и (чест.) - мој (прид.)

— Сега крој го планот ти како да излезиш пред судот прав, а јас крив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро, добро. Ете, крвта од оние јас што ги имам расипано може да ја бара и мојата крв.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прости, не погрешив, тоа беше и моја желба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- В ред, Томо. Знаеш и ти дека твоите пријатели се и мои пријатели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па добро, де! И моиве не се цвеќе за мирисање. - Разликата меѓу моите и твоите е како меѓу демократија и тиранија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже! Ова можеа да бидат и мои зборови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еве ја, излегува и мојата убавица.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И мојава усамена става на оваа голотија сте - вие.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Чудно, и таму некаде далеку луѓе, и живот со копнежи и со страсти, исти како и нашите овде, како и моите, со ист чемер што напукува во гласот како врела карпа удрена од бран на море.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше и мојата возбуда, но и мојот грч, мојата напрегнатост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Белким нема и мојот гроб што го спремив да остане празен?“, реков со иронија јас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој, дури, за копањето на бунарот ни ги потроши домашните пари, дури и моите и, една сума, што ѝ ја имав заштедено на помалата ќерка. Нѐ остави без никаква заштеда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш го прашав зошто му се толку многу пари, а тој рече: да изградам голема куќа за во неа да живееме сите заедно: мајка ми, сестра ми и јас. И мојата жена, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пајакот на грбот свој го носеше Словото, мудрост најпресветла, највозвишена, целиот свет на плеќите свои го носеше, оти крст имаше, како и мојот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Валер ќе стане. И моите и твоите јајца ќе ги испие.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Момчето живее во својата песна, таму е и мојот живот и во него си ти осамена, тажно осмевната, Ана!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оптоварен со тајни и со амбиции, животното чувство на тој човек се осакатило и, така сакато, го сакати, еве, и мојот живот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Кога ќе победи комунизмот, ми вели, ќе се исправи и мојата природа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— О, вели, и моите предци се од таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека и мојата сенка е издупчена и од секоја дупка крв и гној ми капе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Истата година загина и мојот прв братучед Васил Ичев, член на Елас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу нив си ги препознавам и моите чевли со излижани ѓонови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И во таа брзина и мојот живот некако избрза, се истрга и еве ме уште жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еве и моево почна да прета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа се слушна неговиот задавен глас: - Зарем да ја исфрлиме на улица?... Со детето заедно? Тоа е и мое дете... Изгледа заборавате!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И да ти признаам, (барем тоа можам): љубопитството ме доведе и на твојот погреб, иако, знам, дека дури и самото мое појавување овде и во овој час ти го сметаш за некоректно па дури и непристојно со оглед на некои од нашите поранешни среќавања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму и моето љубопитство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мурџо слути некоја неубава работа од негова страна! и откако помолча малку Морам да ти признам, ќерко златна, и моето срце затреперува кога ќе го видам! Не знам зошто!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но моите замисли одеа во прилог на државата Тунис, но кои не ги исклучуваа и моите амбиции за самодокажување, наложување, излегување од просечноста, со која бевме главно класификувани амбасадорите од малата Република Македонија во југословенската федерација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А Дедо Мраз си продолжи по своему: - Со мене е и мојата пријателка Нова Година, ќерката на Добре, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во таа постела, под тој чаршаф уште влажен од страст под кој ритмички набрекнувале и спласнувале две исчувани дојки, чувствував дека полека се разлева и мојата крв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со дождот доаѓаат и моите големи мигови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Збогум, дену. Со тебе ќе бидат закопани и моите спомени, желби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Сакаш да речеш дека и Генералот е твој!“ ѝ вратила бессрамно Рајна. „Па и мој е да видиш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кон нив јас го имам дадено и мојот опис: како клечеше пред нив, како ги молеше да ти простат и како им ги веќаваше главите и на Иванов и на целиот Централен комитет, само да ја спасиш твојата...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Госпоѓа Морис воздивна. „И мојата Минк, исто така. Со таа суперинвазија.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тоа се и мои коски, тоа е и моја крв, запомни; секој човек им го позајмува своето месо на децата, барајќи од нив добро да го чуваат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Крцкаат гранчиња, крцкаат и моите коски. Сѐ туку мислам дека некоја ќе се одвинти или ќе пукне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја фатил секирата за рачка и вика: ״назад, не гази ја тревата моја, оти тука пот и пот се леало. И моја пот, и од татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)