Дури и реките секнувале, и езерата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И правдата и зимата и поезијата и возовите и ноќта и реките...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За среќа Земјата остана на нозе и продолжи да чекори со својот отежнат од, ја понесе дури и реката по која истече силата на јунакот.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
А трчаше и покрај река, како да сакаше и реката да ја завтаса.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Времето бавно минуваше. Ни се чинеше во чекањето дека и реката побавно тече.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не остана ништо у човека над најгрдото виши и провалиите ги зарамни и бездните и реките ги доскапчи камен гол црн камен!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)