатому духу и ниње и присно и во вјеки вјеков... Амин.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зад неа сега - посилно дува и завива ветерот и се чини дека зад аголот на трошната куќичка некој липти и тивко потстенкува и плаче...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бабата се растревожи, ги забирша очите со крајот од шамијата, се сврте кон необичната слика со жена и децата под која гореше малото оганче, се прекрсти три пати и тивко изговори: - Блажена Девице Маријо, сполај ти, и тебе, и на Господа, за сите добрини што ни ги праќате на Земјава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А сум ви давала и леб и вода, вели и тивко потплакува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)