не (чест.) - памети (гл.)

Семенката не памети суден ден со кој се заклучува нејзината историја.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И навистина никој не памети да го видел или чул Аргира, да пофали некого или да каже барем еден добар збор по свршената работа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас седев во инкубаторот на памук. Повеќе ништо не паметам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не паметев којзнае колку, но ги паметев главните знаци, транскрипцијата и изговорот и значењето на многу архаични зборови со старословенски корен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не паметеше тоа да му се случило порано.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сигурно и за друго сме трошеле. Не паметам. Ама што можеше да ни прави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не паметам дали некогаш сум го слушнала Саше да плаче. А пак така, никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седна на скаличките пред вратата што директно води од дворот во дневната соба и си ја фати главата со раце, мислев и косата од очај ќе почне да си ја кубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не паметам на колку беа осудени татко ми, брат ми и снаа ми... дали шест или девет месеци затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никој од нив не памети кога биле засадени чинарите - велат - може било и пред да се гради црквичето - може со садењето на чинарите во едно далечно време бил удрен белег каде ќе е среде село...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Затоа и не паметела кој ја има заборавено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А можеби тој, што ја оставил, не можел повеќе да се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прво затоа што ништо не паметам, а второ затоа што немам морал и не разликувам меѓу добро и зло.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„А знаеле ли зошто е богочетец?“ И одговори: „Заради своите дедовци.“ ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле тројца и во една ноќ грабнале од три села три најубави девојки, ги изврзале со улари и појаси и ноќе, преку планини и далеку од населби, села и селца, му ги однеле на некој паша, скопски или солунски, никој веќе не паметел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не паметат или не сакаат да зборуваат со непознати?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не паметам од кога не ми е перено и пеглано, а порано бев секојпат така убаво облечена.“ „Потивко!“ - ги смируваше убавата Лила поткренувајќи го десното раче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Почнувате по малку и да се занесувате, па малку и да не паметите, па за да ја задржите четворката или петката, треба двојно повеќе да седите над книгата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И тоа мое заминување од Штип, ќе го сторам“, рекла Сузи, „со Црвенокосиот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да не паметам“, вели татко ти, "таму сигурно ја поарчив трубата што си ја закачил на шофершајбната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да не паметам? Нели беше зима? Нели беше напаѓал снег до колена?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Последните две деца и не паметат од која мајка се родени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)