Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Утредента пред пладне, кога Јанкуло се лизна на влажна семка од лубеница и си ја скрши ногата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
5.2 Јас не знам да војувам. Јас болувам и самувам И плачам за вас ближни мои И ви велам И си велам: Доаѓа часот да се прочита бескрајноста На морето Да се состават букви од скршените линии На хоризонтот, Да се седне на островот и да се самува Под осамено дрво Што говори со древен јазик.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Секогаш, сѐ си доаѓаше на своето место. И сега. Всушност, тоа секогаш и си било таму.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Шеесет години! Зарем сиве овие години само си седел тука и си чекал некаква ракета од Земјата?“ Старецот кимна со главата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сама во куќава, таа сепак пројавуваше извесна слобода во држењето и обноските, па не беше безинтересно ни да се позборува со неа, Тогаш, редејќи ја куќата, дури и си попеваше, нешто немислимо да е стариот дома.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И си замислуваа дека научиле од грешките од минатото; тие во секој случај знаеја дека не треба да се создаваат маченици.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Бараше, бараше и најде. Ама и си го најде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)